Urodziny bloga - to już 6 lat!

Pierwszy raz, nie mam pojęcia co napisać. Napisałam jeden tekst. I usunęłam. Zastanawiam się, jak ten skończy. Czy zostanie puszczony w świat, czy pod koniec okaże się, że jednak też nie nadaje do publikacji. 

O mały włos, a zapomniałabym o urodzinach bloga. Nie wiem, coś ze mną źle się dzieje. Hejt, którym się zaczęłam parać, za bardzo mnie absorbuje ;)))

Nie zrobię konkursu, ponieważ kto mnie zna, dobrze wie, jak bardzo nie znoszę organizować, tego typu zabawy. Ba! Ja nawet nie lubię brać w nich udziału;)

Nie mam pojęcia o czym napisać, nie wiem czy ktoś w ogóle będzie czytał ten post.  I mam dziwne wrażenie, że klimat jaki teraz panuje tutaj, nie jest tym samym, do którego wkroczyłam, dosyć niepewnie, te sześć lat temu. I chociaż, nie planuje zamknięcia strony, to chyba straciłam serce. 

I chyba napiszę, coś do tych, którzy tak radośnie, pisali, że będąc szczerą - czy jak ja wolę, hejterką. Nie mam swojego życia czy też, jestem nieszczęśliwa (to mój ulubiony argument). Otóż drodzy broniący uciśnionych, wyobraźcie sobie, że nie trzeba być w głębokiej i czarnej dupie emocjonalnej, by napisać coś szczerze. A powiedzieć wam coś zabawniejszego? 

Gdy naprawdę byłam w tej ciemnej dupie i nie miałam siły żyć, to właśnie wtedy byłam najmilszym człowiekiem pod słońcem. Właśnie wtedy uśmiechałam się tak, jak nigdy w życiu.  Żeby nikt, powtarzam nikt, nie wiedział co tak naprawdę się dzieje. Dlatego, jeśli jeszcze raz, postanowicie, puścić ten smutny argument pod moim adresem, gdy napisze o waszym ukochanym autorku źle, puknijcie się w główki. Tak, właśnie tak. 

Będę pisała co myślę, będę mówiła co myślę. Bo mam serdecznie dosyć tego fałszu i zakłamania, panującego wśród blogerów. I mam szczerze w głębokim poważaniu, co i kto będzie o tym myślał. I powtórzę kolejny raz, większość sprzedała się za gifty, bo jak napisać prawdę, kiedy mi przypinkę wydawca posłał. Już nie wspomnę o kubku. Nosz kubek dostać, to lepiej niż milion w totka! Yeah! 

A wiecie co mnie bawi najmocniej? Stwierdzenie, że na żywo nie miałabym odwagi.  Tak kochani, musiałabym się nazywać, jak niektóre znane i baaaardzo rozpoznawalne blogereczki, które na targach, intensywnie studiowały strukturę ściany stadionu, byle tylko nikt do nich nie podszedł. Tak moje drogie, tak wygląda WASZA odwaga :) Bo ja, z miłą chęcią, podejdę i do autora, którego książkę skrytykowałam - o czym przekonała się Kasia Michalak.  Czy do ODWAŻNEGO blogera i powtórzę, co napisałam i co myślę.  

I teraz, gdy tak sobie siedzę, to czuje zażenowanie, że niektórzy z Was, nie mają po prostu za grosz wstydu i godności. 

Aha, mam prośbę, jeśli kolejny raz, zechce ktoś, użyczyć sobie wycinków, z moich tekstów, dajcie mi znać - w końcu jesteście odważni. I podlinkujcie całość. No przecież należą mi się chociaż wejścia na bloga. 

Takie moje orędzie urodzinowe.  A teraz idę pławić się w hejcie. Hogh.