grudnia 28, 2018

grudnia 28, 2018

Projektant

Projektant
źródło

Czy jest osoba, która nie słyszała o Christianie Diorze? No dobrze, może jest. Jednak o marce Dior na pewno. Jednak od kogo się ona wzięła, kim był człowiek, którego nazwisko stało się znane na cały świat? I jak do tego doszedł? Myślę, że większość fanów mody, ale i nie tylko tych, jest ciekawa tego, jak wyglądała droga  do sławy Diora. 
Dlatego gdy ujrzałam ten tytuł, byłam niesamowicie zaintrygowana, Zwłaszcza, że każdy Bestseller wywołuje wiadome uczucia. A jak było tym razem? I Projektant spełnił moje oczekiwania?




Cooper przyjechała z mężem do Paryża, by znaleźć się bliżej wydarzeń związanych z wojną. A raczej już jej schyłkowi, bo jest rok 1944 i Niemcy wycofują swoich ludzi z Francji. Teraz stolica musi podnieść się i przywrócić do stanu sprzed ataku nazistów.

Dla młodej kobiety jest to ogromne doświadczenie. Wraz z mężem chodzą ulicami świeżo wyzwolonego miasta, robią fotografie. Ona odwala kawał roboty za korespondenta, który zamiast zająć się swoją pracą, ciągle upija się do nieprzytomności.

Wiele się dzieje w Paryżu, ale i w życiu naszej bohaterki. Bo po kolejnej odkrytej zdradzie małżeńskiej, kobieta decyduje się na odejście od męża. Może na szczęście liczyć na pomoc, pewnego mężczyzny, u którego wcześniej zamówiła suknię. Miała marzenie, by wrócić do Ameryki z Paryskim ubraniem. I oto, nawet nie śmiała myśleć, że tym, który nie tylko wykona ów strój, ale i okaże się zostać bliskim przyjacielem, będzie nie kto inny jak Christian Dior. Niesamowicie skromny i wrażliwy człowiek.

Nazwisko, obok którego dzisiaj, trudno przejść obojętnie. Wtedy mało znane jakby na uboczu. Powolne podnoszenie się świata mody. I to, co sprawiło, że Dior, stał się tym, za którego strojami oszalały kobiety. A wszystko ukazane z zupełnie innej perspektywy.

Wiele sobie obiecywałam po Projektancie. Nazwisko Dior było mi znane chyba od czasów nastoletnich. Kiedy człowiek na poważnie, zaczął rozprawiać się z modą i swoim wyglądem. Dlatego też, po przeczytaniu opisu, byłam przekonana, że wkroczę w historie o człowieku, który ze zwykłego stał się marką samą w sobie. Jak do tego doszło, jak wyglądała cała ścieżka kariery? Te pytania bardzo we mnie rosły. Zatem co otrzymałam i jakie są moje wrażenia?

Moje odczucia są niesamowicie mieszane. Bo o ile sam początek do pewnego momentu, był ciekawy i wciągał, tak niestety później, zaczęło dziać się coś niedobrego.

Zacznijmy od głównej bohaterki Cooper, z początku rozumiałam jej reakcje, zachowanie i postępowanie. Wiarołomny mąż rozstanie i późniejsza próba stanięcia samodzielnie na nogi i to w dodatku w obcym kraju. To wymagało odwagi i hartu ducha. Także podziw i szacunek.

Niestety później było tylko gorzej. Ja nie oceniam związków i relacji osób tej samej płci. Nie przeszkadza mi to w żaden sposób. Jednak już ta niestałość Cooper w tym, czy woli mężczyzn od pewnej kobiety, zaczęły mnie doprowadzać do szału. Z jednej strony deklarowała swoją orientację tylko w męską stronę. Z drugiej zaś jej irracjonalne zachowanie przy Suzy było wręcz żenujące. I mnie szczerze mówiąc zniesmaczyło.

I chyba ten zbyt spory nacisk na seksualność bohaterki, zaczął mnie męczyć. Ja rozumiem Paryż, miasto miłości. W dosłownym słowa tego znaczeniu, ale mnie interesował Dior, jego życie. A tutaj zostało przyćmione fantazjami dwóch kobiet, Jednej szalejącej z pożądania, drugiej niezdecydowanej.

Nie mam pojęcia jak ocenić tę książkę. Ponieważ nie jest ona zła, absolutnie nie. Niestety moich oczekiwań nie spełniła. Ja nie byłam zainteresowana wiedzą na temat, ekscesów łóżkowych samego Diora, tego, czy wolał mężczyzn. To akurat była zbyt intymna sfera życia. Mnie interesowało jak tworzył, co było jego natchnieniem.





 Książkę można zakupić w Księgarni Tania Książka

https://www.taniaksiazka.pl/Szukaj/q-projektant

grudnia 17, 2018

grudnia 17, 2018

Doskonała Pomyłka

Doskonała Pomyłka


Niektóre książki chociaż wiem, że będą ciekawe i na pewno mi się spodobają, muszą swoje odleżeć na półce. Nie wiem, dlaczego tak się dzieje. Po prostu muszą czekać do chwili, kiedy nadejdzie ich pora. Tak też było i tym razem.

Kiedy przeczytałam opis do Doskonałej pomyłki, wiedziałam, że na pewno się nie rozczaruje. A jednak tytuł ten dosyć długo czekał na swoją kolej. No i nareszcie się doczekał. Czy było warto? I moje przeczucie mnie nie pomyliło?

Sophia jest kobietą o bardzo barwnej przeszłości. Jej życie kręci się wokół imprez, alkoholu i romansów z wieloma mężczyznami. Tak wygląda jej wizytówka w nagłówkach gazet i innych miejscach plotkarskich. Jaka jest jednak prawda? I ile w tym wszystkim jest prawdziwej Sophii? Odsuniętej od rodziny, porzuconej przez narzeczonego. Niby posiadającej wszystko, ale i nic? Jedyną przychylną osobą z rodziny, jest babcia. Tylko i do niej, kobiecie jest trudno się odezwać. Po tym, co narozrabiała, czuje okropny wstyd.

Tilly Beaumont, wspomina w swych listach dzieciństwo. Miłość papy, który był dla niej ucieleśnieniem idealnego rodzica. Pięknego domu, służby i niani bliższej, niż własna matka. Jako mała dziewczynka, uwielbiała spędzać czas w towarzystwie ukochanego ojca, wspólne wyjazdy, zakupy. To było coś, co zapisało się w jej pamięci na wiele lat. Niestety później nastały trudne czasy, i to one, sprawiły, że mała dziewczynka, nie wyrosła na zarozumiałą i nieznającą życia dziewczynę. Odebrała ciężką lekcję, po której już nie patrzyła na świat przez pryzmat, drogich prezentów i kolacji w przepychu.

Było jednak coś, co miała zachować na zawsze dla siebie. To wspomnienie najpiękniejsze prezentu, który otrzymała od papy. Idealnego naszyjnika z prawdziwych pereł.

Aiko wiedziała, że z duchami przeszłości nie można walczyć. Jej kochana matka, oddała życie, by ona, mogła mieć lepszą przyszłość. I udało się, chociaż droga do miejsca, w którym się znalazła, usiana była śmiercią i nieszczęściem wielu ludzi. Mimo tego nie złamała się, szła dalej do przodu. I wygrała. Dlaczego teraz, po tylu latach, przeszłość dobija się z takim zapałem?

Tilly umiera, jej ostatnim życzeniem, jest zobaczenie ukochanych pereł, które w niewiadomych okolicznościach zaginęły. W tym celu prosi o pomoc wnuczkę. Sprawa może nie trudna, ale Sophia musi udać się do matki, z którą od wielu lat, nie ma dobrego kontaktu. Czas ucieka, ślad po kosztownościach zaginął, po drodze wyjdzie na światło dzienne mnóstwo rodzinnych sekretów.

Kobiety, których życie złączyło się z powodu pereł. Historia i tajemnice, które były naprawdę poruszające.

"Upadnij siedem razy, ale wstań osiem"

Książka jest napisana naprawdę ciekawie. Losy wielu ludzi, przeplatają się ze sobą, ich historie potrafią zainteresować, zatrzymać i sprawić, że poczujemy to coś, co sprawi, że nie będziemy chcieli oderwać się od czytania.

Każda z ukazanych kobiet, została w pewien sposób skrzywdzona, trzymały ten swój ból głęboko, próbując iść dalej do przodu. Tylko niestety, przeszłość lubi upominać się o swoje. I tak Sophia, dziewczyna stracona w kręgu znajomych i nawet rodziny, nie wiedziała, co jest z nią źle. Dlaczego tak często wszystko rozpadało się niczym domek z kart? Czy była w tym jej wina? Może wpływ zimnego ojca, zawsze strofującego i niezadowolonego, wywarł swój negatywny efekt? Nigdy nie mogła liczyć na wsparcie u matki, ta zawsze była bierna i podporządkowana ojcu.

Historia Tilly to słodko gorzka bajka, o małej dziewczynce, wysoko urodzonej. Do pewnego czasu niczego jej nie brakowało. Wspomnienia tych beztroskich czasów, czyta się jako, coś idyllicznego. I chociaż daleko było do ideału, to jednak pewna magia gdzieś tam była. Ukochany ojciec, chłodna matka, nieinteresująca się córeczką, dla której ta najważniejsza kobieta, została zastąpiona przez nianię.

Była jeszcze Aiko, i to chyba jej historia, a dokładniej jej rodziny, zainteresowała mnie najbardziej. Matka i babka były amami. Kobietami nurkującymi w wodzie, w celu wyławiania małż lub uchowców. Czasami zdarzały się inne wyjątkowe znaleziska. Praca ta była przeznaczona tylko dla kobiet, to one potrafiły dzięki większej tkance tłuszczowej przebywać najdłużej pod wodą. Sztuki tej uczono się już od najmłodszych lat, pod okiem najstarszych i doświadczonych am. 
Tego, w jaki sposób odmieniło się życie Aiko, jak do tego doszło, czytałam z największym zainteresowaniem. Jakoś tak mam, że historia Japonii od zawsze, bardzo mnie interesowała, zwłaszcza ta z odległej przeszłości.

W życiu wymienionych kobiet, ale i jeszcze wielu innych, ważną rolę odegra naszyjnik z pereł. Tajemnica ich kryje ze sobą mnóstwo wydarzeń. A odkrywanie ich, skrawek po skrawku, zapewnia czytelnikowi, niesamowite wrażenia. Mnie się naprawdę podobało. Może miałam maleńki niedosyt do zakończenia, ale nie będę się czepiała. Ponieważ całość, jest napisana, naprawdę bardzo dobrze. Warto pochylić się nad tym tytułem. Szczerze polecam!

Tekst stanowi oficjalną recenzje dla portalu DużeKa.

grudnia 12, 2018

grudnia 12, 2018

Władimir Putin. Wywiad, którego nie było

Władimir Putin. Wywiad, którego nie było
źródło


Przywódca wielkiej Rosji jest znany każdemu. Wywołuje on wiele emocji, od podziwu po nienawiść. Jego kamienna twarz, uśmiech niewyrażający emocji, które powinno się spodziewać. Taki wizerunek wykreował sobie Władimir Putin. Jaki jest naprawdę? Czy rzeczywiście uważany jest za wspaniałego Ojca Narodu? Świetny strateg, jego wywiady mówią wiele, ale nie wyjaśniają zbyt dużo. Jakby to powiedzieć dużo słów, mniej treści. Ignorancja czy zaplanowana taktyka.

Gdy na Ukrainie trwała walka o Krym, Arleta Bojke udała się w to miejsce, by sprawdzić nastawienie okolicznej społeczności, ale również i samych Rosjan. Jak tam, w centrum wielkiej walki, mówiono o próbie zagrabienia tego kawałka ziemi?

W swoim wywiadzie, którego nie było, dziennikarka opisuje sytuację panującą na terenie występujących zamieszek. Gdzie wojsko Rosyjskie wjechało na ziemię Ukrainy, a dokładnie Krymu. Co najciekawsze, mieszkańcy zapytani, jakie jest ich stanowisko, twierdzili, że cieszą się z obecności żołnierzy rosyjskich. Dlaczego? W końcu świat wrzał, o najeździe, o próbie wydarcia siłą tego jakże ważnego miejsca. O co zatem chodziło?

Jak się okazuje, w regionie niezgody, ludzie są podzieleni, czują się bardziej przynależni do Rosji i władzy Putina, niż tej, pod której władzą aktualnie się znajdują. Twierdzą, że ich zdaniem, powinni zostać rozłączeni od granicy z Ukrainą. Bo nie chcą być po części europejskiej. Tak naprawdę nie wiadomo co nimi kieruje. Mają swoje przekonania, wierzą w lepsze życie pod flagą rosyjską?

Oczywiście są i przeciwnicy, tłumaczący, że rozłam wcale nie wyjdzie na dobre. Bo bieda może ich spotkać wszędzie. Jednak tych jest niewielu albo są przyćmieni przez grupę tych pierwszych.

Dziennikarka ciekawie zwraca uwagę, na formę wypowiedzi Putina. I jeśli faktycznie wsłuchać się w jego wywiady, żadne zdanie nie brzmi potwierdzająco czy zaprzeczającą. On po prostu rzuca w przestrzeń słowa, które można interpretować na wiele sposobów. Nie grozi, nie straszy wojnami, informuje, co może się wydarzyć, jeśli... Tak naprawdę nie wiemy, ile jest prawdy w tym, co mówi.

Arleta Bojke zadaje pytania Władimirowi Putinowi, oczywiście nie otrzymuje na żadne odpowiedzi. Jak wiemy, na konferencje z prezydentem bardzo trudno się dostać. W końcu tak wielki człowiek, sam decyduje komu, poświęci swój cenny czas. Wiadome jest również, że możliwość otrzymują tylko ci, którzy nie zadadzą niewygodnych pytań.

Dociekliwi zwrócą uwagę, na jaką postawę obrał sobie Putin. To taki car XXI wieku jest groźny, trzyma surową ręką ludzi, ale oni i tak go kochają. Dlaczego, w jaki sposób to osiągnął? Metoda jest bardzo prosta i wcale nie wymagająca poświęceń. Władca wsłuchuje się w głos swoich poddanych, od czasu do czasu rozwiązując ich problemy, mniej lub bardziej spektakularnie. Taka manipulacja okazuje się bardzo dobra i praktyczna. Jest kochany i szanowany. Ludzie poszliby za nim w ogień, propaganda działa wyśmienicie.

Podczas czytania książki odnosi się wiele skrajnych uczuć. Z jednej strony Rosja przeraża. Bo jest w niej wielowiekowy ucisk i traktowanie zwykłych ludzi, jako gorszy sort. Jest ogromny rozstrzał między biedotą a zamożnymi mieszkańcami. Z jednej strony złoto, z drugiej domy przypominające baraki. Jak to możliwe, by miłość do władcy była największa, właśnie ze strony tych z najgorszym statusem społecznym?

Jest też druga strona, pięknej i klimatycznej Rosji, która ma swoje ciekawe tradycje oraz ludzi zżytych i tworzących niepowtarzalną atmosferę. Oni mimo wszystko są gościnni i niezwykle przyjaźnie nastawieni.

Książka jest napisana bardzo ciekawie, niezwykle lekko i wciągająca. Myślę, że każdy zainteresowany tematem, może śmiało po nią sięgnąć. Polecam.
Tekst stanowi oficjalną recenzje dla portalu DużeKA

grudnia 10, 2018

grudnia 10, 2018

Pierwsze słowa. Bajki dla najmłodszych

Pierwsze słowa. Bajki dla najmłodszych


Kochani, dzisiaj przychodzę z propozycjami ślicznych bajek, dla najmłodszych. Kiedy je tylko zobaczyłam, byłam nimi wręcz oczarowana. Książeczki są skierowane do grupy dzieciaczków, które jeszcze nie czytają, a co za tym idzie, swoją naukę zaczynają od rozpoznawania obrazków. I te trzy konkretne Pojazdy, W domu i Na wsi  będą cudownym rozpoczęciem przygody z książkami. Co najważniejsze, zostały solidnie i pięknie wydane. Sami zobaczcie. 





Książeczki zawierają obrazki, które kojarzone są z tytułem. Na wsi — przedstawia zwierzątka, które możemy poznać, odwiedzając zagródkę rolnika. Chociaż z tymi osiołkami troszkę bym dyskutowała. Atutem bajki, są ruchome strony, którymi dziecko może się pobawić, przy ułożeniu paluszka w otworze, przesunie się ukryta dodatkowa strona. Myślę, że jest to bardzo miła niespodzianka dla malucha.



Kolejna propozycja jest skierowana do chłopców — chociaż jak pamiętam, ja bardzo lubiłam samochodziki i wszystko, co z nimi było związane. Zbierałam nawet obrazki przedstawiające wybrane modele. Dlatego nie będę sugerowała, że ten tytuł, jest li tylko dla młodych kawalerów. Może i znajdzie się chętna dziewczynka. Ja szczerze ze swojej strony polecam. Jednym i drugim.



Ostatnia bajeczka ukazuje nam przedmioty i wnętrze domu. Czyli dziecko może w łatwy sposób, nauczyć się zapamiętywać, poprzez zabawę najczęściej widzianych przedmiotów. Oczywiście nie zabraknie stron z ruchomymi kartami, które na pewno dostarczą sporo radości. Bo nie ukrywam, mnie też one miło zaskoczyły. A z dzieciństwa pamiętam, że miałam chyba trzy bajki z ruchomymi fragmentami, które po prostu mnie oczarowały i nie potrafiłam się rozstawać z tymi bajkami.

Myślę, że każda z trzech bajeczek, będzie z radością przyjęta u dzieci. A czas spędzony podczas zapoznawania się z wnętrzem, na pewno przyniesie uśmiechy na twarzy najmłodszych, ale i rodziców. Szczerze polecam. Również jako prezent.


Książeczki otrzymałam od wydawnictwa Egmont.

grudnia 06, 2018

grudnia 06, 2018

Nowe przygody Kubusia Puchatka

Nowe przygody Kubusia Puchatka



Powiedzcie, że lubicie albo lubiliście Kubusia? Ja może nie byłam wielką fanką niedźwiadka, ale za to kochałam szczerze Prosiaczka i czułam sympatię do zamyślonego i nieco nostalgicznego Kłapouchego.
 
Dlatego, kiedy okazało się, że zostały wydane Nowe przygody Kubusia, nawet nie musiałam się zastanawiać. Z wielką przyjemnością powróciłam do Stumilowego lasu, wesołej ekipy zwierzątek, które potrafią rozbawić i pokazać świat z niego innej perspektywy.
 
 

Tym razem spotykamy naszych starych znajomych w bardzo ważnej chwili. Krzyś szykuje się do występu, będzie miał ważne zadanie zabić smoka. Dlatego potrzebuje czasu, by nauczyć się swojej roli. Prosi Kubusia, by do odwołania nikt mu nie przeszkadzał. Gdy już będzie mógł, sam się odezwie do swoich przyjaciół.

Niestety z całej rozmowy, najważniejsze co zapamiętał Kubuś, to były smoki i to, że niebawem ich zaatakują. Pełen niepokoju wyrusza do swoich kompanów, by przedyskutować sprawę. Jak się bronić, czyli gdzie się schować i co zrobić, jeśli już dojdzie do spotkania z potencjalnym zagrożeniem.

Między czasie Kłapouchy znajduje coś, owo znalezisko wydaje się osiołkowi bardzo ciekawe i godne uwagi. Niestety nie potrafi określić, czym ono jest. Najpierw postanawia siedzieć i tego pilnować, by nikt niepowołany nie zabrał, jego zdobyczy. W końcu był pierwszy. Rozmyśla, kogo mógłby się poradzić w sprawie swojego skarbu. Dodatkowo sprawę utrudnia jeszcze jedna rzecz, potrzebna jest pomoc, by wydostać to coś. Sam nie poradził sobie, najlepszy byłby zając ze swoimi zwinnymi łapkami. Jednak jak wiadomo, lubi on przywłaszczać sobie wszystkie zasługi. I podczas tych jakże trudnych rozmyślaniach, natyka się na Kłapouchego nie kto inny, jak strapiony Kubuś.

Strach spadł na stumilowy las oraz jego mieszkańców. Co się stanie, gdy groźna postać zaatakuje, czy można się jakoś ustrzec? I kiedy w końcu powróci Krzysiu? Jakie jeszcze przygody, czekają na naszych małych bohaterów?
 
 
 

Cisze się, że mogłam ponownie wrócić do czasów, gdzie postacie tej znanej bajki, tak bardzo lubiane, sprawiły mi tyle radości. Dodatkowo książeczka jest pięknie wydana i zilustrowana. Chyba dawno nie widziałam tak ładnie wykonanej wersji Kubusia Puchatka.

Nie potrafiłam się jej oprzeć, a w końcu nie należę już do grupy odbiorców, do której została skierowana. Z drugiej jednak strony, każdy, kto w dzieciństwie polubił niedźwiadka, prosiaczka i resztę zwierzątek, darzy ich, chociaż maleńkim sentymentem. I choćby właśnie dlatego, dobrze mieć na półce egzemplarz tej książki.

Dodatkowym plusem, tutaj mam na myśli młodszych czytelników. Jest czcionka. Taka dosyć spora, nie olbrzymia, ale też nie drobna, by męczyła oczy. Przyjemnie się czyta i nie sprawia wrażenia, że tego druku jest gęsto. 
Kolejna sprawa, wspomniane wcześniej obrazki. Piękne i kolorowe. Ja uwielbiam bogate w barwy ilustracje. Naprawdę. I chociaż moja stara Chatka Puchatka, jest opatrzona czarną kreską obrazków, nie powiem, by nie miała klimatu. To pamiętam, że jako dziecko, brakowało mi kolorów.

Nie wiem, co mogłabym jeszcze napisać, by oddać moją radość z posiadania tej książki i tego, jak bardzo chcę Was do niej namówić. Ona jest po prostu piękna. W sam raz na prezent, ale i bez okazji. Szczerze i od serca polecam.
 
 
Książkę otrzymałam od wydawnictwa Znak emotikon.

grudnia 05, 2018

grudnia 05, 2018

Najnudniejsza książka świata

Najnudniejsza książka świata



W zasadzie staram się nie chwytać, każdej książki, która ma jakieś zadania do wykonania dla czytelnika. Owszem, z początku byłam ciekawa pozycji zmuszających do wykonywania poleceń. Było w nich coś odmiennego i jakby odmładzającego, bo nie kolorowanka, a coś, co zajmie nasze mózgi na dłużej. No i nagle pojawia się ona. I od razu wskakuje na listy Bestsellerów.  W dodatku z tytułem, który powinien odstraszyć. A efekt jest odwrotny. Wszyscy chcą sprawdzić, czy rzeczywiście jest nudna, uśpi nas podczas śledzenia tekstu? W czym tkwi fenomen? Postanowiłam sprawdzić. I za chwilę opowiem Wam o moich wrażeniach. 


Nie będę ukrywała, że byłam niesamowicie ciekawa tej tytułowej nudy. Dlatego, gdy tylko książka zawitała w moje progi, postanowiłam od razu zabrać się za czytanie. Wybrałam porę wieczorną, by jak to miała w zamiarze, sprawdzić, czy rzeczywiście zostanę uśpiona.

I no przyznam szczerzę, że takiej nudy jak żyje, jeszcze nie spotkałam. Co najciekawsze, niektóre wiadomości, sprawiają wrażenie naprawdę interesujących, a jednak zostały tak ukazane, że podczas czytania, chce się powiedzieć samemu sobie — ok, już mi wystarczy, więcej nie muszę wiedzieć. Ja tak miałam.

Zabaw w policzenie owieczek, czy kotków albo odnalezieniu różnicy w chyba pszczołach, nie będę zaliczała do specjalnie odkrywczych w tajnikach usypiaczy. Jednak już ważenie czy mierzenie wielkości kropli wody, sprawiło, że poczułam się zaintrygowana. Tylko na jedną chwilę, czy też kroplę. Podobnie jak z informacjami dotyczącymi gdzie i jak długie są kanalizacje. Wszystko można by uznać za fajne wiadomości. Jednak przeskoki między kategoriami i sposób ich podawania naprawdę sprawiły, że oczy same się zamykały.


W książce możemy też pobawić się w identyfikacje kaczuszek, sprawdzić ile jest gatunków i czym się od siebie różnią. Podobnie jest szyszkami bodajże sosny. Ach i jeszcze, jakie są gatunki dębów i gdzie można spotkać przedstawione odmiany.

Wiecie, co jest najciekawsze? W książce znalazło się mnóstwo informacji, które naprawdę do niczego się nam nie przydadzą. Jeśli zapamiętamy super, jednak nic się nie wydarzy, jeśli zapomnimy, ile jest rodzajów ściegów czy też ile wynoszą najdłuższe kanalizacje.

Teraz pozostaje pytanie, czy książka spełniła moje oczekiwana i jakie wzbudziła we mnie emocje. I szczerze powiedziawszy mam mieszane uczucia. Bo owszem, to jest najnudniejsza książka, jaką czytałam i faktycznie potrafi znużyć, a nawet przyczynić się do wcześniejszego zaśnięcia. Co też ma w zamiarze i spełnia to zadanie bardzo dobrze.
Z drugiej strony, nie wiem, czy jest potrzebna do życia. Nie umiem polecić i namówić do zaopatrzenia się w ten tytuł. Jednak jeśli jesteście ciekawi, czujecie, że czegoś takie wam potrzeba, to Najnudniejsza książka na świecie będzie jak znalazł. Kto wie? Może ktoś odnajdzie różnice u pszczół albo wykorzysta niektóre wiadomości?




Książkę można zamówić w Księgarni Tania Książka


grudnia 04, 2018

grudnia 04, 2018

Boso ale w ostrogach

Boso ale w ostrogach

Do przeczytania książek Stanisława Grzesiuka, nakłoniła mnie książka Grzesiuk. Król życia, którą wcześniej miałam przyjemność czytać. Były w niej fragmenty tego tytułu, jak i dwóch pozostałych. Sama historia tegoż człowieka wydała się na tyle interesująca, że postanowiłam nadrobić zaległości. I poznać historię tego, który nie bał się życia. Tylko stawał z nim w szranki, nieważne były szanse. Honor był na pierwszym miejscu.

Kim zatem był Grzesiuk, gdzie się wychowywał, jak wspominał swoje lata dzieciństwa i wczesnej młodości? Jak wyglądała ukochana Warszawa, zanim zniszczyła wojenna pożoga? W podróż do przeszłości wybrałam się podczas czytania Boso, ale w ostrogach.

Grzesiuk był człowiek o mocnym charakterze, co często dowodzi w swoich opowieściach, jeszcze z czasów, gdy jako podlotek próbował radzić sobie w życiu. Jego rodzina była po prostu uboga. Ojciec pracował w fabryce, matka zajmowała się domem. Mieszkali, delikatnie mówiąc skromnie. Jednak młody Stanisław nie bał się ryzyka. Potrafił sprzeciwić się starszym i silniejszym, jeśli gra była warta świeczki. Wraz z kolegami z dzielnicy kombinowali ile mogli, by zarobić po parę groszy na własne potrzeby, często by po prostu oddać matce. Najważniejsza była przygoda i niesiedzenie w domu. Tego już jako chłopiec nie znosił. Podobne nastawienie zresztą miał do szkoły. Buntował się na każdym kroku.

Później już jako młody chłopak, doszedł do wniosku, że jakieś wykształcenie jest mu jednak potrzebne. Musiał iść do pracy, by go przyjęli do zakładu, potrzebne były dokumenty. Różnie bywało w nauce. Sporo potrafił nawywijać. W końcu był to niespokojny duch. A jak sam wspominał, sam nigdy nie szukał zwady, jednak zaczepiony nie pozostał dłużny. I tak przeszedł przebojem przez etap szkoły. Wiele bójek zostało wywołanych, kłótni i zatargów z nauczycielami. Bo przecież poniżanie było najgorsze, co mogło go spotkać. Na to nigdy i nikomu nie pozwolił.

Jego relacje z ojcem były dosyć specyficzne. O ile darzył go szacunkiem, bo po prostu tak było wpojone, to nie można powiedzieć, by mieli jakieś specjalnie bliskie relacje. W ich domu było trudno. Nie było awantur, jednak coś sprawiało, że przebywanie w izbie, doprowadzało go do głupich pomysłów. Których i tak nigdy nie brakowało. Robienie żartów sąsiadom czy wrogom. Tak wyglądał zwykły dzień. Zawsze, ale to zawsze działy się przeróżne wybryki.

Jednak to, co cechowało i bije z każdego słowa Stanisława Grzesiuka, zaraz po porywczym charakterze, było jego pozytywne nastawienie do świata. Z niemalże każdej sytuacji potrafił wyciągnąć coś dobrego. Czy nawet naukę, jeśli sprawy obrały taki kierunek? I chociaż jego życie było naprawdę trudne, nie można stwierdzić, by było smutne i przepełnione rozgoryczeniem czy żalem do świata, że jest w tym miejscu, a nie innym. Parł do przodu mimo przeciwieństw rzucanych pod nogi. Był człowiekiem, którego jeśli wyrzuci się drzwiami, wróci oknem. I tak w kółko. Nie ustąpił tylko dlatego, że ktoś mu czegoś zakazał.
 
W książce jest mnóstwo wesołych wspomnień, opowieści o trudnym starcie, ale nie bez nadziei na lepsze jutro. O ogromnej chęci osiągnięcia czegoś lepszego mimo wszystko. I naprawdę podczas czytania, czuje się ten jego optymizm.

Stanisław Grzesiuk miał ostry charakterek. Nie znosił kapowania, nie było nic gorszego w jego mniemaniu od kapusia. I takimi ludźmi szczerze gardził, nie obawiał się pokazać, jak kończą ludzie bez honoru. Przez co jesteśmy świadkami wielu naprawdę poważnych bójek, które nie kończyły się tylko na poobijanej twarzy. Chłopaki z Czerniakowa i Wójtówki nie czuli strachu przed niczym. Jak trzeba było iść na zadrę, nie cofnęli przez strach.

Wiele emocji wywołują wspomnienia z wyjazdów na obozy wojskowe. Możemy w nich przeczytać o wesołych, ale również bardzo poruszających wydarzeniach. Gdzie nawet takiemu wesołkowi, ściskało gardło. I można było ujrzeć, jak wielki był kontrast między Warszawą a odległymi zakątkami kraju. Gdzie mimo biedy w stolicy, mieli i tak więcej niż ci, których spotkał podczas urlopu".

Niesamowite było, jak Oni się ze sobą trzymali, jeden drugiemu pomógł tym, co miał. I grupa stała murem za swoim, choćby nie wiadomo co się miało wydarzyć. Myślę, że teraz niewiele jest tak mocnych przyjaźni, dla których nastawi się karku. A nawet własne życie. Bo chłopaki tak właśnie robili. Nie zważali na konsekwencje.

Ostatnie rozdziały książki opowiadają o wczesnych dnia wybuchu wojny, tego, jakie nadeszły zmiany w Warszawie i okolicznych województwach. Na początku nie było aż takiej agresji. Niemcy poruszali się dosyć niepewnie i mniej zdecydowanie niż później. Dlatego mieszkańcy mogli na lewo radzić sobie utrudnieniami po zamknięciu zakładów pracy. Nie każdy chciał pracować pod władzą okupanta.

Następne miesiące miały się okazać mniej łaskawe, chociaż i tak Grzesiuk miał sporo szczęścia, jeśli można to tak nazwać. Radził sobie dobrze, unikał i przechytrzał Niemców. Oczywiście do czasu. Jak skończyła się dla niego ucieczka, większość wie.

Myślę, że tutaj nie ma sensu polecać. Te książki po prostu powinny zostać przeczytanie. Cieszę się, że do mnie trafiły i mogłam na kartach stron uczestniczyć we wspomnieniach życia tego człowieka.


Tekst stanowi oficjalną recenzje dla portalu DużeKA.

grudnia 03, 2018

grudnia 03, 2018

Cień wiatru

Cień wiatru
źródło



Któż nie czytał choćby jednej książki Carlosa Ruiza Zafóna? Myślę, że niewielu się znajdzie. A już na pewno większość zna nazwisko, jakiś cytat. Tego jestem pewna. Nie powiem, że wszyscy znają tego autora. Co to, to nie. Aż tak dobrze nie może być. Jednak pisarz ten, zyskał sławę. Wiele lat temu, czy słuszną? Co jest w jego piórze, co sprawiło, że pokochały miliony czytelników? Jakie są jego historie ukazane na kartach stron?
 
 

Poznajemy Daniela, którego ojciec, gdy ten jest jeszcze chłopcem, zabiera do miejsca zwanego cmentarzem zapomnianych książek, ma wybrać sobie tylko jedną i się nią zaopiekować. Tytuł, na jaki pada wybór to Cień wiatru niejakiego Juliana Caraxa. Szybko się okazuje, że książka jest bardzo poszukiwana przez pewnego człowieka. Miedzy czasie Daniel poznaje dziewczynę, która wniesie w jego młode życie wiele zmian, a moment, gdy zorientuje się, że jego uczucia zmierzają w wiadomym kierunku, okaże się niezbyt bezpieczny.

Przez lata, chłopak a później młodzieniec, będzie czuł na plecach oddech mężczyzny, poszukującego ostatni egzemplarz Cienia wiatru. Kim on jest i dlaczego aż tak mu na nim zależy? W poszukiwaniu odpowiedzi na te pytania Daniel wybierze się w swoje własne śledztwo, ale by zrozumieć, kto depcze mu za plecami, będzie chciał zrozumieć fenomen mało znanego Juliana, jego życie i tego, co się z nim stało.

Wszystkie te wydarzenia będą przerywane codziennym życiem i pracą w księgarni ojca. Młodzieniec pozna, co znaczy utracić kogoś bardzo ważnego. To jak niektórym, przeszłość będzie zakłócała spokój i wnosiła niepokój każdej przeżytej minuty. A wszystko osadzone w rzekomo pięknej i uroczej Barcelonie.
 


Pamiętam, kiedy pierwszy raz zetknęłam się z tym tytułem. Wtedy jeszcze nie miałam wiedzy, na temat stron internetowych poświęconych książkom. Znajoma czytała i powiedziała, że jeśli chcę, może mi pożyczyć. Akurat byłam chora i okazja na spędzenie czasu przy książce, nie mogła zostać zignorowana.

Wtedy nie poczułam tej miłości do autora. Owszem, fabuła była dosyć intrygująca. Skupiłam się na odgadnięciu, kim jest ów człowiek, pragnący zniszczyć wszystkie książki Juliana. I przez chęć odkrycia tej zagadki, zgubiłam wiele innych wątków. Dlatego, zdecydowałam się, po chyba dziesięciu latach, na ponowne spotkanie z bohaterami tej części. I sprawdzenie, co mnie ominęło i czy rzeczywiście ta książka zasługuje na miano aż takiego dzieła?

Tym razem nie skupie się na wątku książki i tego, kto jej poszukiwał. Tutaj ważne są inne szczegóły, które chyba niestety, ale większość kobiet, nie poczuła albo w ferworze pięknych i jakże wzniosłych wypowiedzi nie ogarnęła.

Bo przecież Zafon, ten pięknie piszący, ukochany przez właśnie kobiety, pisał w swojej książce o nich, dosyć przedmiotowo i zazwyczaj w sposób mocno wzgardliwy albo ukazując w roli rozwiązłych bez poczucia żadnych wartości. Zazwyczaj opisywane kobiety, były tymi źle prowadzącymi się, przynoszącymi wstyd rodzinie, bądź łamiącymi serca swym ukochanym poprzez niewierność. Stąd moje zdziwienie, na jakiej podstawie, większość pań, zapałało aż tak mocnym uczuciem?

Bo o ile, cudownie były ukazane porachunki polityczne, stanowisko ojca Daniela do jednego człowieka, tego, co się z nim działo, a później pomoc, jaką został otoczony. Tak niestety, przedstawicielki płci pięknej, zostały ukazane dosyć niekorzystnie.

Kolejna sprawa to Barcelona. Wszędzie można spotkać zachwyty, jak właśnie Zafon oczarował czytelników tym miastem. Jak za jego sprawą, wielu czytelników zapragnęło poznać to miejsce. Szczerze? W Cieniu wiatru Barcelona jawi się jako wiecznie zadymione, brudne miasto. Zasnute chmurami albo mgłą. Niekiedy były opisy oddające coś pozytywnego. Zazwyczaj było przygnębiająco a wręcz odpychająco. I gdybym miała podjąć decyzje w tym miejscu, na podstawie tejże książki. To z wielkim przekonaniem, powiedziałabym absolutnie, nie mam ochoty tam jechać. Skąd więc te wszystkie słowa? Czy czytałam inną książkę, czy może moja wyobraźnia nie poradziła sobie z opisami miast ponurego, niebezpiecznego? Nie wiem.

Minęło dziesięć lat, wcześniej nie poczułam miłości do auta, ale uznałam, że jest w nim coś, co przyciąga czytelników. Teraz również nie oddałam serca Zafonowi. Nie mogę jednak powiedzieć, że pisze źle. Bo byłaby to nieprawda. Pisarz cudownie prowadzi czytelnika po fabule. Jednak czy jestem w stanie powiedzieć, że mnie uwiódł? Tego niestety nie potrafię i nie zrobię.

Cieszę się, że mogłam ponownie zawitać do tego miejsca. Spotkać z Danielem, jego ojcem i resztą bohaterów. Co najciekawsze, ja nie lubiłam Daniela wtedy i teraz też. To jego ojciec był tym, za który według mnie, przyciągał. To jego mądrość życiowa i podejście do wielu sytuacji, w jakich się znajdywali. Często w wyniku nieprzemyślanych działań chłopca.

Trudno jest opisać książkę, nie wdając się w szczegóły, bo właśnie to one, są bardzo ważne. Trudno jest ocenić i napisać lubię, czy nie. Jest to niemożliwie. Trzeba przeczytać i po prostu zrozumieć. W tej książce każdemu może spodobać się co innego. I chyba to jest niesamowite.
 
 
Tekst stanowi oficjalną recenzje dla portalu DużeKA
 
 
Copyright © Niekończące się marzenia , Blogger