Zapraszam na spacer

 Dziś postanowiłam zrobić wpis spacerowy, a dokładnie, pokaże wam trasę jaką ostatnia wybraliśmy żeby dojść do tamu. Zazwyczaj idziemy normalna droga, ale stwierdziliśmy, że ciekawie będzie zajść od innej strony i nieco ominąć ruchliwa ulicę. Jako, że było święto - 11-ty listopada, to wiadomo ruch wzmożony. Dlatego padło na ścieżkę wzdłuż rzeki i kawałek wąwozu. Nie powiem, klimat był lekko upiorny - bo już zmierzchało, a dodatkowo dzień pochmurny, więc w lesie między skałami było genialnie, chociaż jak stwierdziłam, sama na pewno bym się tą trasą nie wybrała. To co? Idziemy? 

Jeszcze dodam, że rzeka, o której mowa do Bóbr :). Podczas spaceru zastanawiałam się czy miałabym odwagę mieszkać tak blisko koryta, zwłaszcza, że większość domów usytuowana jest poniżej koryta. Cóż, niektórzy jak widać lubią życie na krawędzi, ale dziś nie o domach. 

W rzece jest mnóstwo powalonych drzew i szczerze to dla mnie widok jak z planu do jakiegoś dobrego horroru, naprawdę czy taka aura była, czy moja wyobraźnia się uaktywniła, ale wszystko wyglądało tajemniczo i trochę dziwnie? ;)

Przez spory odcinek widoki były właśnie takie jak na zdjęciu wyżej, zastanawialiśmy się dlaczego są powalone, bo wąwóz, wiatr średnio tam mocno wieje, chyba skłaniamy się ku teorii, że podmokła Ziemia, nie utrzymuje tak ciężkich drzew. 

Ścieżka, która szliśmy wyglądała mniej więcej w ten sposób, tutaj akurat nie jest poprzecinana leżącymi konarami drzew przez, które trzeba było przeskakiwać. 

Mnie się szalenie podobają te zdjęcia, wyszły mrocznie i tajemniczo, tak listopadowo. Dużo ludzi nie lubi ten miesiąc bo jest ponury, a dla mnie ma w sobie coś niesamowitego. 

Na pewnej skale można zobaczyć taki oto znak, nie mamy pojęcia co oznacza, kto go umieścił. Może gdzieś jest informacja, trzeba będzie się zainteresować. 

A tutaj już widok na naszą tamę, przeszliśmy jak wspomniałam od innej strony, zazwyczaj idziemy na górę tamy, ale teraz chcieliśmy z innej perspektywy. Dlatego nie mam zdjęć z góry. Mimo wszystko, ten widok równie pięknie się prezentuje. 

A tutaj "domek Muminków", to znaczy ja go tak nazwałam. Nie mam pojęcia co to jest i dlaczego. Jednak gdy zobaczyłam pierwszy raz, moim skojarzeniem były właśnie Muminki.  I to już koniec naszego krótkiego spaceru. W rzeczywistości trwał ponad godzinę, a może i dłużej? Trasa dosyć spora, ale my lubimy dużo chodzić, więc to była tylko rozgrzewka poobiednia.  

Jak minął wam dłuższy weekend? - ja średnio teraz odczuwam te nadprogramowe wolne, ale normalnie z pewnością bardzo bym się cieszyła z dodatkowego dnia odpoczynku.