Nie piszę recenzji, piszę co myślę...

źródło

Czasem nachodzą mnie przemyślenia, ogólnie, kiedy Bruchal zaczyna myśleć na czymś, jest to znak, że na pewno powstanie stosowna notatka. I tak od kilku dni, po głowie mojej, nieco rozczochranej w ostatnich dniach, kołatała się pewna sprawa.

Temat bliski wielu, poruszany u niektórych, omawiany, komentowany — wzbudzający wiele emocji. Pisanie o książkach. Jak ono powinno wyglądać? Kiedy tekst, który popełniliśmy, możemy nazwać recenzją, a kiedy tylko li, tylko luźnym zlepkiem słów, dostojnie nazywanych opiniami. Nie mam ochoty robić analiz tego, kto jak pisze, zastosowuje formy i tym podobne. Napiszę o sobie i własnych spostrzeżeniach.

Zakładając bloga, jakieś cztery lata temu z hakiem, nie wiedziałam, czy będę pisała o książkach. Nic nie wiedziałam. Strona powstała a ja dalej myślałam. W końcu spróbowałam. Jako człowiek nierozgarnięty w świecie interentów obawiałam się reakcji odbiorców. Jaki sposób pisać ? Czy potencjalny czytelnik nie uzna mych wypocin za stek bzdur.

W końcu się odważyłam. Pierwsze nieśmiałe zdania ułożyły się w większy tekst. Nie miało to formy, nie miało niczego, co przyciągało. Nie wiedziałam, jaka mam być. Z początku wyobrażałam sobie, że moje teksty powinny być profesjonalne. By wiedzieć jak to robić, zasięgnęłam wiedzy, w internetach. Rzecz jasna. Poczytałam opinię znawców, osób wiedzących jak robić odpowiednio. Powróciłam na własne łono i posmutniałam. Pisać w sposób formalny — nie chciałam. Zawsze robiłam wszystko na opak. Nie lubiłam powielać schematów. Dlatego oklepane formy raziły niemiłosiernie. Teksty miały być mną, a ja tekstem. Wtedy zrozumiałam, że muszę być sobą w tekstach. Oczywiście ubierając własne myśli i emocje w odpowiednie słowa. Jako że ironia to moje drugie imię, opinie zyskały właśnie taki wydźwięk. Do tego doszło trzecie — literówka.
Robię błędy, nie kryję się z tym, co nie oznacza, że mam gdzieś pomyłki. Walczę dzielnie z zagubionymi przecinkami, zjedzonymi końcówkami. Niestety, wrodzony chaotyzm wygrywa — dodatkowo uwielbiam wymyślać własne określenia. Często celowo zmieniam poprawne nazwy. Dlaczego? By ironia zyskała na sile. Nie, nie chcę obrażać czytelników i autorów. Po prostu teksty są moje, ja jestem ich autorem. Chcę by były jak najbardziej autentyczne.

Wiele razy dochodziły mnie reakcje - „jak Ty dziwnie piszesz”, tak każdy, kto robi coś inaczej, zostaje włożony do działu DZIWNY. I szczerze mówiąc mnie to nie specjalnie przeszkadza. Tak, jestem inna. Jestem może dziwna, ale jestem sobą. Nie będę pisała tekstów, które według znawców mają być poprawne, ale przez to bezpłciowe, pozbawione mnie samej.  Jaki byłby sens pisać?

Znajdziesz błąd w moim tekście? Napisz! Koniecznie. Na pewno poprawię i jeszcze podziękuję. Jak wspomniałam, jestem rozkojarzona, korekta jest moją słabą stroną, chociaż proszę uwierzyć na słowo. Sprawdzam kilkadziesiąt razy. Na koniec i tak po pewnym czasie wyłapię błędy. Nie jestem ideałem. Jak każdy człowiek mogę się pomylić.

Wchodząc na mojego bloga, zapoznając z tekstami, każdy, powinien mieć świadomość, że nie znajdzie tu suchych tekstów. Może być kontrowersyjnie, może być mnóstwo emocji. Bo taka właśnie jestem. Cieszę się z każdego czytelnika. Doceniam wiernych odwiedzających, oczekuję nowych. Mam nadzieje, że każdy znajdzie coś dla siebie.  
Nie zmienię się. Nie zacznę pisać tak, jak uważa się za poprawnie. Wtedy przestałabym być sobą.