Przepis na szczęście

Sporo słyszałam o tej książce, wszędzie gdzie nie napotkałam recenzje widniały same ochy i achy kierowane w jej stronę. Piękne wydanie, niesamowite przepisy różnorodnych potraw, a dla wiernych czytelniczek śledzących każdą publikację autorki, dalsze losy ulubionych bohaterek wybranych powieści. 
I tak spotykamy Lilianę z Nadziei, Bogusię  niespodziankę, Danusię w Wiśniowym dworku oraz Ewę w poziomce. Jak się poukładały losy tych kobiet? Ano różnie, nie będę oczywiście zdradzała treści. 
Sama najbardziej była ciekawa jak to się ułożyło Lilce, bo Nadzieja jest dla mnie cały czas numerem jeden ze wszystkich książek K. Michalak.  Opowiadanie było, emocji na mnie specjalnych nie wywarło, ot przeczytałam, dowiedziałam się i przyjęłam do wiadomości. Bogusi nie za bardzo lubiłam więc dobrze było skupić się na sprawach jednej z przyjaciółek, bo obawiałam się,że będzie drążenie tematu z Oliwierem. 
No i historia Danusi, tutaj do niej jeszcze wrócę, ponieważ coś mi się bardzo ale to bardzo nie spodobało, o tym później. Ewa jak to Ewa  chyba każdy wie jaka z niej głowa pełna pomysłów z chęcią do ratowania całego świata. 

Same przepisy były bardzo ładnie przedstawione, większość o dziwo dla mnie samej znałam, więc tylko sprawdzałam czy sposób wykonania jest podobny do mojego. Oczywiście znalazły się takie, których nie znałam, wiadomo każdy odkrywa z wiekiem coś nowego, co dom inne potrawy dlatego bardzo lubię "wejść" do cudzej kuchni i zapoznać się z przepisami. Rozdziału przepisowe podzielone na pory roku, tak,że można do każdej z nich przygotować danie z produktów jakie dostarcza nam sama natura, fajny pomysł i to mi się na prawdę podobało.
Teraz wrócę do tego co mnie zbulwersowało, w jednym z opowiadań został poruszony temat choroby alkoholowej, autorka jeżeli nie ma pojęcia o czymś powinna albo zasięgnąć informacji, albo po prostu pomyśleć nad czymś innym. Mianowicie, nie jest absolutnie możliwie aby osoba będąca od wielu lat w nałogu tutaj mamy alkoholizm po dwóch miesiącach nagle zmieniła się i wyleczyła!!! Ludzie kochani! Dwa miesiąca trwa ścisła terapia, będąca bardzo ale to bardzo trudna dla samej osoby, bo alkoholik, taki typowy nie odstawi tego ot tak, bo zechce. Samo postanowienie to jedno, ale chęć napicia jest na prawdę silna. Tutaj jest potrzebny czas, czas dla organizmu aby się przyzwyczaił do braku alkoholu. Mało tego chyba każdy na zwykły chłopski rozum zdaje sobie sprawę,że lata spędzone w stanie nieważkości ma swoje konsekwencje w psychice, niestety tutaj jest zadanie dla terapeutów. Wydaje mi się, a raczej jestem pewna,że autorka osobiście nie natknęła się na alkoholizm w rodzinie. Nie jest możliwe coś takiego co napisała w książce, nawet jeżeli ktoś ma na prawdę silne postanowienie poprawy. Gdyby tak było to wiele osób nie cierpiałoby z  powodu pijących członków rodziny... 
Tyle na temat mojego wykładu. Gdyby nie ten "szczegół" książkę oceniłabym wyżej.