Sezon na cuda

Lubię sięgać po książki, od których bije ciepło, jest kilka polskich autorek piszących właśnie w takim klimacie. Wśród nich znalazła się Magdalena Kordel, która mnie podbiła serią o Malowniczem, ale jeszcze wcześniej było niesamowicie zabawne Uroczysko. Przy którym zaśmiewałam się do łez. Oczekiwałam wznowienia Sezonu na cuda, bardzo chciałam posiadać wszystkie części opowiadających życie Majki.

Książka dotarła do mnie akurat na Mikołaja, miałam cudowną niespodziankę do czytania, ale... nie spieszyłam się z nim. Dawkowałam rozdziały dlaczego? O tym za chwilę.

Mieszkańcy Malowniczego pomalutku szykują się do zimy, jak to późną jesienią bywa, każdy zastanawia się, czy nadchodzące święta będą białe a może niestety deszczowe i co za tym idzie, ponure i bez klimatu. Majka również zamartwia się pogodą, niekoniecznie tęskni za zimnem i chłodem, którego tak brutalnie doświadczyła poprzedniej zimy, ale teraz wie, że śnieg będzie dodatkowym wabikiem dla wielbicieli sportów zimowych. Chyba nie spodziewała się by, pomyślenie życzenia zostało tak dobitnie odebrane, gdzieś tam w przestworzach...

Dodatkowym zmartwieniem jest klasa, której wychowawstwo otrzymała, może nie tyle sami uczniowie, ile antypatia dyrektorki do nieco oryginalnych poglądów młodzieży. Majka, jak to osoba otwarta i szukająca w każdym człowieku dobrych stron, nie potrafi być przeciwko swoim wychowankom. Na domiar złego jako nowa w kadrze, jeszcze niezaznajomiona ze zwyczajami panującymi w okresie przed świątecznym, zostaje rzucona na głęboką wodę, nie mając pojęcia jaką niespodziankę „szopkową” szykują nowocześni uczniowie...

Uroczysko oczekuje pierwszych świątecznych gości. Zima zaplanuje okazać się w swojej najbardziej majestatycznej krasie. Natomiast mieszkańcy będą musieli borykać z codziennością, Majka ponownie nie będzie umiała przejść obok cudzej krzywdy. Licząc na pomoc tajemniczego Anioła...

Napisałam na początku, że książkę czytałam powoli. I to jest prawda, nie śpieszyłam się, nie chciałam jak najszybciej zakończyć, ponieważ Sezon na cuda otula czytelnika takim niepowtarzanym klimatem. Jest coś w tych książkach, co sprawia, że wczuwamy się w nie, doświadczamy losów postaci. I chociaż fabuła nie zaskakuje niczym nowym, to przyznać trzeba, że potrafi zainteresować czytelnika.

Bohaterowie wzbudzają sympatię albo antypatię. Niektórzy potrafią rozbawić do łez, inni rozdrażnić i wywołać negatywne emocje.

Sama nie wiem dlaczego, mimo pozytywnych cech jednego z osobników, nie polubiłam go a chodzi o weterynarza. Niby dobry i zabawny, jednak nie mój typ mężczyzny. Chyba bardziej polubiłam ojca jednego z uczniów — taki bardziej naturalny się wydawał.

Podczas czytania odczuwałam tęsknotę, konkretnie za śniegiem. Tym puszystym, sięgającym kolan, który niegdyś towarzyszył nam każdej zimy a teraz... Można sobie poczytać w książce. Jednak to nie jest jedyny atut książki. Sezon ma w sobie coś takiego, co pozwala mieć człowiekowi nadzieje, na dobre zakończenie nawet w najbardziej beznadziejnej sytuacji. I chyba przede wszystkim dzięki temu tak trudno się z nim rozstać. Mieszkańcy mają swoje problemy i radości. Jak wszędzie. Dlatego są nam bardzo bliscy.

Bardzo lubię pióro Magdaleny Kordel, porusza tematy zwykłych ludzi, problemów, z jakimi większość z nas się zmierza, ukazując z różnych perspektyw, jednocześnie nie pozwalając by nadmiar złego przygniótł. Obiecując, że mimo najgorszego zimna, gdzieś znajdzie się zbłąkany koc, który otuli zmarznięte ramiona. Czy też tchnie wiarą w lepsze jutro,pokrzepiającym słowem, nie pozwalając przestać wierzyć w dobro drugiego człowieka.

Książkę polecam całym sercem, zwłaszcza teraz w te niekoniecznie piękne zimowe wieczory, jest świetnym poprawiaczem humoru, podnosi na duchu, nawet gdy jest bardzo źle.