Ja wam pokażę

Uwielbiam styl pisania Katarzyny Grocholi, jest lekki oraz zabawny. Zazwyczaj czytam bardzo szybko, ale przy perypetiach życiowych Judyty zwolniłam tempo maksymalnie. Dlaczego? Otóż nie mogłam pozwolić, na zbyt szybkie rozstanie z książką.

Judyta żyje szczęśliwie w swoim domu na wsi, z Tosią, Niebieskim oraz zwierzętami. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie świadomość,że ukochany lada chwila wyjedzie na całe pół roku do Ameryki. Córka jest w klasie maturalnej, stres udziela się matce, wiadomo. W pracy również zaczyna się dziać, dużo bardzo dużo. Eksio przechodzi kryzys z Jolą, ku wielkiej uciesze ich wspólnej latorośli. 
Coś zaczyna wisieć w powietrzu, tylko nie wiadomo co i jakie przyniesie skutki.

Zastanawiałam się kogo polubiłam najbardziej, ale chyba nie jest możliwe wymienienie jednej postaci. Wszyscy są niesamowici, nie wyobrażam sobie, aby rodzice Jutki byli inni. Każdy telefon od któregoś z nich sprawiał,że nie było możliwości się  nie uśmiechnąć.  Przyjaciele zza płotu dopełniali całości. Jednak co najbardziej mnie rozbawiało, to oczywiście wewnętrzne przemyślenia Judyty. Analiza wszystkiego, postępowanie według statystyki lub odwrotnie. 
Dodatkowo wiele zabawnych sytuacji wprowadzi, pojawienie się Nieletniego czyli Piotrusia. Wydawać się może,że dwunastoletni chłopiec nie jest w stanie sprawiać zbyt wielkich problemów. W dodatku to tylko dwa tygodnie, szybko zleci...

Spędziłam bardzo przyjemnie czas za sprawą tejże książki. Słyszałam już opinie,że Pani Grochola nie wiele wnosi do świata literatury. Nie zgodzę się z tym zdaniem. Uważam,że przedstawia prawdziwe życie, w dosyć lekki, czasem ironiczny sposób. Może nie jest to lektura potrzebująca wielkiego skupienia, jednak myślę,że warto po nią sięgnąć.