Ach ten styczeń...

Jak to było? Nowy Rok - na pewno będzie lepszy? Taak, ja już od kilku lat nie wypowiadam tego zdania, nie myślę o życzeniu. Bo jakoś tak się dziwnie składa, że nowy rok, rozpoczynam ze stratą i nie mam pojęcia, czy to jakieś cholerne prawo serii, czy co innego. Bo uwierzcie, przełom grudnia/stycznia jest okresem kiedy całe moje pozytywne myślenie i zaklinanie pecha, trafia szlag.

Jak zwykle post będzie o czymś innym, niż miałam w planach. Jednak co zrobić, kiedy nagle w środku nocy dzwoni do mnie roztrzęsiony brat, który nie może wydobyć słowa. W tle słyszę płaczące i przerażone dzieci, bo ich mamę zabrakło pogotowie. Nieprzytomną z podejrzeniem zapalenia opon mózgowych. Uwierzcie, w takiej chwili nie idzie myśleć - oj no może się zdarzyć. Od razu mam w głowie wspomnienia ze stycznia tamtego roku. Gdy to ja, przerażona wyczekiwałam telefonu ze szpitala, gdy oczekując rozmowy z lekarzem, nie wiedziałam czy wcześniej nie padnę z nerwów.  

Bo w tamtym roku walczył o życie mój tato. Niestety tej walki nie udało się wygrać. Jedynym "szczęściem" w tragedii, był fakt, że przed samą śmiercią wypisali do domu. Nie umierał sam, miał możliwość być z bliskimi. Nie wszystkim się to udaje. 

I teraz, te kilka dni temu, koszmar się rozpoczyna od nowa. Tylko teraz sytuacja jest bardziej tragiczna. My byliśmy/ jesteśmy dorośli. A u mojego brata, małe dzieci, które widziały przerażenie ojca, widziały nieprzytomną matkę. Wiedziały i czuły, że jest źle. Jak teraz powiedzieć, że będzie dobrze? Gdy lekarz powiedział wprost, że stan krytyczny, kłamać, zaklinać rzeczywistość? Nie wiem, ja mam cały czas w uszach te płaczące, wręcz wyjące z przerażenia dzieci. Środek nocy, a Oni przeżywają największą traumę w swoim dziecięcym życiu. 

Jestem zmęczona, kolejny rok zaczyna się jakąś tragedią. I nie piszcie mi proszę, to nie zależy od miesiąca. Bo ja naprawdę nie wiem, od czego zależy, gdzie tkwi problem. Jestem zmęczona już na starcie. Kolejny rok, mój dzień to czerwona linia telefonu, gdzie udzielam wsparcia, gdzie sama chowam swoje przerażenie, bo wiem, że ktoś inny przeżywa dramat. 

Styczeń, to miesiąc, który pod pozorem nowej nadziei, próbuje zburzyć spokój. Styczeń to dla mnie miesiąc straty i dni, które kojarzą się z bólem. 

Kilka dni temu minęło dwa lata, gdy straciłam dziecko, za kilka dni będzie rok od śmierci ojca. Myślę, że kolejnej daty śmierci, już nie potrzeba. Wystarczy.