Milczące dziedzictwo

Wspominałam jakiś czas temu,że ostatnimi czasy trafiam na dosyć dziwną literaturę. Nie powiem, niekiedy takie nietypowe publikacje wywołują we mnie pozytywne wrażenia, jak było tym razem? 

Poznajemy młodego mężczyznę, studenta mieszkające wraz z matką. Na pozór zwykły dwudziestotrzyletni Leo nie wydaje się kimś szczególnym, ale tylko przez pierwsze zdania. Tak właśnie zdania. Zagłębiając w lekturę jego postać zaczyna irytować. Czym? Podejściem do życia, świata ogólnie całej egzystencji. Mężczyzna buntuje się przeciwko wszystkiemu. Dosłownie. Według niego społeczeństwo jest zniewolone, zmuszone wykonywanie czynności, które tak naprawdę nie dają żadnej przyjemności. Jako,że niedawno zmarł jego ojciec myślami często wędruje do tematu śmierci. Kiedy jego promotorka po raz kolejny odrzuca pracę i nakazuje nanieść stosowne poprawki Leo postanawia rzucić studia, mało tego rodzi się w nim chęć zemsty, do której z pełną precyzją się przygotowuje.

Z matką żyje w dość oschłych relacjach, ponieważ kobieta twierdzi , iż jej syn nie zachowuje się jak normalny młodzieniec. Jej zdaniem jest chory umysłowo. 

Tymczasem były student zaczyna "bawić" się w Pana Boga wymierzając sprawiedliwość na niewinnych ludziach będąc przekonanym, iż jego uczynek był jednym słusznym. Po wszystkim opuszcza dom rodzinny, zmieniając swój wygląd  żyje z dnia na dzień. Po pół rocznej tułaczce przypadkiem poznaje nieznanego mu mężczyznę o imieniu Lazaro, który posiada spore informacje na temat młodzieńca...

Jeżeli do tej pory mówiłam,że czytałam dziwne książki, tak teraz zupełnie nie wiem co myśleć.

Leo był naprawdę "oryginalny" , mało tego jak dla mnie zakrawał na niepoczytalnego. Fakt jego przemyślenia czasami miały konkretne odniesienie do teraźniejszego życia, bo prawdą niestety jest,że ludzie nie potrafią żyć swoim własnym życiem bez styczności z telewizją, internetem oraz telefonami komórkowymi. Uwięzieni w pętli czegoś co sami sobie stworzyli. Z tym mogę się zgodzić. jednak całość jest napisania tak specyficznie, ciężko było przebrnąć przez te strony, których  naprawdę było niewiele. Lazaro uważający się za kogoś kto pewnego dnia wymierzy sprawiedliwość całemu światu. Ogólnie chwilami zastanawiałam się jaki jest przekaz tejże książki. Coś musi w niej być, tylko czemu ciągle było odniesienie do władzy boskiej. 

Szczerze powiedziawszy zmęczyło mnie czytanie. Nie zrozumiałam tego co autor chciał powiedzieć przez swoją publikację. Dwóch mężczyzn mający problem w odnalezieniu się wśród panującego trybu życia, postanawiają się mu sprzeciwić. 

Mnie osobiście Milczące dziedzictwo nie przypadło do gustu, jednak uważam,że każdy powinien wyrobić sobie o niej własne zdanie. Z chęcią przeczytam inne recenzje, może dowiem się czegoś czego sama nie wyczytałam między wierszami ?