Związek z internetu? Jak trafienie losu na loterii.

 

Muszę sobie jakoś odczarować styczeń. Dlatego postanowiłam zrobić wpis o poznawaniu ludzi w internecie, a dokładnie - potencjalnej "drugiej połowy". Będę brała te wszystkie określenia w cudzysłowie, ponieważ moje podejście do związków, jest bardzo różne od tego przyjętego w  społeczeństwie. Zanim jednak dojdziemy do czegoś większego, trzeba zacząć od początku. 

Korzystaliście kiedykolwiek z portali randkowych? Jest ich pełno i można powiedzieć, do wyboru do koloru. Aplikacje do telefonu i te bardziej klasyczne. Dla jednej grupy, miejsce niemożliwe spotkania kogoś konkretnego, inni czują się wręcz jak ryby w wodzie przeglądają profile nowych użytkowników. 

Aplikacji miałam wiele, pisało się z różnymi ludźmi, ale to jak przesiewanie złota od śmieci. Znaleźć wartościową osobę, jest naprawdę bardzo trudno. Można się zniechęcić i wiele osób odpuszcza. Zazwyczaj większość wiadomości dotyczy seksu. Ja miałam taki etap, że pytałam konkretnie gdzie i kiedy, kto jaki lubi ów seks, skoro mi na dzień dobry pisze propozycje, to niech okaże swoją odwagę dalej. Uwierzcie, bardzo szybko odwaga nie sięgała nawet ustalenia terminu spotkania ;). 

Ale jak to się u mnie zaczęło?

Pamiętam, jak wracałam z fatalnego weekendu. Byłam tak wściekła, że napisałam jeszcze z drogi, do brata by mi kupił jakiś czteropak piwa, bo potrzebuje żeby dobrze głowę przetrzepało. Brat nie pytał, brat rozumiał. Kupił. To był upalny dzień, mnie w środku wręcz roznosiło. Piwo było zimne, szybko zadziałało jak miało zadziałać. A ja, w tym swoim nerwie i pod wpływem, zasiadłam przed laptopem, otworzyłam stronę z jednym bardzo znanym portalem randkowym. Nadziobałam w opisie, żeby głupi ludzie do mnie nie pisali, bo takich nie lubię i nawet nie odpowiem. Nie pytajcie, o co chodziło z głupimi ludźmi, bo ja do dziś nie mam pojęcia, co się w mojej głowie ubzdurało pod wpływem emocji i alkoholu. 

W każdym razie, stronę założyłam, kilka zdjęć wygrałam. Na koniec stwierdziłam, że gdzieś muszą być jacyś normalni faceci i poszłam spać. To było na przełomie lipca/sierpnia. O swoim koncie przypomniałam sobie końcem grudnia, na dwa dni przed sylwestrem. 

Zalogowałam się i ujrzałam sporo głupich wiadomości  - a przecież zastrzegłam, że nie chce głupot ;). I dwie od jednego użytkownika, wysłane w różnych odstępach czasu. Zaciekawiło mnie coś w wiadomości i odpowiedziałam by kontaktował się przez e-maila, ponieważ nie będę traciła pieniążków na opłacenie możliwości pisania, które zazwyczaj było jałowe i nie warte choćby złotówki. A ja, bardzo nie lubię wydawać pieniążków na głupoty. 

W ten oto sposób, zaczęłam e-mailować z moim R, a nasza znajomość wcale nie miała w planach być początkiem czegoś poważnego. Kategorycznie tego odmawiałam, ponieważ w moim zamiarze było poznanie kogoś do wspólnych wycieczek i wyjścia do kina - później się okazało, że mój R kina nie znosi, ale to wyszło po czasie ;).  W każdym razie, nasze wspólne pisanie było super, w końcu należało ustalić termin spotkania, bo dzieci nie jesteśmy,  tylko dorosłe człowieki.  Termin więc uzgodniliśmy, godzinę również. Ja wyszłam, On miał się zjawić. Poszłam, czekałam, a jego jak nie było, tak nie było... A zima wtedy przyszła piękna, wręcz bajkowa i bardzo mroźna. 

Jak widzicie, strój by szalenie randkowy - jestem chodzącym memem dwóch wersji kobiet (jedna w szpilkach i kusej sukienusi) i ja, Muminek zawinięty szalikami, czapkami i opatulona, by żaden chłód się nie prześlizgnął. 

Tamtego dnia się nie spotkaliśmy. Czekaliśmy w dwóch różnych miejscach. Oboje nie mieliśmy zasięgu. Kiedy ja poszłam jedną drogą żeby go poszukać, on ruszył drugą żeby szukać mnie. I się mijaliśmy. W końcu oboje odpuściliśmy, było zimno. Ja wróciłam do domu, on też. Później się śmialiśmy, że byliśmy tak blisko siebie, a jednak daleko. 

I jeśli wtedy było zimno, to nasza kolejna "randka", odbyła się już w klimacie niemalże syberyjskim. Siarczysty mróz, piękne niebo, a oczy prawie stawały dęba. Do dziś się śmiejemy, że połączyły nas chusteczki higieniczne, ponieważ co chwila wycieraliśmy nosy z tego zimna ;). 

To nasze spotykanie na kawę, której ja nie piję, oraz wyjścia do kina - którego R, nie znosi,. Trwa sześć lat. A, że  6 jest moją ulubioną liczbą, z tej okazji powstał post. Bo jeśli ktoś szuka, drugiej osoby w internecie i już powoli traci nadzieję, to spokojnie. Czasem trzeba "przerobić", setki porąbanych wiadomości, żeby trafić na tą jedną. Nie jest łatwo przekopać  w gąszczu korespondencji, które napływają od "odważnych", przed monitorem. Często nawet spotkania okazują się nietrafione - takich również kilka miałam,  ale trzeba podejść z nastawieniem na kolejne doświadczenie. Mam wrażenie, że najgorzej, gdy bardzo nam zależy. Oczekiwania są zgubne i mogą wiele zepsuć. 

Właśnie - oczekiwania. Zazwyczaj logując się do portali, ludzie to robią z zamysłem znalezienia miłości. I od razu każda osoba, jest filtrowana jako potencjalny partner, mąż czy nawet ojciec dziecka. Napisałam z perspektywy kobiety, bo jednak nie wiem, jak sprawa wygląda od strony mężczyzn ;). Kobiety są niestety bardziej emocjonalne, zbyt szybko się angażują, przywiązują i później chyba bardziej rozpaczają gdy się nie uda. 

Dlatego myślę, że w przypadku portali randkowych, lepiej nie startować z zamysłem znalezienia  miłości, ponieważ presja może przytłoczyć obie strony.  Tylko towarzysza, do wspólnej rozmowy czy wyjścia na spacer. A jeśli ma być więcej, to na pewno z czasem się uda. 

Nie napiszę wam, że znalazłam w internecie miłość. Bo w moim słowniku to słowo nie figuruje. Nie wypowiadam magicznych słów, które dla większości są fundamentem związku. Mogę jednak napisać, że poznałam najlepszego przyjaciela i  człowieka, który mnie rozumie i nie ogranicza. A właśnie brak ograniczenia, jest tutaj kluczowy. Nie deklarujemy sobie, że będziemy razem do grobowej deski. Wręcz przeciwnie, jeśli któreś z nas stwierdzi, że czas rozstania, podziękujemy sobie za wspólne lata i nasze drogi się rozejdą. Nie lubię tych deklaracji - razem aż do śmierci. To nie dla mnie, ja tego nie czuje. Mogę powiedzieć  - razem, do póki nasz wspólny czas, będzie dawał przyjemność obu stronom.

Wiem, dla wielu osób,  jest to postawa wręcz kontrowersyjna. Jednak oboje mamy takie samo podejście do relacji, nie chcemy się ograniczać, nie chcemy zmuszać. Łatwiej jest wiedząc, że nie musimy. I wiecie co? My bez naszego - musimy, robimy więcej razem, od tych, którzy sobie deklarowali przed ołtarzem czy urzędnikiem ;).  Żeby nie było, ja nie mam nic przeciwko ślubom. O ile nie dotyczy mnie. 

Zatem, czy warto szukać w internecie? Oczywiście! Tylko na początek należy uzbroić się w ogromne pokłady cierpliwości, sporo wyluzowania i po prostu nie snuć wielkich planów. Tylko dać się ponieść chwili - dziś jest dziś, a jutrem się nie przejmuje. Szczerze, jakby mi ktoś w pierwszych wiadomościach zadawał pytania "przyszłościowe", z pewnością zakończyłabym znajomość prędzej niż rozpoczęłam ;).