Dziecko zwane "niczym"

Dave Pelzer przedstawia w swojej książce budzącą grozę historię.
Czytałam w wieku licealnym, to chyba była nawet pierwsza klasa. 
Koleżanka poleciła ten tytuł, nawet pożyczyła. Uprzedzała,że będzie strasznie, nie powiedziała jednak jaki koszmar przeżyję wraz z głównym bohaterem.

Dziecko zwane niczym, sam tytuł budzi sprzeczne uczucia, bo jak małego człowieka można w ten sposób nazwać??
Otóż można, i samo słowo jest niczym w porównaniu do tego co matka zgotowała dla własnego dziecka. 

Gdyby to była fikcja literacka, pogratulowałabym autorowi wyobraźni w wymyślaniu tak okropnych tortur psychicznych i fizycznych. 
Niestety wszystko co zostało opisane wydarzyło się na prawdę a katem była matka we własnej osobie. 
Sposób w jaki znęcała się nad chłopcem chwilami był nie do zniesienia. 
Wszystko co robiła było z pełną premedytacją, przemyślane i dopracowane od początku do końca. Tego nawet nie można było nazwać przejawem nienawiści, nie potrafię i nie chcę pojąć jakimi uczuciami kierowała się ta odrażająca kobieta.

Nie dość,że nie wystarczyło głodzenie oraz brak zaopatrzenia syna w strój odpowiedni do szkoły to jeszcze te kary,  budzące mdłości na samo wspomnienie.
Dziecko chodziło skrajnie wyczerpane z głodu, zmęczenia, brudne w podartych, zniszczonych ubraniach. Nie miało prawa założyć świeżego gdyż "mamusia" nie wyrażała zgody, a każda forma sprzeciwu kończyła się tragicznie.
Zresztą jeżeli prośby i błaganie dziecka można określić tym mianem.

Jednak pewna scena najbardziej utkwiła w mojej pamięci. Kiedy wygłodzony uczeń wracając ze szkoły w akcie desperacji ukradł zamrożone hot dogi by móc się w końcu posilić. 
Ktoś pomyśli jakie to straszne, jednak mogło się stać coś okropniejszego.
Kobieta jakimś cudem domyśliła się,iż syn jest najedzony. 
Rozkazała zwymiotować zawartość żołądka by następnie kazać TO zjeść.

Chłopiec,autor porażającej autobiografii był silny, skąd czerpał energię? Pozostanie dla mnie zagadką. Poradził sobie, w chwili krytycznej zareagował i zdołał przerwać swe męczarnie.
Tylko nasuwa się jeszcze bardzo ważne pytanie. Gdzie był mąż, ojciec?! Czy tego wszystkiego nie widział? 
Kolejne rozczarowanie. Wiedział, znał sytuacje, jednak nigdy nawet w chwili gdy syn został ugodzony nożem nie zareagował. Nie zrobił nic, zupełnie nic. 

Wstrząsająca opowieść. Nie potrafiłam nawet płakać, byłam w tak ogromnym szoku. Nie potrafiłam zrozumieć. Nie mogłam i nie chciałam zrozumieć."Rodziców"