Wiedźmy na gigancie

Niedawno poczyniłam wpis, który nawiązywał do głośnej afery. Zamieszanie i ogólne oburzenie wywołała ta książka. Aby mieć pełny wgląd na to, co tak naprawdę doprowadziło do publicznego żalu.

Wiedźmy zamówiłam, kiedy do mnie dotarły, od razu zasiadłam do czytania. Oczywiście nadmienić muszę, że nie żyję w wielkiej przyjaźni z autorką - żeby mi nikt tutaj nie zarzucał, że jestem po ciemnej stronie mocy, czy coś. W sumie jestem, ale nie w tym sensie.

Moja ocena jest mocno subiektywna. I oceniać będę stronę Pani Kursy, jak tę, która kilka miesięcy wcześniej, pokusiła się o coś podobnego.

Książkę nabyłam za własne pieniążki, Mogę powiedzieć — odmówiłam siedmiu kotom przysmaku, aby Wam kochani, napisać prawdę. Bez widma ręki autora/wydawcy nad głową. Jakbym kiedykolwiek się tego bała, he he he. No dobrze, jednak czego się nie robi dla publiczności. Nieprawdaż? Doceńcie, koty przez tydzień będą żarły psią karmę.
Jako że nie muszę pisać typowej recenzji — wolność Tomku w swoim domku. Kto jest wyczulony, na moje analizowanie tekstu, bez podawania konkretnej fabuły. W tym momencie może sobie iść. I nie, nie wypraszam. Absolutnie. Po prostu forma, jaką za chwilę przyjmę, nie każdemu może przypaść do gustu. Ja natomiast, nie mam zamiaru przejmować się Waszymi marudzeniami.

Mam nadzieje, że wszystko zostało wyjaśnione, mogę spokojnie zaczynać. 

Agencja literacka TERCET składa się z trzech kobiet, zajmującymi się wyszukiwaniem, najlepszych tytułów, autorów i promowaniem ich na swojej stronie. W skład załogi wchodzą kobiety, które mnie osobiście strasznie drażniły. I prędzej poszłabym do lasu na grzyby, niż złożyła podanie o pracę — nawet gdybym miała nóż na gardle.

Jest jeszcze sekretarek. Tak, dokładnie tak. SEKRETAREK — o imieniu Piotr. Facet dosyć uroczy i chyba zdrowo kopnięty, bo z nimi wytrzymuje. Ja bym dawno te baby zastrzeliła. I na wszelki wypadek podpaliła.

I nie, one nie były jakieś złe. Niestety ja, nie znoszę jazgotliwych kobiet. Po prostu nie znoszę takiego towarzystwa. Ogólnie lubię moje własne, ewentualnie jedną postać, z tendencją do przesadnego milczenia.

Wróćmy do załogi. Jedna coś tam pisze, druga szuka, a trzecia ogólnie zajmuje się wszystkim. Jedno jest pewne. Ich stanowisko w świecie literackim jest ważne. Mają dużo do powiedzenia, autorzy ich nienawidzą, ale i potrzebują. Dobra reklama jak widać, warta jest nawet znoszenia wariatek. Życie.

Wiedźmy nie lubią pewnego autora, który to, wydał jedno dzieło i aspiruje na poważnego pretendenta top roku. Marzenia jedno, możliwości drugie. Adaś nie ma niestety zaplecza. Za to serwuje cudowne histerie i taktyki. Uwielbiam autorów histeryków. Adaś bardzo z kimś się kojarzył. I mordujcie mnie, ile chcecie. Nic na to nie poradzę. Jest jeden autor, który nasuwa się, po przeczytaniu opisu tego ludzika.

Żeby było weselej, niespełniony artysta, zaczyna szukać pomocy. Znajduje sobie pisarkę, literatury miałkiej i bez polotu. Jednak znanej i dobrze prosperującej na rynku. Jakim cudem? Adaś ma jedno wytłumaczenie. Marietta — bo tak jej na imię. Wyśmienicie wciela się w odpowiednie role, przed swoimi czytelniczkami. A te, naiwne i niestety głupie, łykają niczym młode, głodne pelikany rybki.

Tutaj się w trącę. Ten opis, również skojarzył się z pewną panią, która prześlicznie wykreowała sobie wizerunek przed czytelniczkami. Ojejku, no przecież one tego chcą, Ona im to daje, wszyscy są zadowoleni, prawda? Nieważne, że ma ich głęboko w dupie. Oj tam, oj tam.

Adaś próbuje przebić się przez tłum, wyjść na podium. Marietta go drażni, ale musi ją jakoś znosić. Wiedźmy rzucają kłody pod nogi. A w tym wszystkim, niczym lampion oświetli mu drogę — złotokap pospolity.

Słuchajcie, od razu zapowiem. Ta książka nie jest typowym kryminałem. Większa część ukazuje świat autorów. I nie powiem, by to były karykatury. To byłoby zbyt piękne. A ja musiałabym nie siedzieć od ponad sześciu lat, tu gdzie jestem. I nie zderzyć się ze wszystkimi aferami.

Bo wszystko, co zostało napisane, jest po prostu prawdą. Czy można rozpoznać autorów, którzy aż tak się oburzyli, czy rzeczywiście wyciekły jakieś ważne rozmowy? Nie mam pojęcia. Podejrzewam, że nawet bystry bloger, tego nie wychwyci.

Oczywiście, można zauważyć podobieństwo do konkretnych nazwisk. Nie będę kłamała, że nie, no co Wy. Oczywiście, że można. Jeśli potraficie patrzeć oczami, a nie tym, czym mamią was autorzy. Zobaczycie.

Nie umiem napisać, że ta książka jest zabawna. Dla mnie jest przerażająca. Bo dotychczas, myślałam, że tylko ja widzę w ten sposób świat pisarzy/ autorów, wybaczcie, nie umiem wszystkich nazwać pisarzem, tylko dlatego, że wydrukowali mu książkę. Sama siebie, nie nazywam recenzentką, ja piszę opinie. Do recenzji, bardzo mi daleko. Potrafię to dostrzec, nie będę robiła z siebie gwiazdy.

Szkoda, że większość autorów, nie potrafi zobaczyć, czego im brakuje. W co wpadli, w tym całym pędzie do zaistnienia. A jeszcze bardziej jest smutne, to jak blogerzy się sprzedali. Pięknie zostało napisane, jak działa prezentowanie blogerom. Szkoda, że większość, za te głupie gadżety, zachowuje się, jakby nie potrafili samodzielnie myśleć. I wiecie co, jest najgorsze? Pisze teraz do blogerów. Jak dajecie się napuszczać. Wasz autor zostanie skrytykowany, pisze żale, a wy co? Biegniecie jak dzicz, stratować tego, kto ośmielił się napisać odmiennie. Powtórzę kolejny raz. Wstyd.

Podziwiam Panią Kursę, zrobić coś takiego we własnym gnieździe. Trzeba mieć hart ducha, pozostać sobą. Brawo. Ja wiem, że był powód, by ta książka powstała. I bardzo się cieszę, że nie każdy pisarz zachowuje się jak Ci, ukazani w książce. Nie muszę wiedzieć, co Pani zjada na obiad, czy jaką ma piżamkę. Ja chcę czytać Pani książki. I tego się trzymajmy.

Reszta literackich celebrytów. No cóż. Kółka wzajemnej adoracji będą. Muszą się napędzać. Ja ich nie zlikwiduje ani ta książka. Jednak nie muszę w tym uczestniczyć. I nie będę.

Bardzo mnie rozbawiło, że książka wywołała aż taką aferę. Kochani. No co Wy? Przecież już podobna była napisana. W żenującym stylu, ale co poradzić, pisać nie każdy może, ale jak się uprze, to jest jak jest.  Dlatego darujcie sobie, bo sami sobie strzelacie w kolanka.

Czy i komu polecam książkę? Jeśli jesteście blogerami, jeśli znacie ten świat. Czytajcie. Może się obrazicie, może coś zrozumiecie. Kto jest poza, cóż. Zobaczy, jak ta machina działa od kuchni. Jednak wyroby, nie zawsze są smakowite. Decydujecie sami. Ja poczekam, na kolejną książkę autorki.

Jeszcze jedno. Moich "FANÓW", bardzo proszę, by linkowali do całości tekstu, kiedy już sobie powycinają fragmenty. Macie odwagę sobie wycinać. Miejcie odwagę mnie powiadomić.  

Książkę sponsorowałam sobie SAMA.