O tym jak pewien PAN mówi o kobietach - uwaga tekst niebywale emocjonalny

Wczoraj wieczorem, a dokładniej mówiąc już w nocy trafiłam na link do pewnego tekstu. Od jakiegoś czasu mam problemy ze snem, więc aby nie leżeć i gapić się w sufit przemierzam internety w szukaniu czegoś godnego uwagi.  Link na który trafiłam przekierował mnie na stronę z artykułem, artykuł dotyczył kobiet, a ściślej PUSZCZANIU SIĘ KOBIET.  Zaintrygowana i już zniesmaczona  nazwą artykuliku zagłębiłam się w treść. Jak to mówią im dalej w las tym... ale tutaj im dalej w tekście tym było przerażająco. Zbulwersowana tym co zastałam napisałam w upuście złości na swym prywatnym profilu fejsbuczkowym pościk, pościk miał być dla mnie oczyszczający, ponieważ nerwy nawet po przespanej nocy i przedpołudniu dalej mną targały. Zostałam poproszona by tekst ten trafił tutaj na blog. Doszłam do wniosku, że dlaczego nie? Dlaczego to mężczyzna będzie pisał farmazony u siebie, a ja mam milczeć kiedy mnie aż telepie? Nie, nie będę milczała i napiszę to co myślę i nawet podlinkuje dla was to co On popełnił, ale zanim to zrobię jeszcze raz wyciągnę przemyślenia, moje własne subiektywne po przeczytaniu tego co zostało w mojej pamięci. 

Otóż, zacznijmy od tego, że my kobiety lubimy się puszczać     ( nienawidzę tego określenia, do cholery jakim prawem jakiś facet będzie twierdził, że kobiety się puszczają????) Pan doszedł do wniosku, iż kobiety mają bardzo "głębokie" powody by się puszczać, na przykład z powodu miłości, często nieszczęśliwej, może być też z tej biernej.  Na przykład kiedy mąż zrobi się kartofelkiem, w którego to kartofelka same go zamienimy. Wtedy MY kobietki idziemy w turnee puszczania z każdym jak popadnie. Dajemy upust naszej frustracji z racji posiadania kanapowego kartofelka - Wiecie na co mam teraz ochotę? Powiedzieć ja ***** !!!

I zapytać owego pana czy jego mózg został wysrany zaraz po porodzie czy jednak dostąpił większej tragedii i urodził się z próżnią w czaszeczce? 

Dalej czytając dowiadujemy się, że kobiety interesują się, a raczej rozróżniają dwa typy samców. Alfa oraz miłych nazywanych również żywicielami. Alfy dominują, mają konkretnie w dupie kobiety,  przecież my idiotki za nimi biegami bo z natury masochistki uwielbiamy być poniewierane - kolejny wniosek.

Nie jestem kobietą, w dupie mam faceta, który mnie nie szanuje, nie biegam za żadnym dlatego jestem sama. Z szacunku do samej siebie.  I jakiś porąbany Alfuś może mnie pocałować w...***, jeżeli kiedykolwiek będzie godzien dostąpić tego zaszczytu. 

Mili żywiciele są po to by kosić nam trawniczki, wyskakiwać z kasy , ale my ich ofkors nie docenimy gdyż jako, że wielbimy być szmacone pobiegniemy z zadartą kiecą bez majtek do Alfusia. Bo on ma zajebiste ego, które rekompensuje brak kultury, nawet zrekompensuje brak sprzętu w spodniach, ale MY tępe dzidy kochające być upokarzane tak wybierzemy. Oczywiście biegnąc do Alfusia nie rozstaniemy się z żywicielem, gdyż ten z racji nazwy winien jest nam służyć swoją zawartością konta. Bo kobiety to dziwki, które uwielbiają się puszczać zwłaszcza gdy mają dramat, na przykład po rozstaniu. Wtedy to puszczamy się na umór. Niczym króliki w czasie rujki, czy jak to się tam u futrzaków nazywa. No więc puszczamy się z natury, natura nas obdarzyła rządzą miłości, którą mylnie interpretujemy z puszczaniem. A kochać to my potrafimy tylko idiotów, którzy mają nas głęboko w poważaniu, ale to nic. MY i tak ich będziemy kochały, jak kochamy obciągać panom rockmanom gdyż są drapieżni,a my kochamy drapieżnych więc im obciągamy z uśmiechem na twarzy. Natomiast nie obciągniemy życzliwemu, miłemu panu. Ponieważ takim gardzimy, z natury oczywiście. Panowie, którzy kochają, są dobrym materiałem na męża nie mają szans u kobiety, gdyż ta widząc tenże obiekt na horyzoncie schowa cycki, wyjmie miotełkę i go przegoni, czekając na Alfusia rozpinając guziczki dekolciku. 

Tak drogie panie, taka jest cała prawda o nas. Pan piszący artykuł mniej więcej w ten sposób określa kobiety. Pyszniąc się, że jest zajebistym znawcą gdyż był na jakimś porąbanym szkoleniu, czy jak to się tam nazywało. Szkolenie może i było mądre, ale co z tego skoro Pan ałtor wysrał mózg? I serwowana wiedza przeleciała po pustych zwojach mózgowych ( chociaż może wysrał i zwoje) ulatniając się w oka mgnieniu?  

Wiem, że są kobiety których godność została sprowadzona do zera, że przez seks próbują zatrzymać faceta, że robią wiele innych irracjonalnych rzeczy, i po przeczytaniu tego tekstu powiedzą - " Jezu! ten facet ma rację", ale ja się z tym nie zgodzę. Nie ma racji. Kobiety takie nie są, a jeżeli któraś w przypływie spadku samoakceptacji takie coś pomyśli potrzebuje pomocy. Fakt, że pan napisał coś takiego świadczy jak bardzo zostałyśmy uogólnione z tymi, które na jakimś etapie życia popełniły błędy, i takich kobiet jest sporo, ale nie wierzę, że większość z nich  nie powiedziała w końcu dość, dość temu upokarzaniu i traktowaniu. I ja się nie zgadzam by takie artykuły były pisane o KAŻDEJ kobiecie, bo ja się nie czuję jak "bohaterka" przykładów tego co ten pan zaserwował i absolutnie się nie zgadzam z jego tokiem rozumowania. Ogólnie tekst jest ohydny i nie wiem co miał na celu? 

Nie wiem o co chodzi w ostatnim zdaniu pozwolę sobie zacytować 

"Kobiety myślą w prosty sposób: kiedy ja się sypię to jest wszystko ok. Kiedy inna się puszcza jest dziwką.  Dlatego kobiety zazwyczaj sypią się w ciszy. Nie mówiąc o tym nikomu"

Nie obchodzi mnie co robi cała reszta kobiet na świecie, mogą się "Sypać" co godzinę z kim innym. Ich ciało, ich sprawa. Jeżeli mają taką ochotę, potrzebę, nie widzę przeszkód.  Nie wiem z jakimi kobietami Pan autor się spotykał, jakie są w jego otoczeniu. Smutne jest to, że zostałyśmy wrzucone do jednego worka, dołujące jest, że niektóre z nas zgodzą się z tym artykułem. Ja się nie zgadzam. 

Te które "sypią" się dla korzyści niekoniecznie siedzą cichutko;) jeżeli już robić coś, to należy dokładniej zagłębić się w temat.  

Prawdą jest, że były, są i będą kobiety lubiące robić coś za coś, smutne jest, że pan autor trafił w swoim życiu tylko na tę kategorię kobiet, ubolewam nad tym, ale niech się odwali od reszty pań które z uśmiechem na twarzy powiedzą, że samca Alfę mają  wsadzonego w ... wiecie gdzie. 

Dziękuję za uwagę, oczywiście nie musicie się ze mną zgadzać, możecie przyklasnąć panu za trafność spostrzeżeń, możecie uznać, że jest dobrym obserwatorem ( ze skłonnościami do pastwienia się nad puszczalskimi), możecie też uznać, że źle odebrałam tekst, ale nigdy, ale to nigdy nie zgodzę się na aprobowanie czegoś takiego. Dla tych, którzy dotrwali do końca KLIK  do całości. 

Pozdrawiam pana autora i życzę by w końcu poznał kobietę NIE puszczalską....Może spadną mu ograniczniki z oczu. 

PRZEJDŹ DO POSTA →

Dziewczyny z Syberii

Dziewczyny z Syberii Anny Herbich to zbiór wspomnień kobiet z pobytu w "raju" związku sowieckiego, który to napadł na nasz kraj, by później mienić się "naszym bratem".  Do czasu wyzwolenia spod okupacji sowieckiej byliśmy żywieni hasłami  o braterstwie i sojuszu polsko-radzieckim, co wcale nie przeszkadzało naszym braciom w uciskaniu nas, okradaniu oraz szykanowaniu na każdym kroku. W wyniku tych relacji jeszcze długo po wojnie zginęło wielu Polaków uznanych za wrogów Polski Ludowej. A jaka była prawda wiedzą dokładnie Ci, którzy przeżyli koszmar kłamstw, niszczenia ludzi światłych oraz wypaczania naszej historii. 

Skreślę parę słów na temat kobiet wspominających lata wojenne i powojenne.  

Bohaterkami książki są Danuta, Alina, Natalia, Danuta, Weronika, Grażyna, Barbara oraz Zdzisława. Wszystkie zostały wysłanie w głąb Rosji.  Mimo, że były w różnych miejscowościach to warunki życiowe miały niemalże identyczne.  Najgorsze było, że utraciły wolność, swoich bliskich, w dodatku były skazane na głód, brud i brak podstawowych środków do normalnej egzystencji. Ponadto zmuszone zostały do bardzo ciężkiej i wyczerpującej pracy fizycznej. W przypadku nie wykonania normy zostawały pozbawiane i tak już znikomej ilości pożywienia.  

Godne podziwu jest, iż mimo tragicznych warunków nie poddawały się, miały na tyle siły i samo zaparcia by przeżyć i wytrwać za wszelką cenę. Chęć powrotu do kraju była ogromna, zaś tęsknota za najbliższymi dodawała im siły. Każda najmniejsza wiadomość o losach rodziny podnosiła je na duchu i napełniała odwagą, do tego stopnia, że potrafiły się zbuntować, mając świadomość konsekwencji. 

Z ogromnym podziwem dla bohaterek wczytywałam się w ich tragiczne losy, koszmar który musiały przeżyć. Próbując zrozumieć jak człowiek drugiemu człowiekowi mógł wyrządzić aż taką krzywdę. Wiele razy zadawałam sobie pytanie czy to byli jeszcze ludzie, ponieważ większość zdarzeń jawiło się tak przerażająco, iż nie mogłam zaakceptować, że wydarzyły się naprawdę. Jak możliwe jest by człowiek nie posiadał w sobie ani krzty współczucia, namiastki czegoś co nazywamy litością.  Trudno było zmierzyć się z historią opowiadaną przez kobiety, wiele razy tak bardzo bolesną. 

Ciesze się, że autorka postanowiła przybliżyć społeczeństwu czasy, o których  większość nie ma pojęcia, o losach swoich rodaków zesłanych na poniewierkę.  

Dzięki Pani Annie Herbich możemy, a wręcz powinniśmy wrócić do tamtych lat, które nie mogą odejść w zapomnienie, zdarzenia, które miały miejsce w nie tak odległej jeszcze przeszłości winny być przypominane. Ponieważ każdy kto padł ofiarą bestialstwa ze strony sowietów zasługuje na pamięć, na to by nigdy nie doszło do sytuacji, że ich poświęcenie było nadaremne.  Oni walczyli o godność,o przetrwanie w najstraszniejszych warunkach,  jakich My nie jesteśmy sobie wstanie wyobrazić. 

Kiedy patrzyłam na fotografię pięknych młodych kobiet, kiedy musiałam zmierzyć się z ich cierpieniem, a później wytrwałością czułam podziw. Podziw, że się nie poddały, że mając świadomość straty najbliższej rodziny dalej walczyły o siebie i wierzyły o lepsze jutro. Nie potrafię opisać słowami kumulujących się we mnie uczuć. Zadawałam sobie pytanie czy ja bym sobie poradziła? Czy zdołałabym przejść przez to piekło na ziemi i później żyć, uśmiechać się mając w pamięci tak dotkliwe rany?  

Uważam, że książka Dziewczyny z Syberii  powinna być lekturą obowiązkową dla każdego z nas, należy zapoznać się z tym jakże ważnym skrawkiem historii, który odcisnął bolesne piętno na ofiarach. Dla mnie każdy z tych ludzi jest bohaterem, stoczyli oni walkę o życie i wolność, walkę nierówną i z góry spisaną na przegraną. Wygrali. Do nas należy by dbać o pamięć, by nikt nigdy nie powiedział, że nie wie co działo się na tych surowych ziemiach, tak nieprzychylnych dla człowieka. Pamiętajmy i przekazujmy dalej słowa, którymi podzieliły się z nami te dzielne kobiety. Bo takich jak One było znacznie więcej.

 Dziękuję autorce za napisanie tak ważnej książki. 

Za możliwość przeczytania książki chciałam podziękować wydawnictwu Znak horyzont. 

PRZEJDŹ DO POSTA →

Losing Hope

Agnieszka mnie ubiegła, a niech to! No trudno, w każdym razie bardzo chciałabym przekazać Wam moją opinię na temat Losing Hope. Zapraszam do przeczytania recenzji :)

Nie wiem, co będzie gorsze: trzymanie się od niej z dala, czy powiedzenie jej prawdy. Jeśli wybiorę to pierwsze wyjście, nigdy się o niczym nie dowie. Jeśli wybiorę drugie, zniszczę jej życie.

Ona – cudowna dziewczyna, która nie ma telefonu ani internetu, mieszka tylko z matką.
On – chłopak, który według plotek dopiero wyszedł z więzienia i niekoniecznie jest kimś, na kogo warto zwrócić uwagę. Co się stanie, gdy obydwoje się spotkają? Co się za tym kryje? Jak wyglądała ich przeszłość?

Nie cierpię tego, że samo brzmienie jej głosu doprowadza mnie do szaleństwa. Jednocześnie jednak to uwielbiam i chcę, żeby cały czas coś mówiła, nawet jeśli mnie obraża.

Muszę przyznać, że bardzo długo zbierałam się do tej recenzji. Nie wiem, może emocje musiały opaść, a wszystko to, co czułam podczas czytania, po prostu się uspokoić... Znałam tę historię z perspektywy Sky, która została opisana w Hopeless. Ciągle jednak zastanawiałam się, jak to wszystko przeżywał Holder? Przecież ten chłopak też ma uczucia. Nie dawało mi to spokoju. Teraz wszystko jasne... Dzięki Hoover znam już odpowiedź na to pytanie. Losing hope to ta sama historia, którą mieliśmy okazję poznać w Hopeless, tyle że przedstawiona z perspektywy Deana Holdera. Niektórym z Was może wydawać się to głupotą, w końcu po co pisać dwie powieści o takiej samej fabule. Kochani, tym razem to był strzał w dziesiątkę! 

Nie umiem nawet wyjaśnić, na czym polega doskonałość tej dziewczyny. A mówiąc doskonałość mam na myśli różne niedoskonałości, które po zsumowaniu dają doskonałość. 

Dean Holder po pobycie u ojca wraca do miasta, w którym mieszka jego matka. Chłopak nie zamierza kontynuować nauki, od momentu śmierci swojej siostry bliźniaczki – Leslie – nie ma ochoty na nic, najchętniej zaszyłby się w kącie i żył przeszłością. Les popełniła samobójstwo we własnym pokoju. Holder po prostu nie zdążył jej uratować, wszystko potoczyło się tak szybko...

Któregoś dnia młody mężczyzna, robiąc zakupy w pobliskim sklepie, spotyka dziewczynę, która kogoś mu przypomina. Postanawia się jej przyjrzeć i chwilę z nią porozmawiać. Zachowuje się dosyć idiotycznie, bowiem, gdy towarzyszka odpowiada, że ma na imię Sky, Dean nie jest w stanie w to uwierzyć. Wziął ją niestety za kogoś innego. Tego samego dnia bohaterowie spotykają się jeszcze raz – podczas biegania. Od tego momentu nic nie jest takie jak wcześniej, znajomość się pogłębia, a Holder odkrywa pewną tajemnicę, która bezpośrednio łączy go z przeszłością. Jak to wszystko się potoczy? Czy chłopak będzie w stanie nadal utrzymać znajomość ze Sky, czy może po prostu od niej odejdzie i znowu wyjedzie? Co takiego stoi na przeszkodzie, by mogli żyć długo i szczęśliwie? Zapraszam do lektury!

Ciekawe, czy człowiek zakochuje się w jednej charakterystycznej cesze drugiej osoby, czy od razu w niej całej. Bo ja chyba właśnie się zakochałem w jej poczuciu humoru. A także w jej szczerości.

Jak już wspomniałam wcześniej, książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Czytałam wcześniej Hopeless, więc w sumie nie powinnam być zdziwiona tym, co zostało napisane w kontynuacji powieści. Nic bardziej mylnego! Ta sama historia opisywana przez Deana rozwaliła mnie na łopatki, powaliła na kolana i sprawiła, że zabrakło mi łez w oczach. Tak naprawdę dopiero po przeczytaniu Losing hope zrozumiałam historię tych trojga ludzi od początku do końca. Holder pokazał mi, że mężczyźni też potrafią być słabi, czasem płaczą albo po prostu nie wiedzą, co zrobić. Nie jest tak, że są wiecznymi łowcami kobiecych serc, jak mogłoby się wydawać wielu przedstawicielkom płci pięknej. Moje Drogie Panie! Oni też czują, nie zapominajmy o tym! 

Do tamtej pory nigdy nie patrzyłem w przyszłość. Wolałem przeszłość. Zbyt często rozpamiętywałem, co zrobiłem źle, i zastanawiałem się, co powinienem był zrobić, żeby moje życie potoczyło się inaczej. Przyszłość dla mnie nie istniała. Dopiero będąc ze Sky, zacząłem myśleć o tym, co stanie się jutro, pojutrze, za rok czy w odległej przyszłości. Potrzebuję tego teraz. Boję się, że jeśli nie wezmę jej w ramiona, znów zacznę patrzeć za siebie i przeszłość całkowicie mnie pochłonie.  

Przeczytawszy tylko Hopeless, nie znamy tak naprawdę całej prawdy – jest to tylko namiastka niesamowitej opowieści. Colleen Hoover opisała losy Holdera i Sky w taki sposób, że przeżywa się je razem z nimi. Nie ma takiego momentu podczas czytania tej powieści, by po prostu zamknąć ją z powodu nudnej treści i pójść robić coś innego, NIE MA! Fabułę pochłania się od początku do końca, z wypiekami na twarzy, bez względu na godzinę i miejsce. 

Odsuwam się i patrzę jej w oczy. Odwzajemnia moje spojrzenie i po raz pierwszy w życiu mogę szczerze powiedzieć, że znalazłem jedyną osobę na świecie, która w pełni rozumie moje poczucie winy. Która w pełni rozumie mój ból. I w pełni akceptuje mnie takiego, jaki jestem.

Tak naprawdę od momentu przeczytania tych dwóch pozycji, Colleen Hoover znalazła się w moim rankingu na wysokiej pozycji. Nie boję się tego powiedzieć, że jest to autorka, która jak mało kto potrafi rozbudzić emocje w czytelniku i sprawić, by czytanie stało się jeszcze większą przyjemnością. Losing hope porusza tak naprawdę prawie wszystkie życiowe tematy, które tak bardzo liczą się w życiu każdego z nas. Pokazuje, jak wielki wpływ na teraźniejszość może mieć przeszłość. Ma charakter dydaktyczny. Odpowiada na wiele pytań, które gdzieś tam krążą w naszych umysłach. Jest kwintesencją tego, co jest najistotniejsze. 

Sunie palcami po mojej dłoni, po czym ją ściska. Ten jeden niewinny gest znaczy dla mnie w tej chwili więcej, niż byłbym w stanie dać w zamian. Nie zasługuję na to, by mi dodawała otuchy.

Myślę, że jeszcze długo pozycja ta będzie wielkim hitem. I zasłużenie, nie mydli bowiem  oczu czytelnikowi, nie pokazuje samych radości i walorów, które niesie, ale informuje nas, że w każdej chwili czekają na nas niebezpieczeństwa, problemy, przeciwności. Pamiętajmy jednak, by nie dać się zwariować, bo los lubi płatać figle i stwarzać rzeczy i momenty, o których się nawet filozofom nie śniło. 

Cała moja uwaga jest nieustannie skupiona na niej, zupełnie jakbym był kompasem, a ona moją północą.

Książkę polecam głównie paniom, bo raczej nie wydaje mi się, by mężczyźni potrafili być aż tak empatyczni (to z reguły kobietki tak mają, nie oszukujmy się). No chyba że któryś z panów ma ochotę to nic prostszego! Kto wie, może to ja się mylę i dla was będzie to równie niesamowita pozycja? W każdym razie czytajcie, czytajcie i jeszcze raz czytajcie! Gorąco polecam! 

Długo jeszcze mógłbym wyliczać rzeczy, których mi brakuje. Ale przez ostatni rok nauczyłem się, co to znaczy naprawdę pogodzić się z czyimś odejściem.

książka została przeczytana dzięki współpracy z Redakcją Essentia

Kliknij na gołąbka :)

PRZEJDŹ DO POSTA →

Losing Hope

Nadeszła chwila kiedy i w moje ręce trafiła książka, której bardzo długo oczekiwałam. Po wielkich emocjach przeżytych w zderzeniu z Hopeless, byłam wręcz przekonana, że Losing hope będzie dopełnieniem całości, że czekają mnie może i nawet większe emocje jak za pierwszym razem. Z dreszczykiem ekscytacji zabierałam się za czytanie. Najpierw cieszyłam oczy widokiem książeczki. Później rozpoczęłam lekturę...

Każdy z czytających wie, że Losing, nie jest kontynuacją, a w pewnym sensie uzupełnieniem całości. Chociaż czy rzeczywiście tak jest? Moje odczucia są różnie, ale postaram się wszystko dokładnie wyjaśnić.

Historia Holdera rozpoczyna się jeszcze za życia jego ukochanej siostry bliźniaczki. Na jednej z imprez chłopak zauważa, że partner Les obmacuje inną dziewczynę, nie specjalnie się z tym kryjąc. Jako lojalny brat, który nie pozwoli na tak jawne i w dodatku perfidne kpienie z uczuć do siostry, postanawia interweniować. Mając świadomość, że konsekwencje tak czy inaczej najdotkliwiej uderzą właśnie w siostrę. Mimo wszystko Holder wie, że jego sumienie nie pozwoli przyglądać się beznamiętnie na wyczyny znienawidzonego „szwagra”.

Dean wie, że z dziewczyną dzieje się coś niedobrego, jednak w żaden sposób nie potrafi pomóc bliźniaczce, co sprawia mu ból i zawód, gdyż jako najbliższa osoba powinien wiedzieć co zrobić z pogarszającym się stanem emocjonalnym siostry. W najgorszym koszmarze nie przypuszczałby, że Les postanowi zrobić coś tak okropnego, dla siebie i dla niego. Kiedy znajduje martwe ciało siostry jego świat rozsypuje się na kawałki. Nie ma pojęcia w jaki sposób poinformować matkę, nie ma pojęcia co dalej będzie z jego, z ich życiem. Jedno jest pewne. Stracił najważniejszą część siebie, stracił kogoś kto był z nim od zawsze, kto powodował, że chciał być dobry. Les odeszła, samolubnie postanowiła zakończyć swoje życie. Nie dzieląc się z nim swoim problemem, nie dając mu szansy by mógł pomóc. Zrobiła to tak nagle, a może od dawna planowała? Tylko dlaczego ON nie widział niczego niepokojącego?

Pierwsze dni są straszne, ludzie snują własne domysły, koledzy i znajomi za plecami tworzą własne ideologie. Życie toczy się dalej, ale Holder czuje jakby się zatrzymało. Musi wrócić do szkoły, gdzie każdy kąt będzie przypominał mu siostrę, gdzie każdy przechodzący uczeń będzie spoglądał z tym dziwnym wyrazem twarzy, gdzie nie będzie końca szeptów. Koszmar się nie zakończył, on dopiero się rozpocznie...

Jak poradzić sobie ze stratą najbliżej osoby, która sama pozbawiła się życia? Jak zrozumieć swoje miejsce w całym zdarzeniu, jak poradzić z poczuciem winy?

Celowo nie skupiłam się na postaci Hope, celowo nie napisałam o Sky. Sądzę, że większość ma już za sobą lekturę Hopeless, a jeżeli tak już jest to mają świadomość tego co działo się po spotkaniu tych dwojga. Tutaj dzieje się podobnie, z tą różnicą, że autorka na początku opisuje właśnie zdarzenia przed śmiercią Les, uczucia jakie kumulowały się w chłopaku gdy odeszła siostra. Jak radził sobie ze sobą i z innymi ludźmi. Tutaj bardzo spodobała mi się postawa Daniela, bardzo trafne i może chwilami zbyt bezpośrednie podejście do tematu, ale jakże uderzające w tych, którzy za plecami mieli bardzo dużo do powiedzenia, a w konfrontacji z głównym zainteresowanym milknących.

Sama postać Holdera, nie wiem dlaczego ale gdy czytałam Hopeless bardzo go sobie wyidealizowałam, stał się dla mnie facetem wspaniałym. Po prostu marzenie. Teraz, gdy mogłam „wejść do jego głowy”, poczułam lekkie rozczarowanie. Jakby autorka spłyciła jego postać, jakby te reakcje, które podbiły moje serce w pierwszym zderzeniu nie współgrały z tym co myślał. Nie poczułam nic gdy opisywał co się z nim dzieje. Dla mnie zabrakło tąpnięcia. Odniosłam wrażenie, że autorka nie do końca poradziła sobie wczuciem w postać męską. Całość wydawała się zbyt powierzchowna. Sporo scen zostało pominiętych. Spostrzeżenia Holdera jakieś nijakie i nie wnoszące niczego konkretnego. Gdy patrzyłam na chłopaka z perspektywy Hope, wydawało mi się, że ma on wiele naprawdę mocnych tajemnic, że kiedy nagle znikał robił interesujące rzeczy. A tutaj albo był przeskok w czasie, albo dziwne rozmyślania. Mało tego. Scena gdy ujrzał bransoletkę u Sky, byłam przekonana, że kiedy uciekł,  oraz w czasie nieodzywania się do dziewczyny szukał informacji na jej temat, a co zastałam? Rozmowę ze swoim umysłem. 
Rozczarowałam się, ze smutkiem muszę stwierdzić, że Losing Hope nie było tym czego oczekiwałam, na co liczyłam. Dopiero końcowe rozdziały w jakimś maleńkim stopniu mnie poruszyły. Tylko dlatego, że były w nich zawarte informacje, których nie było w Hopeless.

Szczerze mówiąc tą pierwszą czytałam z zapartym tchem, przeżywałam każde zdanie, każde słowo, nie potrafiłam się oderwać. W przypadku drugiej nie zaznałam większych uczuć jak zwykła ciekawość. Czytało się szybko, ale... to nie było nic nadzwyczajnego.

Jak wspomniałam dopiero w ostatnich rozdziałach poczułam smutek, poczułam żal nad losem Lesli, nad Holderem, który był kochającym bratem, który tęsknił i nie potrafił poradzić sobie ze stratą, z poczuciem winy i pustką, którą nie łatwo jest wypełnić.

Mimo minusów, cieszę się, że przeczytałam Losing Hope , że mogłam jeszcze raz spotkać się z bohaterami, przyglądać się wydarzeniom z innej strony. Brakowało mi rozmyślań Sky, brakowało mi kontaktów z Six, którą bardzo polubiłam.

W ogólnym rozrachunku całość oceniam na plus, jednak nie powiem by było czymś co zwala z nóg i równa z ziemią. To miano należy się tylko i wyłącznie Hopeless.

Książka przeczytana w ramach wyzwania 52 książki. 

PRZEJDŹ DO POSTA →

Piękny drań

Jest bezwzględny, wymagający, apodyktyczny i przede wszystkim... młody i bogaty. Mimo swojego wieku osiągnął niesamowity sukces i może mieć wszystko, czego tylko zapragnie. Myśli, że nic nie jest w stanie wyprowadzić go z równowagi i sprawić, by przestał myśleć racjonalnie. Ale w jego życiu pojawia się... ONA.

Chloe Millis to uzdolniona i pracowita studentka MBA. Dziewczyna ma szczęśliwe życie, a jej jedynym problemem jest jej beznadziejnie podły i uparty szef – Bennett Ryan. Mężczyzna jest wymagający, nie przebiera w słowach i kompletnie nie liczy się z uczuciami innych. Wszystko byłoby całkiem do zniesienia, gdyby nie fakt, że Bennettowi strasznie trudno się oprzeć.

Bennett Ryan wrócił z Francji do Chicago, ponieważ miał podjąć ważne stanowisko w rodzinnej firmie. Mężczyzna nie miał pojęcia, że kobieta, z którą korespondował i która jest jego asystentką może być tak urodziwą, wystrzałową, prowokującą i dodatkowo irytującą istotą. Jakby tego było mało Ryan musi ją teraz widywać codziennie. Bennett nie ma w zwyczaju romansować w pracy i nigdy tego nie robił, jednak Chloe ciężko się oprzeć... Jak daleko to wszystko zabrnie? Czy będą w stanie odpuścić, czy wręcz przeciwnie – wydarzy się coś, czego nie będą potrafili zatrzymać? Co skrywa Chloe i Bennett? Czy to ich podzieli? Czy się dogadają? Odpowiedzi znajdziecie w książce!

Piękny drań to książka pełna złośliwości, niesamowicie zabawnych dialogów, serca, seksu, namiętności i mimo wszystko – wspólnego zrozumienia i docenienia wartości życiowych. Co prawda dwoje głównych bohaterów potrafi nieźle mieszać w swoim życiu i pojawiają się niespodziewane sytuacje, jednak nie odstrasza to czytelnika w żaden sposób. Pozycja jest nasiąknięta kąśliwymi uwagami i dialogami, które bawią do łez. Szczerze mówiąc – zakochałam się w sposobie rozmów Chloe i Bennetta! Cięte riposty, namiętność, pożądanie, żal, wątpliwość, zaskoczenie – to wszystko sprawia, że książka ma mnóstwo uroku, a opisywana historia jest bardzo oryginalna i potrafi zaskoczyć wraz z każdą przeczytaną stroną.

Tak naprawdę strasznie długo zbierałam się do sięgnięcia po tę książkę i zaczęcia czytania. Bałam się, że będzie to znowu kolejna kiczowata podróbka 50 twarzy Greya i tylko się zawiodę... Ale nie miałam wyboru, obiecałam przecież, że będzie recenzja, nie mogłam rzucać słów na wiatr. I wiecie co? Nie uwierzycie! Tak bardzo się myliłam! Jak już się do niej dorwałam, nikt nie był w stanie mnie od niej oderwać! Przeczytałam ją całą w kilka godzin, skończyłam późno w nocy, ale wcale mnie to nie obchodziło. W tej pozycji jest wszystko, czego pragnie prawdziwy czytelnik. Urzekła mnie również okładka. Tajemnicza i dodatkowo w moich ulubionych kolorach. Jestem zachwycona, a Piękny drań bezsprzecznie trafia na półkę z napisem ULUBIONE!

Jeżeli nadal zastanawiacie się, czy sięgnąć po tę książkę, czy też przeczytać ją na samym końcu od razu chciałabym rozwiać wasze wątpliwości! Proszę, nie róbcie tak jak ja! Łapcie Drania i pochłaniajcie stronę po stronie, jestem przekonana, że tak właśnie będzie. Huragan uczuć, pochłaniacz czasu i poprawiacz humoru. Czego chcieć więcej? Zapomnicie o Bożym świecie, uwierzcie! Gorąco polecam! 

Książka przeczytana dzięki współpracy z Redakcją Essentia:
  http://redakcja-essentia.blogspot.com/2015/05/nie-chciaam-zostac-kobieta-ktora-dla.html#.VUswvkesU3k

PRZEJDŹ DO POSTA →

Nie oddam dzieci!

W sieci pojawiły się pierwsze opinie na temat kolejnej książki Katarzyny Michalak. Wydawana w serii z czarnym kotem, co za tym idzie miało być tragicznie, łzawo i ogólnie bez chusteczek ani rusz. 

Przeczytałam o wylewanych łzach, o rozpaczy nad losem bohaterów. O tym, że sama autorka ledwo przeżyła napisanie swojej najnowszej powieści. Po moim nieudanym spotkaniu z Bezdomną , która w pierwotnej wersji miała nawiązywać do problemu bezdomności, a skończyła na chorobie bohaterki przetrawiłam. Przeżyłam i jakoś pogodziłam się z tym co stało z ciekawie zapowiadającą się fabułą. Tym razem mieliśmy zderzyć się z okrutną, wręcz brutalną rzeczywistością po utracie najbliższej rodziny, z tym w jaki sposób są prowadzone dochodzenia i kto tak naprawdę ma ostatnie słowo.  Zapowiadało się ciekawie, temat rysował się naprawdę dobrze. Jakież są więc moje wrażenia po zakończeniu tej jakże "mocnej" lektury? 

Poznajemy trzech mężczyzn. Michała, Tadzia i Niro. Pierwszy jest wspaniałym, super przystojnym lekarzem, chirurgiem, który wzbudza zachwyt nie tylko w żonie, ale we wszystkich przedstawicielkach płci pięknej. Tadzio jest wyrachowanym gadem społecznym, pije, wciąga kokę, pastwi się nad matką i ogólnie jest chodzącym złem. Niro, rozpuszczony, wypaczony synuś tatusia polityka i mamusi celebrytki znanej z tego, że jest znana. Robi co chce ponieważ tatunio swoimi pieniążkami i twardą rączką potrafi zdziałać cuda. Dosłownie i w przenośni. 

Jako, że zło ciągnie do zła, Tadzio i Alfredzio spotykają się ze sobą pewnego dnia, a raczej wieczora w klubie. Dochodzą do wspólnego porozumienia i od tej chwili tworzą zgrany duet w ćpaniu, chlaniu i.... wiadomo w czym jeszcze. 

Michał natomiast pracuje, na SOR-ze, chłonie dyżury jeden za drugim, nie żeby nie był kochającym mężem i ojcem, nie nie. Ma dobre serduszko. Więc pracuje. Kończy dyżury o północy     (nie wiem gdzie i jaki lekarz kończy o tej godzinie dyżur, no chyba, że to nadgodziny, nie wprowadzajmy ludzi w błąd) . Jeździ swoim SUV-em zaś żona musi tłuc się ciasnym fiatem pandą. Niewyrozumiały ten mąż, naprawdę. Tego feralnego dnia, przeklnie swoją bezmyślność, że oto zamiast podać ukochanej kobiecie kluczyki do SUV-a, patrzył jak odjeżdża z parkingu pandzią, toć pandzia gorsza jest od malucha. 

Przez pandę i złych naprutych i naćpanych nikczemników ginie Marta wraz z Antosiem. Zostają zmiażdżeni, Gdyby jechali SUV-em nie zginęliby (skąd ta pewność?), ale jechali pandzią, czerwoną i niestety padli ofiarą tych złych co nie powinni jeździć.    

Od tej chwili życie doktora Sokołowskiego rozpada się na milion kawałeczków, bardzo ostrych, które wbijają się w jego zbolałą duszę. Nic już nie będzie jak do tej pory. NIC.  Nadchodzi początek końca, o czym ciągle przypomina nam autorka, nie dając szansy na napięcie. Lepiej wyprzedzić fakty. 

Czytając zaznaczałam sobie absurdy jakie ja, marny pyłek w wielkim świecie zdołałam swym niewiele widzącym okiem ujrzeć. Kiedy jednak kończyłam książkę, która miała wyrwać mi duszę z zawiasów, która miała wycisnąć łzy i pozbawić tchu nie czułam nic, zaś po ustach błądził ironiczny uśmiech zaczęłam się zastanawiać. Dlaczego? Dlaczego kolejny raz zostałam pozbawiona tego na co czekałam? Temat był naprawdę dobry, ale nie. Trzeba było sprowadzić go do parteru. do poziomu zerowego.  Dla wyjaśnienia swojej reakcji mam cytaty, mam fragmenty, ale nie zamieszczę ich tutaj. Nie ma sensu.  Skoro ludzie, którzy czytają nie widzą nic dziwnego w podaniu Pavulonu mężczyźnie leżącemu na łóżku ( tutaj pokuszę się o cytat z wikipedii, wystarczyło tam zajrzeć, jeżeli ktoś miał operacje wie o czym myślę, dla tych nieświadomych, proszę bardzo) 

organiczny związek chemiczny, niedepolaryzujący lek blokujący przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, znany pod nazwą handlową 

Pavulon. Jako lek podawany jest w formie roztworu soli pankuronium:

 bromku pankuroniowego (C₃₅H₆₀Br₂N₂O₄). 

Należy do grupy niedepolaryzujących środków zwiotczających. Pankuronium stosowane jest wyłącznie w lecznictwie zamkniętym przez lekarzy anestezjologów w czasie operacji oraz do prowadzenia leczenia oddechem kontrolowanym z respiratora na szpitalnych oddziałach intensywnej terapii.

Podaje się je we wstrzyknięciach dożylnych przez wenflon lub przez wkłucie centralne bezpośrednio do przedsionka serca. 

Dawno temu w zamierzchłej przeszłości miałam "przyjemność"  mieć pogadankę z panem doktorem anestezjologiem, który bardzo dobitnie, acz brutalnie wyjaśnił mnie, młodej i przerażonej istocie co będzie się działo z moim ciałem po podaniu leku zwiotczającego zanim zostanie wprowadzona narkoza. Opowiedział bardzo dokładnie i zaznaczył, że w chwili podania tego leku nie będę w stanie kontrolować ciała, że lek ten sprawi, iż kontrolę nad oddechem przejmie aparatura. I proszę mi nie mówić, że jakaś mała dawka albo inne banialuki, bo nie można ot tak sobie podać wybranej dawki, małej czy dużej. Nikt nie wie jaka będzie reakcja organizmu na podany lek.

Nie wiem co to za cuda, by podać tego typu lek w TAKI sposób jak w książce, achh zapomniałam oni (źli, ale nie do końca źli, chłopcy) podali go małą ilość (dlatego byli cacy), ale już nie chodzi o dawkę. Tylko o sam pomysł! Cyrk na kółkach i nie wiem co jeszcze. Tak, ktoś powie, on zasłużył, fikcja literacka, ale litości!!! Takie rzeczy nie mogą się dziać naprawdę, nawet w książce. 

Druga niesamowicie bezmyślna sprawa, widać autorkę naprawdę poniosły emocje (nie pierwszy raz zresztą) Gdyby doktor Sokołowski wiedział komu ratuje życie... to co? Zabił by pacjenta ponieważ był sprawcą śmiertelnego wypadku żony i syna? A niech ma! A co! Śmierć za śmierć! Boże, jestem przerażona tokiem myślenia autorki, naprawdę. Zróbmy samosąd, czystkę na świecie.  Ręce moje opadały z każdą kolejną stroną, kiedy już nie miało co opaść nagle... TADAM! Pojawia się Malinka z Jagódki, w tym momencie mówię stanowcze NIE, nie temu co tutaj na kartach stron się dzieje. Ja wiem, że u Pani Michalak, każdy w bólu musi zginać się w pół, inaczej nie można zobrazować rozpaczy, dopiero zgięcie w pół oznacza, że się cierpi. Patrole drogowe policji odbywają się w pojedynkę, albo mnie gdzieś umknął kolega po fachu pana, który nie zatrzymał do przeglądu beemkę. Nie wiem już co mogłabym napisać, nawet specjalnie nie mam nastroju na krytykę bo chyba nie powinnam być zdziwiona tym co zastałam. Chusteczki leżą zapakowane, ani przez chwilę nie poczułam smutku w obliczu licznych bezsensów. Jak zwykle była kumulacja wszystkiego co chcesz i nie chcesz. Aby można było książkę mianować w kategorii dramatu. No jest to dramat, przyznam, ale w zupełnie innym wydaniu niż oczekiwałam.

 Kończąc trylogię kwiatową stałam pod wielkim znakiem zapytania czy dalej czytać "dzieła" Michalak, po tej jakże burzliwej przygodzie mówię koniec. Zrobiłam ostatnie podejście. Więcej nie chcę. Wystarczy.  

Za możliwość przeczytania książki chciałam podziękować Wydawnictwu Literackiemu.

Książka przeczytana w ramach wyzwania 53 książki. 

PRZEJDŹ DO POSTA →

Dzisiaj kończymy trzy latka :)

Tak, dziś mija już trzy lata. Długo, bardzo długo myślałam co mogę Wam powiedzieć w tym jakże podniosłym i wzruszającym dniu. 

Nie wymyśliłam nic, więc będę improwizowała.   Tak więc, równo rok temu siedziałam i kombinowałam konkurs dla WAS, teraz tego nie zrobię. Może jak wrócę. Coś zorganizuje. Teraz troszkę wspomnień. Otóż. Miniony rok był ciekawy we wrażenia. Przede wszystkim Targi Książki w Warszawie. Świetna sprawa. Szkoda, że w tym roku będzie to niemożliwe.

W minionym roku dobiłam również dwa komputery, sprowadziłam kilka wirusów.  Unicestwiłam telefon śmiertelnym  "pocałunkiem" z asfaltem. Pożegnałam się z tabletem, który doszedł do wniosku, że ma dosyć współpracy ze mną i gdzieś się przeprowadził. Tak, miniony rok był bogaty we wrażenia.  Zakupiłam czytnik, który już od początku postanowił mnie nie lubić i nie działać tak jak powinien.  Bezczelny niewdzięcznik, niech się wypcha.  

 Jako, że to już trzy lata... nadgryzł mnie również ząb czasu.  Co za tym idzie, moje oczy przestały mnie lubić. Potrzebna była wizyta u okologa, no i okulary. Takie jest życie. Straciłam moc w pisaniu. 

Straciłam również ukochaną kotkę, która była mi bardzo bliska, za którą do tej pory tęsknię. Tak. ten rok był również bardzo smutny. 

W dodatku dostąpiłam syndromu wypalenia. 

Na szczęście do mojego dziecka dołączyła nowa siła. Mam nadzieje, że dzięki niemu przetrwa czasy niedyspozycji założycielki.

Ostatnimi czasy wyglądam mniej więcej tak, pracy jest dużo, czytania i pisania. Ja zaś siedzę, tudzież leżę i paczę. Nawet nie myślę ponieważ to też bywa męczące. Już od tego nadmiernego myślenia straciłam cenne dwa kilogramy. Nie wiem co to będzie dalej.   

Jedyne na co mam ochotę to słuchanie muzyki. Namiętnie i na okrągło. Bez muzyki świat byłby płaski. W sumie to może jest płaski tylko wmówili nam, że jednak jest okrągły. Któż to może wiedzieć... ;D 

Powinnam świętować, a jakoś nie czuje nic. Chyba naprawdę się wypaliłam. Źle się dzieje, oj źle kochani....

Kochani, tutaj z tego miejsca mówię Wam do zobaczenia. To mój ostatni post pisany przeze mnie teraz i z domu. Odtąd będą się pojawiały teksty: Wiktorii, mojej mamy, nawet gdzieś tam moje wpadną, te zapisane i czekające do publikacji. Żebyście nie zapomnieli. Gdy mnie nie będzie. 

Nie będę Was mogła odwiedzać, komentować, a przede wszystkim czytać tego co sądzicie na temat książek. Będę tęskniła, będę myślała. Nie umiem powiedzieć kiedy dokładnie wrócę. Kiedy napiszę, że już jestem, ale wrócę. Nie zapomnijcie o Marzeniach.... :)

                                                                                                                                                                                            Wasza Aga. 

PRZEJDŹ DO POSTA →