Leniwy długi weekend

 

Większość ludzi miało plany na te trzy dni wolnego. Słyszałam z każdej strony, co będzie robione, jakie wyjazdy i tak dalej. Sama na początku ambitnie wymyśliłam, a może gdzieś pojechać? W końcu stwierdziłam, że marzę tylko o jednym - by porządnie się wyspać i odpocząć. Ostatnie dni jakoś mnie wymęczyły i czułam się bez siły. Pogoda przyszła mi z pomocą, bo w sobotę padał cudowny deszcz, praktycznie calutki dzień. Uwielbiam deszcz, nie wiem, czy już tu kiedyś pisałam, ale... Nie znoszę słońca. Po prostu nie  mogę wytrzymać jeśli za długo jest bezchmurne niebo. Nie straszna mi szarość chmur. Dlatego nie męczy mnie jesień, ba! ja wyczekuje tych deszczowych dni, kiedy jest obrzydliwie ponuro, a dzień coraz krótszy. Taki troszkę odmieniec jestem. Dlatego sobota, była wręcz wspaniała, na spokojnie zrobiłam porządki w domu, a później odpoczywałam, zadzwoniłam do koleżanki i napisałam tekst na jedną ze stron z którymi współpracuję. 

Niedziela  była wyjazdowa, musieliśmy kogoś odwieźć do Wrocławia, więc po drodze postanowiliśmy zwiedzić kilka miejsc, które znajdowały się na trasie.  Zajechaliśmy do Kłonic, mała wioseczka w pobliżu Jawora. Znajduje się tam pałac, wygląda jakby ktoś go zaczął remontować i nagle przerwał pracę. Obeszłam teren dookoła. Wygląda na opuszczony, ogrody są zarośnięte. Nikogo nie widać. Cisza i spokój. Może ktoś miał plany, ale napotkał problemy? Nie mam pojęcia. Szkoda, budowla jest bardzo ładna, ogród z pewnością również ma potencjał. Niestety w chwili obecnej, żyje swoim życiem, czyli niszczeje. 

 

Zrobiłam sobie pamiątkowe zdjęcie. Jeśli ktoś zainteresuje się tym miejscem, które ma potencjał, będę miała dowód, że byłam tam, gdy nikt o nim nie słyszał i nie wspominał ;). 

Kolejnym miejscem, które postanowiliśmy odwiedzić, była Środa Śląska, lubimy jeździć po miastach i szukać ciekawych budowli, odkrywać coś nieoczywistego. W Środzie plan był zobaczenia wieży, na którą można wejść, niestety jak się okazało na miejscu jedynie w czwartki można wchodzić do środka, albo po każdej mszy, akurat była godzina, kiedy nie było żadnej odprawianej. Obeszliśmy dookoła i niepocieszeni szukaliśmy innych ciekawostek. Niedziela była bardzo parna i cały czas zbierało się na deszcz, przestałam liczyć ile razy zmokliśmy. Na szczęście było tak ciepło, że wcale nie odczuwało się zimna. 

Wspomniana wieża, która podziwialiśmy z dołu, szkoda, że nie udało się wejść. 

 

Taki mural wyrósł nam przed oczami, kiedy szukaliśmy jakiejś knajpki by zjeść obiad. Lubię murale, zwłaszcza kiedy mają swoją historię. Muszę zrobić zdjęcie pewnego w Jeleniej Górze, który za każdym razem wywołuje we mnie emocje. Opowiada pewną smutną historię, ale napiszę więcej, gdy będę miała zdjęcie. 

Tymczasem, zmęczeni ciągłym uganianiem między deszczami, w końcu znaleźliśmy restauracje, gdzie można było zjeść w miarę normalnie i przede wszystkim nieco wyschnąć. Po skończonym obiedzie, pogoda nieco się poprawiła, nawet wyszło słoneczko, postanowiliśmy się przejść nad jezioro, znajdujące w pobliżu naszego punktu jedzeniowego:).

Poniedziałek był dniem bez wyjazdowym. Pogoda średnio stabilna, nie było sensu zapuszczać się w góry, bo zapowiadali burze. Nikt normalny nie ryzykuje. Dlatego postanowiliśmy pochodzić po naszych starych rejonach, tylko trochę innymi ścieżkami. I tak, ja pierwszy raz odkąd mieszkam, tu gdzie mieszkam, szłam dzikim wąwozem, do wsi, którą uważam za najpiękniejszą jakie widziałam. 

W wąwozie miałam okazję zobaczyć wodospadzik, niestety nie miałam szansy zrobienia zdjęcia, ponieważ jakiś niespełniony Wiedźmin czy inny druid, zasiadł ze swoją świtą, ani myślał zrobić miejsca. Ja rozumiem, że każdy ma ochotę na sesję zdjęciową w mniej oczywistym miejscu, ale uważam, że kultura wymaga, aby umożliwić innym obejrzenie, a nie, nie dość, że ani myśleli by chociaż troszkę ustąpić miejsca do podziwiania, to jeszcze patrzyli z wyczekiwaniem kiedy sobie pójdziemy. Cóż, poznać na szlaku kto nie prawdziwy turysta, tylko szukający przygody. Zazwyczaj panuje wzajemny szacunek.

Szliśmy więc dalej i oto zza drzew, ukazał się tablica, gdy przeczytałam, okazało się, że tuż za nią leżą pozostałości po pomniku przyrody. Biedny został ofiarą natury, a dokładnie pioruna. Zrobiłam zdjęcia tablicy i już niestety "resztek" z fascynującego drzewa. 

Muszę przyznać, że nawet pozostałości zrobiły na mnie niebywałe wrażenie. Nigdy nie widziałam by świerk osiągnął takie rozmiary. Musiał być potężny. Szkoda, że nie miałam o nim pojęcia, gdy był jeszcze w swojej okazałości. 

A tu już koniec naszego krótkiego spaceru - bo te  5 km, to mały spacerek, ale w oddali już grzmiało, jak wspomniałam, nie było możliwości wybrać się gdzieś wyżej. W tle, za drzewami majaczy Zapora Pilchowicka. Zrobiliśmy taką małą pętelkę. Gdyby nie okropna duchota, mogłabym powiedzieć, że było idealnie. Jednak jestem zadowolona, lubię aktywną formę odpoczynku. Tak w skrócie upłynął nieco dłuższy weekend. Mam nadzieję, że i Wasz był przyjemny. 

Chciałam jeszcze napisać, że ja kompletnie nie nadążam za nadrabianiem waszych postów. Niektórzy wrzucają tak często, że zanim zakończę "rundę" z zaległościami, a już jest nowy. Niestety, nie mam na tyle czasu, by codziennie odwiedzać wszystkie blogi, które lubię. Po prostu nie jestem wstanie  przeczytać, a później jeszcze odnieść się do tekstu w komentarzu. Jestem w ciągłym niedoczasie, nie wiem, jak wy to ogarniacie ;)) zdradźcie sekret;).