O wszystkim i o niczym

 

Kolejna odsłona - o wszystkim i o niczym. Dzisiaj pomyślałam, że napiszę o ludziach i z chęcią poznam Wasze stanowisko na pewne sytuacje i zagadnienia. W końcu ludzie odgrywają w naszym życiu ogromną rolę, nie tylko ci goszczący w nim na dłużej, ale również przelotnie napotkani. Czasem wywołują negatywne emocje, częściej obojętne, a w mniejszości pozytywne. Różnie bywa. 

Co mnie uderza w społeczeństwie, to w większości - zazdrość. Zwróciłam uwagę, że "nie lubimy", cieszyć się ze szczęścia innych. Ba! Najlepiej wychodzi pocieszanie, gdy komuś się nie uda, bo przecież jest nieszczęśliwy, a to oznacza, że nie ma lepiej od nas. O wiele trudniej, jest powiedzieć - jak wspaniale, że Twoje plany się zrealizowały. No ale, tu już wchodzimy na mocne tematy, a wystarczy spojrzeć na ludzi idących chodnikami. Nie uśmiechają się do siebie obcy ludzie. Jej, jak to można się uśmiechnąć? Ktoś pomyśli, że pewnie wariat, albo najpewniej nastąpiła pomyłka. Bo uśmiech kosztuje, może być również odbierany jako zaczepkę do interakcji. I jeszcze jedno, jakże trudno jest powiedzieć obcej osobie coś miłego, komplement, ot zatrzymać się i wypowiedzieć dwa słowa - ładnie wyglądasz.

Zastanówcie się proszę, czy usłyszeliście się od nieznanej wam osoby, coś miłego, że specjalnie zaczepiła, by powiedzieć, że macie fajną fryzurę, buty lub bluzkę. A jeśli tak się stało, to ile razy? Jestem przekonana, że nie często, a jeszcze bardziej, że wasza reakcja była niedowierzaniem i zmieszaniem. 

Podczas wyprawy, o której pisałam w poście urodzinowym, zaczepiła mnie kobieta. Chciała zapytać gdzie kupiłam dres, bo szła za mną dłuższą chwilę i bardzo się jej podobał. W końcu zrobiła sobie zdjęcie loga, które jest na spodniach. I wiecie, kobieta czaiła się długi czas, bo nie wiedziała jak zareaguje. Mnie rozbawiły te podchody, bo najpierw poprosiła o zrobienie zdjęcia sobie przy słupku, później zapytała czy ja również chce, a na końcu o ubranie ;)).  Tak, wiem, że stoję jak sierota, ale zazwyczaj moje nogi są niekompatybilne z resztą ciała, jestem pokraka, nie ma co ukrywać prawdy. 

Podobnie było z tym płaszczem. Kobieta szła za mną pół miasta, aż w końcu odważyła się powiedzieć, że nie może się na niego napatrzeć i od razu rzucił się jej w oczy. I to jest bardzo miłe, kiedy niespodziewanie, przypadkowy człowiek powie komplement. Sama nie mam problemu z zaczepieniem i powiedzeniem, że coś mi się u kogoś podoba. Uważam za zupełnie naturalne.  Jakże o wiele trudniej usłyszeć mile i szczere słowa od osób z bliskiego otoczenia...

I właśnie docieram do najważniejszego - to zdjęcie zrobiła moja mama. Moja mama nie bardzo rozumie mój styl ubierania. Zwłaszcza kolorystki, podartych spodni i całej reszty. Ja wiem, że ubieram się trochę dziwacznie, chociaż tutaj usłyszałam, że wyszło bardzo młodzieżowo, dlatego zdjęcie przy zdychającej Magnolii. Jednak jeszcze nie o mamie, musimy cofnąć się w czasie. 

Miałam wtedy ze dwadzieścia lat i byłam na swoim pierwszym stażu. To było w biurze, moje pierwsze zderzenie z pracą papierkową. Większość wie, jak ubierają się panie urzędniczki, monotematycznie. I właśnie w tym miejscu, pracowała kobieta, której styl, szalenie mi się podobał. Byłam młoda, w tamtych czasach wręcz naiwna. Nie zapomnę, gdy po pewnym czasie, odważyłam się powiedzieć, jak mnie zachwyca sposób dobierania garderoby starszej "koleżanki". Wiecie co usłyszałam w odpowiedzi?  Czego oczekuje - co chce w zamian za ten komplement. Ten szok, do dziś pamiętam. Później zrozumiałam, że bycie uprzejmym jest zarezerwowane tylko wtedy, gdy ma się ku temu konkretne powody. A ludzie, coraz mniej potrafią być mili, a już na pewno bezinteresowni. 

Kiedyś usłyszałam, że jesteśmy jednym z najbardziej narzekających narodów, ale przede wszystkim, nie lubimy się uśmiechać, wymieniać uprzejmościami ot tak. Właściwie nie wiem, dlaczego tak jest. Jednak ze smutkiem stwierdzam, że to prawda. O wiele szybciej rozprawiamy na temat chorób, czegoś co nie wyszło.  Dajcie znać, jak to u Was wygląda, czy tylko ja mam pecha, że w moim otoczeniu coś królują smutasy, a zwyczajna radość dnia codziennego gdzieś upadła i leży porzucona? I czy jestem w gronie nielicznych, która lubi mówić przypadkowym ludziom, że mają odjechane buty - jeśli takie faktycznie mają ;). 

Na zakończenie wrzucam tulipany z ogrodu mojej mamy. U mnie było niewiele, ale z mojej winy. Wiem gdzie popełniłam błąd. Trudno, pozostaje liczyć, że mieczyki nie zawiodą :). W kolejnym poście opowiem Wam historię wyprawy do pewnego miejsca, do którego szliśmy polami;)))).