O zmianie planów i kolejnym smutku

 

Dziś chciałam napisać o czymś zupełnie innym. Miało być o książce, którą jakiś czas temu kupiłam, a która w ostatnie wieczory prowadziła mnie po naszym kraju i dawała wiele radości. Chciałam Wam przedstawić autorkę tej książki, którą większość z Was pewnie zna, ale może nie każdy miał okazje przeczytać tę książkę. I napiszę o niej, ale nie dziś. Bo dziś walczę ze smutkiem i niepewnością, bo jutro będę musiała czekać na wiadomość, która zadecyduje o czyimś losie. A ja, nie wiem, jak sobie poradzę, gdy będę musiała podjąć ostateczną decyzję..

Zawsze, odkąd pamiętam byłam zbyt wrażliwa losem zwierząt. A to ptaszek, który wypadł z gniazda, a to kocięta porzucone przy drodze. To potrącony kot, nad którym płakałam - chociaż nie mój. Nie jest łatwo żyć, gdy każdy zwierzęcy dramat, jest moim własnym. Jeszcze gorzej, gdy coś złego, dzieje się moim pupilom. 

Po świętach moja kotka zrobiła się inna, nagle przestała pić, jeść, leżała smutna. Nie chciała chodzić. Jeden dzień, drugi. Na trzeci - wiedziałam, że jest coś nie tak. Może się przejadła, może zatruła.  Gdy przejście dosłownie kilku kroków kończyło się leżeniem, zdecydowałam o wizycie u weterynarza. Musicie wiedzieć, że są weterynarze od zwierząt i Ci od zarabiania pieniędzy. Zamiast pojechać do mojego zaufanego, wybrałam tego bliżej - bo bałam się, bo chciałam szybciej. Zostałyśmy obie zignorowane - kotu nic nie jest, ale wizyta 225 zł.  Cóż, zapłaciłam i wyszłyśmy. Mimo wszystko, coś mnie niepokoiło, nie miała zrobionych badań, żadnego usg. Nic, pomacać ja też potrafię. 

Zdecydowałam jechać te ponad 45 km do mojego weterynarza. Dla kota stres, ale wiem, że trzeba. 

Jesteśmy na miejscu. Od razu weterynarz widzi, że kot odwodniony - tamta nie zauważyła, chociaż wspomniałam, że nie chce jeść i pić. Później usg brzucha, jeszcze się łudziłam, że może jest dobrze.

Okazuje się, że jest guz - duży, bo 6 cm z naciekami. U człowieka taki guz robi wrażenie, u kota jeszcze większe. Mnie się zrobiło ciemno w oczach. Dla kogoś tylko kot, a ja mam ją, jest dla mnie wszystkim. Inni mają dzieci, ja mam tę moją kotkę. Jutro kolejne badania, najważniejsze, czy będzie możliwa operacja ratująca życie. Jutro się dowiem, czy ta walka, która się zaczęła będzie miała dobry finał. Czy będę musiała podjąć najgorszą decyzję w życiu. 

Każdy kto musiał zdecydować o zakończeniu życia swojego zwierzęcia, wie, jakie to straszne. Świadomość, że nie można pozwolić na jego dłuższe cierpienie, wiedząc, że właśnie go stracimy. 

Mam nadzieję, że tę decyzję, jeszcze nie będę musiała podejmować. Jednak teraz, jestem po prostu załamana. Nie umiem sobie znaleźć miejsca, proszę to moje kocie dziecko, by walczyło, nie zostawiało mnie jeszcze. Dla kogoś, tylko kot, dla mnie, moja rodzina...

Czekam jutra i boję się okropnie, czy przed nami ostatnie wspólne chwile, czy jeszcze ten czas zostanie przedłużony.  Kto rozumie i chce, niech pomyśli jutro o mojej kici, by wyniki były dobre...