Łobuz kocha najbardziej ?

 

Wczoraj byłam świadkiem pewnej sytuacji, która wywołała we mnie sporo emocji, a później również przemyśleń. Nie na darmo jest tytuł posta, bo chciałam zapytać, jak reagujecie na podobne zdarzenia, które mogą mieć miejsce, albo może byliście świadkami. Już piszę o co konkretnie. 

W godzinach południowych, byłam na spacerze, tak zwanym "służbowym", bo nie prywatnie, a w formie pracy, którą wykonuje. Wracając, między blokami, z grupą moich współtowarzyszy byliśmy świadkami pewnego incydentu. Młoda para - w każdym razie na pewno młodsi ode mnie. Szła sprzeczając się bardzo głośno, co sprawiło, że z automatu odwróciliśmy się w ich kierunku, dziewczyna była dosyć mocno roztrzęsiona i zapłakana, on coś krzyczał, nie wsłuchiwałam się dokładnie, bo nie interesował mnie temat sporu, ale w pewnym momencie, dziewczyna zawróciła i chciała odejść od jak mniemam, swojego partnera, a on, przy nas wszystkich uderzył i popchnął tę młodą kobietę, aż się przewróciła na pobliski żywopłot. Wszystko miało miejsce na naszych oczach. 

Ja, jak to ja, jestem zbyt impulsywna, od razu zareagowałam - zapytałam mężczyznę, jak może w taki sposób zachowywać wobec kobiety i co sobie wyobraża. Otrzymałam w odpowiedzi, że ta pani, nie chciała dać jakiś dokumentów, a na moje - czy przemoc była potrzebna, usłyszałam soczyste "spierdalaj". Cóż, przynajmniej nie dostałam po głowie. Mogło być gorzej. 

Bardzo mnie to roztroiło, nie lubię przemocy - żadnej, rozumiem emocje, nie twierdzę, że owa kobieta była bez winy. Nie twierdzę, że ów mężczyzna  nie miał prawa do nerwów, jeśli rzeczywiście z powodu złośliwości partnerki, nie mógł otrzymać dokumentów. Tylko czy przemoc fizyczna była potrzebna? Nie rozumiem takiego zachowania. To działa oczywiście w obie strony, wiem, kobiety również potrafią być agresywne. Tylko tak mnie później naszło. Ja jedna zareagowałam, ktoś na oczach ludzi, został ofiarą, nikt nic nie widział, nie chciał widzieć. Później możemy przeczytać - tragedia na oczach ludzi, dlaczego nie było reakcji? 

Wiem, są przypadki gdy ofiara, nawet jeśli dostanie manto na oczach ludzi, będzie broniła oprawcy. Znam bardzo dobrze z autopsji. I nie jeden raz, miałam już poczucie zniechęcenia, gdy pomagałam, przejmowałam, przeżywałam cała sobą, a później ofiara i tak wybierała kata. Czasem, ludzie nie chcą pozwolić sobie na pomoc. 

Co robić, gdy jednak dzieje się zło na naszych oczach? Reagujecie? Czy może uważacie, że sprawa was nie dotyczy i odchodzicie bez słowa? Ja zawsze reaguje, a później sobie myślę, że kiedyś mogę sama skończyć jak ofiara. 

Nie chcę teraz rozprawiać, o tym, dlaczego kobiety/ mężczyźni żyją z osobą agresywną, dlaczego pozwalają sobie na podobne zachowanie. Ze mną by nie przeszło. 

Takie pozostawiam rozmyślania, trochę ciężkie, ale widać ostatnie dni przed tym krótkim urlopem, dają się mocno we znaki. Na pocieszenie, mam już prawie wszystko spakowane;). Książki załadowane na półce czytnika, oby do piątku. Tymczasem, zapraszam do dyskusji, jestem ciekawa Waszego punktu widzenia.