Sama

 

Dziś o książce, a dokładnie reportażu, który nigdy nie powinien zostać napisany. Ta historia nie powinnam mieć miejsca. Jednak skoro już wydarzyło się to wszystko, o czym napisała autorka, to nie powinno zostać przemilczane. I uważam, że należy mieć świadomość, tego

 z czym musiała się zmierzyć Kasia.

W domu rodzinnym dziewczynki, nie było sielsko, wręcz można powiedzieć, że było to miejsce, gdzie wszystkie koszmary dziecięce mogą się spełniać. Alkoholizm obojga rodziców, przemoc i ciągły strach. Często brak normalnego posiłku, czystych ubrań, czyli tego, co powinno stanowić podstawę funkcjonowania każdego człowieka - a zwłaszcza dzieci. 

Kasia nie miała warunków do nauki, bo niby jak, jeśli ciągle pijani rodzice wszczynali awantury, a ona razem z bratem musiała się chować, gdzie było możliwe, byle tylko nie stać się przypadkowa ofiarą. 

Pewnego dnia, do rodziców Kasi, przyjeżdża ksiądz Roman, uczy dziewczynkę w szkole i zwrócił uwagę na jej trudna sytuację rodzinną. Proponuję swoją "pomoc", w znalezieniu szkoły z internatem, by mogła spokojnie kontynuować naukę, wszystkim się ma zająć. Dla ludzi, którzy alkohol stawiają na pierwszym miejscu, taka propozycja jest wręcz jak dar od Boga - bo przecież są wierzący, jakże by inaczej. 

Kasia pakuje swój skromny dobytek i jedzie po nowe życie - niestety jeszcze nie wie, że to nowe, stanie się jej najgorszym koszmarem. A "wybawiciel", potworem z najgorszego horroru. 

Trudno, bardzo trudno czytało się książkę, która ma niespełna 200 stron, dokładnie około 180. I wiecie, ja przez cały okres czytania miałam ochotę na jedno - odszukać tego bydlaka, połamać mu nogi ręce, a potem wywieźć w miejsce jak najdalej od ludzi. Zostawić żeby zdychał. 

To czego dopuścił się "ksiądz" Roman, jest makabryczne i ja nawet nie potrafię sobie wyobrazić, nie chcę, tego przez co przeszła Kasia. Mała dziewczynka zabrana z domu, w którym jak się okazuje, jej życie było szczęśliwe. Jakie to straszne, gdy będąc w piekle, można trafić jeszcze gorzej. Bo Kasia trafiła w sam środek tego piekła. 

I gdy czytałam tę książkę, pomiędzy opisami tego co robił ten zwyrodnialec, cały czas przewijały mi się przez głowę pytania - gdzie do cholery byli nauczyciele, pedagog szkolny? Wcześniej, gdy jeszcze była u rodziców? Czy naprawdę w szkole panuje aż taka znieczulica? Bo przecież jest wiele razy napisane, że chodzili razem z bratem w brudnych ubraniach. Czy zatem, już to, nie powinno być alarmujące dla nauczycieli/ wychowawcy? Ludzie, co z wami? Szczerze? Wstydzę się za wszystkich nauczycieli, za całą beznadzieją instytucje zwaną oświatą. Wiecie dlaczego? Bo wiem jak funkcjonuje, ja wiem, co się mówi o takich uczniach, za drzwiami pokoju nauczycielskiego, na radach pedagogicznych. Drodzy nauczyciele - pedagodzy. Nie powinniście wykonywać zawodu, jeśli odwracacie wzrok od ucznia, który ewidentnie potrzebuje pomocy. Ja wiem, co się mówi, gdy dziecko wykazuje cechy przemocy - nie potrzebny nam w szkole problem. To się mówi.  I dzięki wam, drodzy nauczyciele, są ofiary. A jedną z nich, jest Kasia. 

Dziewczyna została pozbawiona dzieciństwa, swojej godności i niewinności. Potraktowana jak rzecz, z którą można zrobić wszystko, ponieważ była bezbronna. Nie mogła liczyć na pomoc z żadnej strony. I ja kolejny raz się zapytam - co jest z ludźmi? Dlaczego odwracacie wzrok? 

Podziwiam Kasię, za jej siłę, że w pewnym momencie odważyła się przerwać ten horror, że mimo zakończenia, które wcale nie przyniosło zabawienia. Walczyła i dalej walczy o siebie. O inne ofiary, by nigdy nie musiały mierzyć z tym, czym ona musi. Bo przecież kłamie, bo dla pieniędzy zrobiła z siebie poszkodowaną. Bo ksiądz jest jak Bóg, niemożliwe, żeby dopuścił się takiego czynu. 

Ja nie chcę pisać o tym "księdzu", ponieważ dla niego należy się jedyna kara. Ja piszę do społeczeństwa, by przestało udawać niewidzących. By zrozumieli, że patrzenie na krzywdę i niereagowanie to jest współudział w jej robieniu. Tak, tak właśnie jest. Jeśli sami boicie się coś zrobić, zbierzcie innych, poinformujcie odpowiednie osoby. Nie odwracajcie głowy, bo to, co już zobaczyliście zostanie z wami. 

Nie napiszę oceny, bo cudzego życia się nie ocenia - zwłaszcza  czegoś takiego. Napiszę, że tę książkę trzeba przeczytać, nawet jeśli pomyślicie - nie dam rady. To ja powtórzę - Trzeba! Wiecie dlaczego? By nigdy, nikomu, nie przyszło na myśl, odwrócić się, gdy zobaczy słabszego w niebezpieczeństwie. 

Kasi, z całego serca życzę by jej życie stało się piękne. Bo może takie być. Wyszłaś z piekła, jesteś silna i dajesz ogromny przykład.