Ogród Kamili

Doprawdy nie wiem od czego zacząć, tak książka jest tak strasznie denna,że aż mi brakuje do niej słów.Miałabym ochotę napisać, ludzie nie wydawajcie pieniędzy na nią, ale... nie moje portfele więc róbcie co chcecie,może ludzie jednak lubią czytać masło maślane? 

Zacznijmy od bohaterki żyjącej to znaczy trwające w swej depresji i Bóg wie czym jeszcze, bo osiem lat temu jej serce zostało złamane.No jakie to straszne. Żeby było ciekawiej nasza Kamilcia nie zachowuje się jak kobieta w miarę dumna. Nie, nie ależ skąd, ona musi być desperatką. Wysyła listy, kiedy się okazuje,że wracają nie otwarte.. TADAM! wysyła e-maile, ale skąd ma adres? Hmnn może został jej wytatuowany na udzie? Przez całą książkę zachodziłam w głowe gdzie go znalazła, odpowiedzi oczywiście nie otrzymałam, Listy były kierowane do niego, podłego drania. Złamał jej serce, uciekł sobie i w dodatku śmie nie odpisywać. A ona tak ładnie się do niego zwracała Dear... Boże jak żyję nie czytałam czegoś bardziej żałosnego! Ja wiem już są zachwyty, ale powiedzcie mi nad czym??? Przecież bohaterka jest tak infantylna i beznadziejna,że mnie ciągle w głowie pojawiało się pytanie, dlaczego?? Nie mogła być normalna? A nie jakaś  gąska przepraszająca za to,że żyje. Szkoda,że nie zaczęła prosić o zgodę czy może oddychać....
Co najśmieszniejsze, ja rozumiem. Nastolatka ma prawo zachowywać się dziwnie, ale z wiekiem chyba powinno się dorośleć. Niestety nasza Kamilka zatrzymała się w wieku 16-tu lat. Zdawała relacje w listach facetowi, którego nienawidziła, z tego co robi... Ludzie kochani trzymajcie mnie. 
Mieszkało sobie to nasze gąsiątko z cioteczką, bo zostało sierotką życiową i emocjonalną. Cioteczka pilnie jej strzegła przed złym i podłym Jakubem. 

A Jakub był cały czas, nawet łaskawie czytał wiadomości, aż pewnego dnia po tych ośmiu latach postanowił coś zrobić. Powiem wam,że facet miał gest przebił Miłosza z Warszawy ! Mnie troszkę żałość chwytała,że żaden z moich niedoszłych ukochanych nie jest tak majętny, bo może i któremuś z nich wysłałabym żałosną wiadomość, a oni w przypływie wyrzutów sumienia zafundowali by mi to i owo, oczywiście pod moją niewiedzę żeby nie było. Normalnie tylko w książkach Michalak faceci szastają kasą na prawo i lewo z powodu wyrzutów sumienia. Może to jakieś niespełnione marzenie albo co? Nie będę wnikała, ale na prawdę nie można było stworzyć ciekawszego? No na prawdę tak trudno? 
Zapomniałabym o Łukaszu, jego czepiała się nie będę bo chłopak miał jaką miał rolę, nawet się mi ona spodobała, wątki z nimi w miarę dało się czytać. 
Oczywiście autorka musiała wmieszać jakieś histerie bo od tego by się nie obyło, co to za książka gdzie ktoś nie urządza scen zazdrości, tutaj padło na mamusię, której się coś nagle odmieniło. Pewnie gdyby nie fakt,że zmierzałam ku końcowi zaczęłabym się obawiać czy nie zaplanuje jakiego zamachu. Na szczęście nadszedł długo wyczekiwany koniec.O nim to nawet nie będę pisała.

Siedzę patrzę na książkę i nie rozumiem, jak można napisać coś takiego i być z siebie dumnym. Przecież fabuły to tam nie ma, Kamila albo ryczy, albo wsiada do pociągu i zaraz zawraca. Siedzi w kwiatkach i rozpacza. Za chwilę przeprasza i znowu płacze, w przerwie nienawidzi i kocha, ale to też nie wiadomo z przewagą czego Tej osoby po prostu nie można było polubić, większej książkowej mamei jak żyję nie spotkałam.Całą sytuację ratowała postać Łukasza, na prawdę fajnie się o nim czytało i szczerze jemu kibicowałam w poczynaniach, chociaż nie rozumiałam, a na prawdę starałam się zrozumieć co go w niej urzekło. Może ja powinnam zacząć się przewracać na prostej drodze, chodzić z łzawym spojrzeniem, a super meny padną mi do stóp? Może to w tym tkwi cała tajemnica? Moi drodzy od jutra zaczynam chodzić jak cielątko bez opiekuna. 
Oczywiście sprawę tego czy przeczytacie pozostawiam wam. Zmordowałam tę książkę, czas straciłam i tylko tyle. Chyba przestanę czytać kolejne pozycje spod pióra Pani Michalak, bo jej poziom jak dla mnie spada, ale cóż. Skoro się idzie na ilość nie na jakość to tak jest.