Kiedy trudno nadać problemowi nazwę

 Miałam ostatnio problem. Ze sobą. I chociaż nie bardzo lubię pisać prywatę na blogu, taką typową prywatę. To stwierdziłam, że dziś się wyłamię. Jakieś dwa tygodnie temu, pisałam post, bardzo emocjonalny, gdzie potrzebowałam dać upust temu, co działo się ze mną w środku. I zrezygnowałam. Usunęłam, bo stwierdziłam, że nie ma sensu. 

Zauważyłam, że często nazwanie problemu, jest o wiele trudniejsze niż zmierzeni się z nim samym. Ja tak ostatnio miałam. O tym, że miesiąc z kawałkiem umarł mój tato, pisałam kilka postów wcześniej. Wiadomo, że było to, jedno z najtrudniejszych przeżyć. Tylko sytuacja, jest bardziej złożona. Bo żałoba sama w sobie, nie ma terminu. W pracy, oczekuje się, że gdy już zostały "odklepane", ceremonie pogrzebowe, wrócimy i będziemy pracowali jak dawniej. 

I wiecie, ja na dwa tygodnie, po prostu się odłączyłam od tych ludzi. Nie umiałam rozmawiać, nie chciałam rozmawiać. Ba, każdy mój uśmiech, każde wypowiedziane zdanie, było katorgą. Wstawałam rano do pracy, ubierałam się i dodatkowo przywdziewałam niewidzialną maskę. Udawałam, że jest w porządku, chociaż wcale tak nie było. Teraz, dochodzę do nazwy postu. 

Tak mocno, zapętliłam się w tym udawaniu, tak bardzo chciałam pracować na miarę swoich możliwości, że w pewnym momencie, przydusiłam te emocje, które w tamtym czasie, powinny były znaleźć ujście. A ja, zrobiłam to, co uznałam, że powinnam zrobić. Odcięłam  się od nich. 

Aż przyszedł moment, w którym zaczęłam czuć ból. Taki fizyczny, głowa, ręce, brzuch i nie wiem co jeszcze. Później, przestałam udawać miłą, byłam zła. Po prostu zła. Denerwowało mnie absolutnie wszystko. To, że ktoś się uśmiechał, to że inni chcieli się bawić bo karnawał.  W środku wszystko we mnie buzowało. Chciałam być niemiła i chciałam żeby inni, czuli się źle. 

Bo mi było źle. W środku wszystko we mnie krzyczało. Chciałam wykrzyczeć całemu światu, jak strasznie się czuje. Jak nie potrafię sobie poradzić z tym, co się stało. Że minął miesiąc, a ja mam w środku jedną wielką ranę i nie wiem, jak mam się nią zająć. Bo życie toczy się dalej, a ja mam wrażenie, jakby stanęło w miejscu i nie potrafię pójść dalej.  

Dopiero gdy siadłam z moim R, zaczęłam mówić, że coś jest ze mną nie tak. Nie umiałam tego nazwać, ale zaczęłam próbować, porównać swoje uczucia. I wtedy do mnie dotarło. Stłumiłam te uczucia, nie pozwoliłam żeby do mnie docierały. Chciałam sprawić przykrość przypadkowym ludziom, żeby przenieść swoje cierpienie, żebym nie była w nim sama. To jest złe, ale dopiero jak o tym powiedziałam, zrozumiałam swój problem. 

Przede wszystkim, przestraszyłam się, tego co poczułam te dwa tygodnie temu. Byłam w sklepie. Robiłam zwykłe zakupy, chodziłam między półkami. I zobaczyłam, cukierki, miętowe. Takie, które uwielbiał mój tato, musiał mieć zapas, więc zawsze w domu było kilka paczek. Gdy zobaczyłam te cukierki, nie mogłam złapać oddechy, zrobiło mi się słabo, przestałam widzieć. Ledwo wyszłam z tego sklepu, stanęłam na na parkingu i się rozpłakałam. Nie miałam pojęcia, że w ten sposób zareaguje, na widok głupich cukierków. 

Nie mam pojęcia, czy kiedyś będzie lżej, Czy przyjdzie dzień, kiedy powiem - już się z tym pogodziłam. Teraz, balansuje pomiędzy tym, jak powinnam się zachowywać np, w pracy, a tym, co tak naprawdę czuje. Osoby postronne, mogą powiedzieć, no przecież już minął miesiąc. Dla mnie, to dopiero miesiąc. Zresztą, każdy przeżywa inaczej, ale ludzie mają cudowną zdolność narzucania, tego, kiedy i jak powinniśmy przeżywać swoje tragedię. Myślę, że przez oczekiwania innych, robimy sobie największą krzywdę. 

Musiałam napisać ten post, czasem po prostu trzeba, dać upust temu, z czym w środku nie potrafimy sobie poradzić. 

Bo nikt nas nie przygotowuje na to, jak poradzić sobie ze stratą kogoś bliskiego...