Mój kraj nad Wisłą

Dziś będzie o książce, którą nabyłam już jakiś czas temu, ale przyznam szczerze, czytałam pomalutku, wręcz smakowałam każdy rozdział. Co najciekawsze, autorką jest Pani Jadwiga Śmigiera - znana większości jako Stokrotka z bloga Bajeczki Stokrotki, bardzo się ucieszyłam, gdy się dowiedziałam, że Pani Stokrotka, napisała książkę! Bardzo lubię podczytywać blog, gdzie dosłownie każdy wpis, snuje wciągającą historię. Dlatego, gdy otrzymałam Mój kraj nad Wisłą, wiedziałam, że to nie będzie książka do przeczytania i odłożenia. 

Książka jak sam tytuł wskazuje, przenosi czytelnika do znanych lub mniej znanych zakątków naszego kraju. I jeśli mam być szczera, to czasem byłam wręcz zafascynowana ilością podróży oraz ciekawostkami. Do każdego miasta, miasteczka czy maleńkiej osady znajdziemy sporo informacji, które mogą sprawić, że każdy lubiący podróże, będzie chciał odwiedzić właśnie to konkretne miejsce. 

Ja może sporo jeżdżę tu i tam, ale wstyd się przyznać, większość opisanych miejsc, jeszcze nie miałam okazji zobaczyć. A szkoda. 

Mnie zaciekawił pałac, który nikt nie chce kupić, a jest wystawiony za niezbyt wielką sumę. Przez jedną chwilę, pomyślałam - pojadę, zobaczę i biorę go:).Oczywiście jest to szalone marzenie, ale któż wie, w życiu wszystko jest możliwe. I obiecuje publicznie, jeśli kiedyś trafi w moje posiadanie, zaproszę na spacer po ogrodzie. 

Zainteresował mnie przylądek Rozewie, mimo wielu pobytów nad morzem, tam jakoś nie dotarłam. Tak się stało, że miłością od pierwszego wejrzenia był Hel i teraz, gdy półwysep stał się bardzo przerobiony turystycznie, jest mi smutno. Bo w pamięci mam ciche miasteczko, do którego trafiali Ci, co chcieli odpocząć, delektować pięknymi widokami. A teraz, zrobiło się jak w większości osadach turystycznych. Dlatego, gdy wyczytałam ciekawostki o Rozewiu, pomyślałam, że muszę się mu przyjrzeć z bliska. 

Wiecie, co jest w tej książce najlepsze? Wspaniałe i lekkie pióro pani Jadwigi, każda z opowieści jest snuta w ten wyjątkowy sposób, że chciałoby się posłuchać na żywo. Ja zawsze lubiłam opowieści, które wciągały i zabierały do miejsca, w którym nie byłam, ale za sprawą gawędziarza, pokazywały się w wyobraźni. Jak na przykład ten fragment, koncertu Chopina, granego podczas burzy - kto czytał tę książkę, będzie wiedział. Jeśli nie, żałujcie, bo jest w niej o wiele więcej, równie ciekawych smaczków. 

Bardzo bym chciała i życzę Pani Jadwidze, aby ta książka i inne, jeśli są lub będą, zostały wydane na większą skalę, ponieważ według mnie. Mój kraj nad Wisłą, jest świetnym wprowadzeniem, do rejonu które chciałoby się odwiedzić, ale nie wiemy, czy warto, albo co można zastać? W internecie suche informacje, a tutaj, niesamowita pigułka historyczna z odległej przeszłości i nabyta, teraz aktualnie. 

Będę z pewnością nie jeden raz wracała do tej książki, zwłaszcza podczas szykowania się do wyjazdów. Was zachęcam do czytania bloga, ponieważ jest prowadzony z ciepłem i pasją. Uwielbiam wpis o Łazienkach, gdzie pisała Pani Jadwiga, jak przez wiele lat, uważała swoje,  bo mnóstwo czasu jako dziecko, spędzała na zabawie właśnie w tym parku. Myślę, że każdy kto pokochał Łazienki, chciałby chociaż przez chwilę poczuć, że są jego.  I tak właściwie jest, gdy się w tym miejscu przebywa. 

Cóż mogę więcej napisać, przeczytałam przepiękną książkę, która jest przepełniona mnóstwem uczucia do każdego odwiedzonego zakątka. Jestem pełna podziwu wiedzy i zapału do podróżowania, nie tylko jako widz, ale człowiek złakniony wiedzy odwiedzanego miejsca. Coś pięknego.