Chłopiec zwany gwiazdką

 

Jest to, ostatnia świąteczna książka, przeczytana już troszkę po terminie. Końcówka roku, jak również początek - kolejny już raz, będzie niebawem, że przełom grudnia/stycznia są po prostu tragiczne, pokazały mi, że planować to ja sobie mogę, a wychodzi i tak zupełnie inaczej.

„Chłopiec zwany Gwiazdką” przeczytałam bardzo szybko, może dlatego, że strony jakoś same przelatują, tekstu tak naprawdę nie jest zbyt wiele, jak w normalnej książce. I niby jest to kategoria, również dla dzieci, ale ja bym się jednak zastanowiła, czy dla wszystkich? A dlaczego? O tym napiszę za chwilę.

Mikołaj mieszka razem z ojcem, który pracuje w lesie jako drwal. Często zabiera syna ze sobą, ale ten, musi być bardzo ostrożny, by nie zbliżać się do zagrożenia. Tak naprawdę, wyprawy z ojcem do lasu, są jedyną rozrywką chłopca. W domu nie bardzo ma co robić - brakuje zabawek, nie licząc lalki z rzepy, którą dostał od zmarłej mamy. To jedyna pamiątka, którą po sobie pozostawiła. Jeśli chodzi o rzeczy materialne. Bo we wspomnieniach zawsze będzie obecna.

W domu jest biednie, zresztą, zamieszkiwaną chatkę nie można nazwać domem. Jednopokojowa izba, która służy, za sypialnie, kuchnie i łazienkę. Jednak Mikołaj nigdy nie narzekał, był z ojcem zżyty, a że czasem brakowało pewnych rzeczy, lub jedzenia? Cóż, ważne, że mieli siebie. Do czasu.
Gdy zjawił się pewien człowiek z propozycją wyprawy do miejsca, z którego nikt nigdy nie wrócił. Ekspedycja miała trwać kilka miesięcy. W tym czasie chłopiec, miał zostać pod opieką swojej ciotki - siostry ojca. I jeśli ktoś pomyśli, że to nawet dobrze. Srogo się może rozczarować. Ponieważ owa kobieta, nie przejawiała żadnych ludzkich odruchów względem dziecka. Zgorzkniała i złośliwa, na każdym kroku uprzykrzała życie siostrzeńcowi. Aż przyszedł moment, kiedy udręczony Mikołaj, uciekł z domu w poszukiwaniu ojca. Nie miał już nic do stracenia.

Miejsce, do którego zmierzał, wydawało się odległe i nierealne, a istoty zamieszkujące zupełnie nieprawdziwe. Jednak Mikołaj skrycie wierzył, że gdy uda mu się dotrzeć do tej magicznej krainy, odnajdzie ukochanego ojca i będą znowu szczęśliwi. Podróż okazała się nadzwyczaj trudna i ryzykowna, a to, co zastał u jej kresu, okazało się zupełnie inne, niż sobie wyobrażał. I nawet wizja spotkania z ojcem, została przyćmiona.

Nie mam pojęcia, co sobie wyobrażałam, gdy zdecydowałam na przeczytanie tej książki. Może tego, że zastanę magiczną historię, która na chwilę wprowadzi do świata baśni, w którym nierealne istoty i wydarzenia, mają swój charakterystyczny urok?

Pewne jest, że absolutnie, nie była to baśń, którą mogłabym polecić małym dzieciom. Może tym starszym. Fabuła jest dosyć osobliwa. Do momentu, kiedy nasz Mikołaj ucieknie z domu, chwilami jest wręcz przerażająco. Postać ciotki przebiła czarownicę z domu z piernika - ta chociaż karmiła biedne dzieci. Zołzowata ciotka chciała zamorzyć głodem swojego podopiecznego. Kolejna sprawa. Gdy przechodzimy do następnego etapu - w którym nasza wyobraźnia powinna pozwolić na zobaczenie tego, co raczej jest wątpliwe w rzeczywistości, ja miałam wrażenie, że będzie mimo wszystko magicznie.
Otóż nie! W książce mają pojawić się elfy, jakieś tam inne dziwy i cuda. Nie mam nic przeciwko elfom, mogłabym jakiegoś spotkać, niestety grzybki halucynki jeszcze mnie nie przekonały. W każdym razie, na pewnym etapie książki, jest wątek wybuchania głów. Tak, dokładnie tak, z ciekawym i nieco prześmiewczym opisem. No ja nie wiem, czy tę książkę dałabym dzieciom.

Trudno jest mi napisać, że ta książka jest zła i absolutnie nie należy po nią sięgać. Niestety dla mnie sporo fragmentów było zbyt przytłaczających i ciężkich, jak na historię, która miała być z pozoru klimatyczna i nastrojowa. Ja tego nastroju zupełnie nie poczułam. A jeśli chodzi o to, jak ten chłopiec stał się gwiazdką i cała jego późniejsza historia. Lekko mnie pokonała, a na pewno, nie przekonała. Nie odradzę, ponieważ wiem, że tego typu konstrukcje mają swoich zwolenników. Niemniej, „Chłopiec zwany Gwiazdką” nie trafi do każdego, a już na pewno, nie do każdego dziecka.

Tekst stanowi oficjalną recenzje dla portalu Papierowe Motyle