Ławeczka pod bzem

źródło

Czytelnicy mojego bloga wiedzą, jak bardzo polubiłam pióro Pani Agnieszki Olejnik, to też wyczekiwałam najnowszej zapowiedzi. Ławeczka jawiła się wspaniałą powieścią w sam raz na letnie popołudnia. Gdy tylko otrzymałam swój egzemplarz, zasiadłam do czytania. A o swoich wrażeniach napiszę poniżej.

Iga mieszka wraz ze swoją matką i jej partnerem w małym mieszkanku. Niby jest już dorosła i mogłaby żyć na własny rachunek, jednak po zdarzeniu, które wydarzyło się jakiś czas temu, a dokładniej mówiąc następstwach tego, co stało się w jego wyniku. Kobieta musiała porzucić studia i dorabiać w salonie fryzjerskim matki, którego prawdę powiedziawszy, szczerze nie znosiła. Co innego książki, te mogła czytać nałogowo. Marzyła się jej własna biblioteczka, a jeszcze lepiej własny dom. Ten niestety, nie miała szansy kupić. Chyba że los obdarowałby niespodziewanym przypływem gotówki.

Pod wpływem chwili Iga wraz z przyjaciółką Agatą postanawiają wypełnić kupon totolotka i sprawdzić, czy szczęście się do nich uśmiechnie, jednocześnie obiecując wzajemnie, że ta, dla której padnie szczęśliwy traf, podzieli się z drugą nagrodą.

Okazuje się, że szczęście uśmiecha do Igi, która nagle zostaje posiadaczką dwudziestu milionów złotych. Mówi się, że brak pieniędzy utrudnia życie, ale nadmiar również może sprawić kłopot. Zwłaszcza dla kogoś, kto od lat żyje w uzależnieniu od własnej matki. Nie wie, czego od życia oczekuje. Poza jednym — ławeczką pod bzem. Teraz to marzenie ma szansę się z iścić, ale droga do niego, okażę się dosyć przebojowa...

Iga, dziewczyna, która nie poczuła głębszego uczucia do żadnego mężczyzny. Nagła posiadaczka milionów. Przyjaciółka z ciągłymi zawirowaniami sercowymi. I niespodziewani adoratorzy... Jak zakończy się cała historia?

 

 

Kiedy zapoznałam się z fragmentem książki, który otrzymałam jeszcze na długo przed finalnym egzemplarzem, byłam bardzo pozytywnie nastawiona. Ponieważ zapowiadała się naprawdę ciekawie i dosyć inaczej do tych, z którymi do tej pory miałam styczność. Jeśli mowa o twórczości autorki.

Niestety, gdy zaczęłam zagłębiać się w kolejne strony, coraz częściej odnosiłam wrażenie, że fabuła zaczyna, brzydko mówiąc — zalatywać absurdami. Kojarzącymi się z inną rodzimą pisarką, bardzo lubiącą odlatywać w swoich fantazjach względem fikcji literackiej.

Co najgorzej, mijając połowę, doszłam do przykrego wniosku, że książka po prostu zaczyna mnie nudzić. Akcja nie miała ani tempa, ani porywów, które by podbijały emocje. Mało tego, było coraz bardziej przewidywalne. Szczerze mówiąc, właśnie po przekroczeniu połowy wiedziałam, jakie będzie zakończenie. I żałowałam, że tak uparcie czytałam. Ponieważ te wszystkie niby zabawne scenki, które serwowała główna bohaterka, były dla mnie troszkę żenujące.

Jestem w lekkim szoku. Poznałam i zachwyciłam się Panią Olejnik, jeszcze, kiedy napisała książkę skierowaną dla dzieci. Później było tylko lepiej. Byłam przekonana, że nie jest w stanie mnie rozczarować. Bo przecież ktoś piszący tak dobrze, nie może wymyślić nijakiej fabuły. A tak niestety było. Tytułowa ławeczka, no niestety, samo marzenie bohaterki to za słaby filar, by stworzyć całość.

Nic tam się nie trzymało ładu i składu. Panowie pojawiający się w tak absurdalnych okolicznościach, jeszcze głupsze były ich pobudki. Nie wiem. Chcę zapomnieć, że przeczytałam tę książkę, że napisała ją moja autorka. Wmawiam sobie, że był to spadek formy, do której każdy ma prawo.

Nie polubiłam bohaterów, nie potrafiłam wciągnąć się w wydarzenia, których zresztą nie było. Iga albo szukała czegoś w sklepach internetowych, albo wymyślała kolejne kłamstwa swojej matce. No i jeszcze snuła marzenia jak uwieść jednego z facetów, którego wmówiła sobie, że kocha.

Odnoszę wrażenie, że książka została napisana naprędce. Ot był jakiś zamysł z ławeczką. Wizja, która nie udźwignęła całości. Szkoda wielka.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Czwarta Strona.