Moja "siostra" nerwica

Nigdy nie pomyślałam, a na pewno nie te 9 lat temu, że publicznie o tym napiszę, że będę wstanie powiedzieć głośno - choruję na Nerwice. Gdy te dziewięć lat temu siedziałam pod gabinetem do psychiatry czułam się jakbym przegrała życie. I nic, nie miało już sensu. Poszłam do psychiatry bo nie miałam siły już żyć, a jednocześnie brakowało odwagi by przerwać, bo bałam się śmierci. Wtedy bałam się wszystkiego, do tego stopnia, że przestałam żyć. Wegetowałam z dnia na dzień, a każda godzina była panicznym lękiem i walką o to, by nie oszaleć. Bo nie wiedziałam co się dzieje, bo zanim u kresu sił fizycznych i psychicznych trafiłam przed gabinet, myślałam, że jestem już kompletną wariatką i już tylko oddział zamknięty mi pozostaje. ( co też nie jest czymś złym, ale wtedy się tego bałam).

Pamiętam, jakby to było przed chwilą, gdy usiadłam na krześle i niepewnie patrząc na lekarza, powiedziałam, że jestem pierdolnięta. Użyłam dosłownie takich słów, a później się rozpłakałam. 

Tak zaczyna się moja historia. Wtedy poznałam się z moją "siostrą" - Nerwicą, pierwsze co  pomyślałam, że to już koniec. Jak nauczyć się żyć z ciągłymi napadami lęku. Wiecie czym jest atak paniki? Nie, to nie jest strach. To jest o wiele gorsze, bo strach jest naturalny, a atak paniki (lęk paniczny) odbiera wszystko. 

Jak to napisał autor książki, którą wam prezentuje  - Atak paniki to jak przeżywanie śmierci za życia. 

Gdy tego pamiętnego dnia, lekarz postawił diagnozę, przepisał tabletki, nie wiedziałam, że dopiero rozpoczynam te jakże trudną drogę. Bo tabletki są cudowne, mogą nam pomóc, mogą dać wiele spokoju. Jednak nie można ich brać ciągle, przychodzi dzień, kiedy trzeba stanąć ze sobą oko w oko i próbować żyć. Mimo lęku i razem z nim. 

Zamknęłam się w domu na rok. Przez rok, nigdzie nie wychodziłam. Wpadałam w histerię gdy miałam przejść jakieś 300 metrów sama, było to dla mnie niemożliwe. Później wyjść z domu. Nie umiałam, większa grupa ludzi automatycznie uruchamiała panikę, przewijało się wszystko, duszności, nogi jak z waty, walące serce i to okropne uczucie nazywane - derealizacją. To tego najbardziej się bałam, to doprowadzało do obłędu, nie miałam pojęcia, że w ten sposób mózg próbuje się bronić przed nadmiarem stresu, że tak naprawdę jest to zdrowy objaw. 

Nerwica jest bardzo trudna. Towarzyszy codziennie, w każdej chwili jest i sobie czeka, czasem nie daje znać o sobie przez dłuższy czas, niekiedy co kilka dni. Bywa, że przysiada się na długo, długo i wtedy trzeba mieć w sobie mnóstwo siły by się z nią zmierzyć, nie pozwolić żeby przejęła władzę. Natrętne myśli, pisanie czarnych, tych najczarniejszych scenariuszy. Nie ma czegoś takiego, że się nie martwię. Ja codziennie czegoś się boję, jeśli nie mam czego, to można być pewnym, że sobie znajdę powód do zamartwiania. Najgorsze jest, że mimo świadomości, tych wszystkich objawów, nie jest łatwo zapanować nad reakcjami. Niepokój ma pierwszeństwo, zanim się rozumie co jest przyczyną, trzeba się nieźle namęczyć. 

Na pozór wszystko wygląda normalnie, możecie siedzieć obok, nie mając świadomości, że wasz towarzysz przechodzi w swojej głowie przez piekło. Chyba że przez hiperwentylacje dojdzie do omdlenia, tak, to też jest bardzo ciekawe, jednak jeśli już się wie, to można zapanować nad oddechem. 

I nie, ataki paniki, Stany lękowe nie są strachem. Ludzie bardzo, ale to bardzo często reagują tak samo.  - No przecież my też się boimy, każdy czuje strach - . No tak, ale to nie jest strach. Tylko lęk, który pojawia się nie przed zagrożeniem faktycznym, tylko czymś nieistniejącym. Wiem również, że zrozumie o co chodzi, tylko ten, kto przez to przeszedł. 

Nie jest tak, że powiecie osobie z nerwicą, zajmij się czymś to Ci przejdzie. Nie, to tak nie działa. Oczywiście pewne formy zajęcia są pomocne w terapii, ale problem i tak zostanie. Z nerwicą, trzeba nauczyć się żyć, gdy jest bardzo dokuczliwa, potrzeba leków i terapii. A co później? Najważniejsze to nie uciekać, jeśli jest napad lęku, dobrze jest pozwolić mu przepłynąć,  obserwować co było czynnikiem wywołującym, co poprzedziło atak.  Nie walczyć, nie próbować na siłę go wyprzeć. Jeśli objawy są zbyt dokuczliwe, warto skupić się na czymś, najlepiej coś co zainteresuje umysł. Mnie pomagało wyobrażanie płatka śniegu na czubku nosa. Wydaje się głupie prawda? Jednak gdy jechałam pociągiem, miałam bardzo silny atak, chęć ucieczki, byle jak najdalej od tych ludzi, musiałam się ratować, właśnie czymś takim. Bo zanim nauczymy się rozumieć lęk, sama myśl o nim, paraliżuje. Mnie w pewnym momencie tak zaciekawiło, kiedy pojawiają się napady, że zaczęłam ich wyczekiwać. W rezultacie, przestały mnie męczyć, ponieważ przestałam się nimi stresować. 

Można teraz pomyśleć - super, łatwo się pozbyć. Zrozumieć, przeanalizować i jest po sprawie. Niestety nie. Nerwica jest przebiegła, uderza z różnych stron, w najmniej spodziewanym momencie. Czasami, zanim się zrozumie, że to napad lęku, naprawdę ma się wrażenie, że coś dzieje się złego z naszym ciałem. Bo ataki paniki to również ukochane somaty. Objawy somatyczne. Ile razy miałam udar, zawał czy inne guzy, nie potrafię zliczyć. Drętwienia rąk, nóg, twarzy, zaburzenia mowy. Zawroty głowy, bóle głowy i trudności widzenia. Lista długa i chyba nie ma końca. Możecie znaleźć wszystko. 

Mogłabym napisać naprawdę bardzo dużo na ten temat. Jeśli będzie potrzeba, na pewno napiszę. W chwili obecnej moja nerwica, niestety dała o sobie znać, na szczęście wiem, kiedy reagować, dlatego poszłam na zwolnienie. Zdałam sobie sprawę, że przyszedł moment krytyczny. Ostatnie wydarzenia, które się nawarstwiły, doprowadziły do tego co jest. Potrzebowałam odpoczynku, spokoju i wyciszenia. Gdy objawy somatyczne przejęły kontrolę, zrozumiałam, że czas reagować. Wiem, że to wymaga czasu i pracy nad sobą, powtórzę - tabletki są fajne, ale to ciągła praca ze swoimi myślami, przynosi największe efekty. Codzienne wychodzenie ze swojej strefy komfortu.  "Chcę iść na zakupy, ale się boję. Tym bardziej pójdę. Mimo lęku. Nawet jeśli się pojawi, poradzę sobie. A gdy wrócę, będę silniejsza." Właśnie w ten sposób to działa.   

Jest to niewielka, wręcz maleńka część tego, jak wygląda życie z nerwicą. Jeśli macie pytania - piszcie. Może ktoś w waszym otoczeniu się z nią zmaga, może sami stawiacie jej czoła. 

Przez wiele lat, milczałam, bałam się napiętnowania, wykluczenia. W końcu zrozumiałam, że to nie jest moja wina, a nerwica nie czyni mnie kimś gorszym od innych ludzi. 

Książka, którą możecie zobaczyć na zdjęciu, jest napisana przez według mnie - jednego z lepszych lekarzy, specjalizujący się właśnie w leczeniu ludzi z nerwicą. To dzięki niemu dowiedziałam się o wielu ważnych elementach, których wcześniej nie znałam. Teraz, dzięki tej książce będzie mi łatwiej pracować nad sobą, a przynajmniej już wiem, jak ta praca powinna wyglądać.