Opowieść niewiernej ...

 Jako małe dziewczynki marzymy o wielu rzeczach, pięknych białych pegazach, cudnych sukniach koniecznie z bufiastymi rękawami niczym księżniczki z bajki przyozdobionymi wstążkami, świecącymi cyrkoniami. Kiedy już wiemy,że pegazy nie istnieją, a sukienki z uśmiechem nostalgii chowamy do szafy bądź starej skrzyni ,podarowanej przez babcię zaczynamy myśleć o księciu, takim oczywiście jak czytano nam na dobranoc, z bajki! Kochającym, troskliwym, zawsze u boku, bo przecież nie może być inaczej. Życie w wieku kilkunastu lat jawi się  szerokimi perspektywami, o problemach nawet nie może być mowy. Dorosłym jest łatwiej wszystko mogą, nikt im nie zakazuje.

Ewa również marzyła, o pięknej białej sukni, uroczystości weselnej dopiętej na ostatni guzik. Widziała siebie prowadzoną przez ojca prosto w ramiona ukochanego. W niezbyt odległej przyszłości jako szczęśliwa żona kochającego męża, miała powić owoc miłości, dziecko. 
Niestety życie nie każdemu pozwala na spełnienie tych niby niewielkich pragnień. Wiele osób zdolnych jest powiedzieć cóż to za problem wyjść za mąż, mieć dzieci i być szczęśliwą? Jednak wiele, bardzo wiele kobiet nie ma tego szczęścia, czekając między jedną o drugą randką zastanawia czy gdzieś nie popełnia błędu lub może wymagania stawia zbyt wysokie.
W trakcie opowieści padło bardzo ważne stwierdzenie, ile wytargujemy na samym początku, tyle będziemy mieli przez cały związek. Ewa niestety nie była świadoma znaczenia tych jakże ważnych słów. 
Chciała być dobrą żoną, w pełni tego słowa znaczeniu, tłumaczyła wszystkie rozczarowania na swój sposób, nie potrafiła postawić na swoim ponieważ  jej rolą było, słuchanie i zgadzanie na wszystkie podejmowane decyzje współmałżonka.
Kiedy jest się zakochaną wiele szczegółów umyka, drobiazgi zdawać by się mogło nic nie znaczące, jednak właśnie często przez takie drobiazgi dwoje ludzi coś łączy albo rozdziela...
Kochając nie wyobrażamy sobie zdrady,  tyczy się to oczywiście obu stron. Tak było i w tym przypadku, jednak w chwili gdy zaczęło coś się psuć bohaterka postanowiła działać, przede wszystkim rozmawiać, dawno temu przed ślubem przyrzekli,że nie położą się spać skłóceni. Można powiedzieć jakiż to problem porozmawiać prawda? Kłopot w tym,że często po zdjęciu różowych okularów uświadamiamy sobie, że nie mamy wspólnego tematu z bliską osobą, nie ma niczego co łączy, poza aktem ślubu jak w przypadku Ewy..
Trudny temat poruszyła Pani Magdalena, bo nie chodzi tylko o sam fakt zdrady, często jest ona czymś w rodzaju krzyku rozpaczy, kobieta potrzebuje by ukochany powiedział komplement, zauważył zmianę koloru włosów, uczesania,że jest kobietą, nie przedmiotem, nie robotem do sprzątania, gotowania. Czekania w domu i zapełniania odfajkowanego miejsca na liście spraw do wykonania, pozycja "żona". 

Maciek jest człowiekiem pracy, jego cel w życiu to awanse, spotkania. Podpisał "dokument nabycia małżonki", jaki jest sens dalszego wykazywania, kolacje w domu, film na sofie przed telewizorem. Sielanka jak się patrzy, milczenie jest złotem, a to drogi kruszec...więc na co rozmowa z żoną? Nie ma powodu do narzekań, mieszkanie jest, pieniądze są, ot podejście większości mężczyzn. 
Żyli razem ale obok siebie, zasypiali w jednym łóżku jednak do bliskości była daleka droga, mimo, iż leżeli obok siebie.
Jest na szczęście Gośka, przyjaciółka, taka z prawdziwego zdarzenia, przykład,że po ślubie może być na prawdę dobrze, co tam dobrze, fajnie, wesoło! Para może się kochać, lubić, przyjaźnić, a przede wszystkim wspierać. Trudno jest jej zrozumieć dlaczego bliska koleżanka męczy u boku takiego mężczyzny. 
Myślę,że każdy człowiek,który spotkał drugą połowę tą prawdziwą będzie miał problem ze zrozumieniem takiego postępowania, naiwności, bo w końcu z biegiem czasu poznajemy człowieka oraz jego reakcje do aktualnej sytuacji. 
Nie potrafię napisać,że denerwowała mnie postać Ewy, mało tego przewidywałam jej decyzję, wiedziałam,że do póki będzie w niej tkwił maleńki cień nadziei nie odejdzie od mężczyzny, każda maleńka forma zainteresowana męża jej osobą była czymś niesamowitym,niemalże wyróżnieniem.
 Dopiero po zdradzie poczuła się silna, warta samej siebie.Powoli zaczęła myśleć o zmianie życia, nie łatwo podjąć decyzję o odejściu po latach mimo wszystko świadomości,że jest ten ktoś, no powinien być.
 Straszne uczucie trwać przy człowieku, który patrzy z pogardą, wytyka wady, odzywa tylko wtedy kiedy może skrytykować. Próbowanie za wszelką cenę zostać zauważoną,wszystko na darmo. Niestety do tanga trzeba dwojga ...
Prawdziwa i jakże smutna to opowieść, o kobiecie, która przestała samą siebie kochać i szanować dzięki własnemu mężowi.



Chciałam dodać,że książka jest piękna, dająca do myślenia. 
Z wrażenia zapomniałam podziękować kochanej Agnieszce Perzce, sprawiła mi ogromny prezent w postaci tej oto książki!! Aguś bardzo dziękuję!!;))