Łóżkowe przemyślenia - czyli choroba w natarciu

 

Niech was kochani, nie zwiedzie sielskość zdjęcia - dopadło mnie chorubsko - nie to znane wszystkim. Sorry memory, są jeszcze normalne przeziębienia;) niemniej, nocka za mną tragiczna, więc teraz leżę i myślę. Kota mnie pilnuje,  za oknem pada śnieg. Wczoraj była wiosna i na plusie 11, a dziś jednodniowa zima. Taki mamy klimat. 

Ostatni czas był dla mnie niesamowicie trudny, ja akurat z tych, co nie bardzo potrafią w uzewnętrzniania publiczne. No ale, życie jest takie, że mimo prywatnej tragedii, do pracy należy wrócić. I tak, z rozwaloną głową, połykając łzy, musiałam dzień po pogrzebie ruszyć, uzbroić w uśmiech i wejść w rolę, którą pełnię.  Akurat trafił się okres niby fajny, ale w zaistniałych okolicznościach, mnie nie cieszy. Bo karnawał i walentynki. I właśnie o tym drugim, mam dzisiaj rozmyślania. 

Lubicie walentynki? Ja nigdy ich specjalnie nie obchodziłam, nie dlatego, że komercja, ot po prostu mój R, jest typem, który nie robi czegoś, bo ktoś tak powiedział. Ok, raz dostałam koc w serduszka, ale to dlatego, że tak jojczyłam, że chce, że serduszka i muszę koniecznie mieć. 

 Wcześniej, gdy żył tato, zawsze dawał mnie i mamie po czekoladzie. Fajne to było, bo u nas, walentynki, to był bardziej dzień okazywania sympatii ogólnej. Bez wzniosłych kocham Cię - będę szczera. Nie mówię tego ludziom. Z moim R, ani ja, ani on, sobie tego nie wyznaliśmy. Chyba, że do kota, to tak;))) ludziom, tego nie mówię. Wracając do walentynek - gdy byłam młoda, wysyłałyśmy sobie z koleżankami kartki, jeszcze wcześniej były sms-y z wierszykami. 

W pracy organizujemy walentynki, właśnie w formie okazania sympatii. Myślę, że to jest fajne, nie dlatego, by szaleć z prezentami, ale po prostu - doświadczyć czegoś pozytywnego. Tak, na co dzień, powinno się to robić, ale kiedy właściwie można zrobić kumulacje, to dlaczego by nie? No więc, ostatnie dni, jechała u nas, produkcja serc wszelakich. W moim wykonaniu kolor czarny. 

 

I skoro już jesteśmy przy walentynkach, to tak sobie ostatnio rozmyślam, o związkach i relacjach. Ostatnio jest na czasie film - oszust z Tindera. Nie każdy może wiedzieć co to jest, a zatem. Tinder to aplikacja, coś jak portal randkowy. Tylko troszkę oszczędny, przelatuje się przez zdjęcia, jak się nam dany osobnik podoba, możemy dać tak i rozpocząć konwersacje. Filmu jeszcze nie widziałam, ale chyba włączę za chwilę. W każdym razie, jestem ciekawa, jak zapatrujecie się na temat "związków" wirtualnych/ telefonicznych. Specjalnie napisałam związków w cudzysłowie. Bo w mojej opinii, relacja z kimś, tylko w formie telefonicznej czy wiadomości, jest nie do końca adekwatna, do tego, jak wygląda życie w realnych warunkach. Wiecie, przez telefon/ komunikator, można się wykreować, można powiedzieć i napisać wszystko to, co osoba po drugiej stronie, chce usłyszeć. Wiem, bo wiele razy przez to przechodziłam, gdy byłam młoda i łatwowierna. Tak naprawdę, poznaje się drugą osobę w codziennym życiu. Gdy przychodzi do tych bardziej przyziemnych spraw. 

Mnie się czasem chce troszkę śmiać, gdy wspominam moje początki z R, bo my, przez telefon, kompletnie się nie potrafiliśmy dogadać. I ciągle były kłótnie. W końcu stwierdziłam, że albo zamieszkamy razem, albo ja spadam, bo mi szkoda czasu. No i, w chwili gdy wparowałam z walizkami, przestaliśmy się kłócić. Troszkę odwrotnie, jak u innych. Zazwyczaj, to pisanie i rozmowy są słodkie i ociekające lukrem, a później jest prawdziwe życie;) U nas na szczęście, było odwrotnie.  

Dlatego, uważam, że wszelkie relacje, które rozpocznie się przez internet - u mnie tak było! Powinny, w miarę szybko - przejść do spotkań w rzeczywistości. Bo najnormalniej w świecie, może być tak, że jedna ze stron, zwodzi. Ja w życiu nie uwierzę, gdy koleżanka mi mówi, że jej "związek", opiera się tylko na rozmowach/ wiadomościach, bo facet nie może się wyrwać. W moim odczuciu,  zawył by alarm, a czerwona lampka oślepiła. Oczywiście, są różne sytuacje, ale można coś odwlec, miesiąc dwa, później. Jest to nabijanie jednej ze stron w butelkę. 

Nasłuchałam się wielu historii, które zazwyczaj, dla osoby postronnej, już na początku były podejrzane. Niestety, gdy w grę wchodzą emocje, zauroczenie, wyobrażenie tej drugiej strony, bardzo łatwo można się dać oszukać.  Chyba kompletnie przeraża, kiedy kobiety, dają się dodatkowo oszukać na pieniądze. To już jest kosmos. Jak w przypadku bohaterek wyżej wspomnianego filmu. Straty uczuciowe i finansowe. Ludzie w internecie są naprawdę różni, mogą się wcielać w różne role, byle tylko osiągnąć cel. 

No ale, już nie będę przedłużała. Są też happy endy. Ja mojego R, poznałam na portalu sympatia pl. Konto utworzyłam pod wpływem emocji po nieudanym randkowaniu z facetem poznanym nie przez internet. Byłam tak wściekła,stwierdziłam, że gdzieś cholera muszą być normalni faceci, więc gdy znieczuliłam się czteropakiem paskudnego piwa ;) Nie wiem do dziś, co to było, brat mnie poratował - albo i nie? W każdym razie, nastukałam w opisie, że głupi ludzie mają do mnie nie pisać, bo nawet nie zaszczycę odpowiedzą. Gdy wytrzeźwiałam, zapomniałam o koncie, przypomniałam sobie po dwóch miesiącach. Otworzyłam skrzynkę z wiadomościami. Były dwie od jednego człowieka, wysłane w różnych odstępach czasowych - pomyślałam, że facet to pewnie desperat, albo się zakochał w moich zdjęciach;)) odpisałam. No i finał jest taki, że jesteśmy My,  mały biały domek i kotek + drugi dochodzący;) 

A Wy? Jak zapatrujecie się na relacje wirtualne, czy według was, mają sens? I czy szukaliście kogoś przez portale randkowe? Trzeba mieć cierpliwość, to jest pewne;)(: . No i jak to jest z Walentynkami? Wersja romantyczna, ignorowanie czy może jak u mnie, przejaw sympatii do bliskich osób?