Muzeum etnograficzne w Zielonej Górze

 

Spora przerwa nastała, ale uwierzcie tyle się działo, że ostatnią rzeczą na którą miałam czas, czy nawet chęć - było włączenie komputera i pisanie. No ale! W końcu jestem tutaj, nadrabiam zaległości, postanowiłam napisać kilka tekstów na zapas - w razie gdyby znowu zrobiło się zbyt mało czasu. Obiecuję wszystkich odwiedzić, nawet ostatnio u kilku osób byłam w wolnej chwili. Mam nadzieję, że jeszcze o mnie nie zapomnieliście :). Bo nie ma obawy, nie odeszłam na dobre. Chwilowo musiałam zająć się innymi sprawami, jeszcze reorganizuje swój czas, żeby podzielić na pracę, dom i oczywiście blog. 

A zatem! Dziś zabieram Was na wycieczkę do muzeum etnograficznego w Zielonej Górze. Zawsze chciałam pojechać do takiego skansenu, poczuć klimat osady wyjętej z dalekiej przeszłości. I właśnie w jeden z cieplejszych wrześniowych weekendów, udaliśmy się ponownie w Lubuskie, by zobaczyć kilka ciekawych miejsc. 

Muzeum znajduje się na poboczu Zielonej Góry, dokładnie miejsce nazywa się Zielona Góra Ochla. Położone w lesie - no uwierzcie, klimat wyjęty z odległej epoki. Ja się zachwycałam wszystkim. Domy drewniane kryte strzechą, wszystko niepowtarzalne i wręcz wyjątkowe. Świetnie ulokowane domki, na kształt dawnej wioseczki / osady. Przechadzając się ścieżkami/ drogą miało się wrażenie, jakby cofnęło w czasie. Odległe drogi nie niosły hałasu samochodów, dlatego tym większe było odczucie zatrzymania. 

Przysiadałam na progu domków i po prostu czułam spokój. Przyznam szczerze, że z chęcią zamieszkałabym w podobnym miejscu, w ciszy i jak najdalej od tych wszystkich samochodów, spalin i całej reszty. Niby postęp jest fajny, ale coraz częściej odnoszę wrażenie, że idzie w złym kierunku. Zdaje sobie sprawę, że większość ludzi nie wyobraża sobie życia choćby w domu, gdzie trzeba ogrzewać drewnem, ale mnie znowu przeraża wizja bloków. Jejku to jest dopiero dopust Boży. 

Wróćmy jednak do muzeum. Powierzchnia jest niczego sobie - bo zajmuje aż 13 hektarów, więc jest gdzie pochodzić. Wszystko między drzewami, co dawało cudowny chłód w upalny dzień. Niemalże do każdego domu można wejść - chociaż izby były zamknięte kratami, ale nie utrudniało zobaczenia co znajduje się w środku. Mnie nie dziwi odseparowanie eksponatów od turystów, wiadomo, że większość nie potrafi respektować zakazu dotykania przedmiotów. 

Można zauważyć jakie były różnice społeczne. Niektóre domki tylko dwuizbowe, bardzo skromne i malutkie - ale przede wszystkim niskie! Ja przy moim 155 cm, musiałam się schylać! Inne już bardziej zamożne, piękne meble, oddzielne sypialnie, pokój dzienny i wszystko przestronne. Mnie zachwycały zazdrostki w oknach oraz szalenie klimatyczna sala lekcyjna! 

Jeśli planujecie odwiedzić to miejsce, albo nie jesteście pewni czy warto - to odpowiadam szczerze, że warto! Cena biletu bez zniżek wynosi 15 zł. Są oczywiście upusty dla dzieci i seniorów, ale na żadne się jeszcze i już nie załapaliśmy ;). To jest ten wiek, gdy bycie pomiędzy, bywa kosztowne ;))).