Oppenheimer

 

źródło

Oppenheimer - film, na który musiałam pójść do kina, gdy tylko zobaczyłam fragmenty w internecie, kiedy przeczytałam o czym będzie. Wiedziałam, że muszę go zobaczyć na wielkim ekranie. I już teraz śmiało mogę napisać, że wszystkie nagrody, jakie są tylko możliwe, powinny trafić dla reżysera, aktorów i każdego kto pracował przy produkcji filmu.

Obserwowałam jakie wywierał wrażenie na oglądających. Przeczytałam wiele opinii i wysłuchałam sporo reakcji po obejrzeniu.  Było trochę zarzutów w stronę polityki. Tak, jest jej sporo, ale właśnie według mnie, bardzo dobrze. Ukazuje władze Stanów Zjednoczonych w całej krasie. Nie chcę za wiele pisać, ponieważ może ktoś być przed seansem. Szkoda bym zbyt mocno wpłynęła na interpretacje i spostrzeżenia widza. 

Jedyne czego się początkowo obawiałam, to czas. Film trwa trzy godziny, ostatni raz na tak długim seansie byłam 10 lat temu. Nie ukrywam, miałam wątpliwości, czy nie trwa za długo. 

Słuchajcie, moment w którym rozpoczyna się film, był jak wciągnięcie do innego wymiaru. Nie zwracałam uwagi na czas, chłonęłam wszystko całą sobą. 

źródło

Obsada. Uważam, że reżyser (Christoppher Nolan) dobrał wyśmienicie aktorów. Nie ma mowy o nieodpowiedniej kreacji. Oczywiście wielkie brawo i szacunek w stronę Kiliana Murphy - wcielającego się w postać Roberta Oppenheimera. Uwielbiam Kiliana.  Jest według mnie fenomenalnym aktorem, a to, co zrobił z rolą Oppiego, było niesamowite.  Nie wyobrażam sobie, by mógł go zagrać ktoś inny. Kolejny na liście jest Robert Downey Jr. jako Lewis Strauss. Moje wielkie "wow", co ten aktor zrobił! Charakteryzacja i całokształt... gdybym nie wiedziała wcześniej, kto wszedł w buty Lewisa Straussa, w życiu bym się nie domyśliła. Musicie koniecznie zobaczyć! Świetnie zagrała Emily Blunt. Postać żony wielkiego naukowca była mocno złożona, robiła wrażenie w odpowiednich momentach, a scena z prokuratorem rozbiła Bank.   

Tak naprawdę powinnam wymienić wszystkich aktorów, którzy otrzymali nawet najdrobniejszą rolę, ponieważ każdy, gdy przyszło jego pięć minut, był doskonały. 

źródło

O czym dokładnie opowiada film? Można powiedzieć, że przybliża sylwetkę człowieka, który uwielbiał swoją pracę i widział świat z  perspektywy  zapisów wzorów i reakcji. Niesamowicie zostało to ujęte w filmie. Odbiorca się zastanawia, jak to jest patrząc w przestrzeń widzieć wszystkie cząsteczki układające w całość. 

Oppenheimer miał swój świat i idee, którymi chciał zarażać innych ludzi - konkretnie studentów. Gdy został zauważony i wyznaczony do ważnego zadania -  zbudowania bomby, podszedł bardzo poważnie. Mam wrażenie, że cały proces, jakim było rozpisywanie reakcji, badanie składu i wszystko, co miało dać jak najlepszy efekt, odebrało Oppenheimerowi ocenę konsekwencji, czym dla ludzi będzie ta konkretna broń. Dla niego była najważniejsza efektywność powierzonej pracy. Oczywiście wiedział co robi, pragnął by wojna jak najszybciej się skończyła z sukcesem dla ukochanego kraju. 

Przemyślenia przyszły o wiele później, dużo później. 

źródło 

Uwagę należy jeszcze skierować w stronę efektów, ponieważ nie można przejść obojętnie obok warstwy wizualnej filmu.  Podczas oglądania pierwsze co rzuca się widzom w oczy, jest podzielenie wątków, na kolory obrazu. Część, która dotyczy perspektywy widzianej z pozycji Oppenheimera ukazywana jest w kolorze. Z kolei wątki z komisją, oceniającą pracę naukowca, są czarno-białe. Oczywiście największe wrażenie robi ukazanie wybuchu bomby. Nie można tego opisać. Jedynym wyznacznikiem wrażeń widowni, niech będzie cisza panująca w kinie. Jakby wszyscy zamarli. 

źródło

Pozostaje zatem pytanie - czy warto zobaczyć film? Chyba nie ma wątpliwości, jeśli chodzi o moje zdanie. Jestem pod ogromnym wrażeniem filmu, szczerze obejrzałabym jeszcze raz. Myślę by wybrać się ponownie do kina. Naprawdę jest to film, którego nie można zobaczyć tylko raz. Przynajmniej w mojej ocenie. 

Jak zawsze zapytam, czy oglądaliście? Jeśli nie, czy macie w planach? Napiszcie koniecznie.